2012′de İngiltere’de kurulan ve tüm konseptini sümüklü böcekler üzerine kuran SLUGDGE’ın ikinci albümü “Gastronomicon”u daha önce bir “Bunları Duydunuz Mu?” bölümünde işlemiş ve grubun nasıl özgün bir havası olduğundan bahsetmiştim.

Grup üçüncü albümünü geçtiğimiz Eylül sonunda çıkarsa ve ben bu albümün kritiğini Aralık sonunda yazdıysam da, yazı ilginç şekilde ortadan kayboldu. Bu duruma uyuz olduğum için bir daha baştan yazmak konusunda da biraz isteksiz davrandım ve yazı ta bu zamana kadar sarktı. Aslında sarkan tek şey sümüklü böceklerin ıslak ve kaygan kuyrukları olmalıydı…

SLUGDGE, en basit ifadeyle kendine özgü, son derece yaratıcı, zor birleşen kimi unsurları başarıyla bir araya getiren ve yaptıkları müziğin temellerini atan geçmişin kahramanlarını iyi özümsemiş bir grup. Tüm şarkı ve albüm isimlerini meşhur metal şarkılarının sümüklü böcek dünyasına uyarlanmış şekilde belirleyen grup (“Grim and Frostbitten Kingdoms”); black metal, blackened death metal, melodik death metal, progresif death metal, sludge kırması bir müzik yapıyor.

Burada önemli olan konu, grubun çok fazla bileşen barındıran müziğini çorba yapmamayı başarması. İki kişiden oluşan SLUGDGE, bu hâliyle biraz ANAAL NATHRAKH’ı çağrıştırıyorsa da, iki grubun benzerlikleri sadece iki kişiden oluşmaları değil. Özellikle bazı nakaratlarda, arkadak yardıran müzikle kontrast hâldeki bağırmalı vokaller çok net ANAAL NATHRAKH tatları oluşmasını sağlıyor. The Toxic Salts bunu görmek adına iyi bir örnek.

Üç albümdür bir plak şirketiyle anlaş(a)mayan grup, konser vermek, turlamak istiyor mu bilmem ama, böyle bir müzik yapıp Bandcamp’lere, YouTube’lara sıkışmaları şahsımı epey üzüyor; tabii kendi tercihleri değilse. Eminim ki SLUGDGE’ı keşfetse baya bir mutlu olacak çok insan var, biz de üzerimize düşeni yapıp grubu tanıtmaya çalışıyoruz.

SLUGDGE’la ilgili vurgulanması gereken başlıca konu: varyasyon. Grup her ne kadar karanlık sularda yüzse de, black/death/sludge kırması müziğinin sınırlarını epey zorluyor. Bunu başta vokal farklılıkları ile, ardından da riften rife, duygudan duyguya atlamalarıyla yapıyor. Başlıca duygu elbette ki karanlık ve karanlığın çeşitli yüzleri. Sonuçta sümüklü böceklerin kaygan, yavaş ve esrarengiz dünyasından bahsediyoruz. Lâkin SLUGDGE’ın müziği hiçbir şekilde yavaş değil.

Grubun genel sound’u açısından da şöyle bir örnek verebilirim. Nasıl BLOTTED SCIENCE’ın muazzam EP’si “The Anatomy of Entomology”de Jarzombek gitarını adeta böcekleri çağrıştırırcasına kullanıyor, tonlarıyla şarkıda “anlatılanları” notalara aktarıyor; SLUGDGE’da da bir yerden sonra gitar tonlarının bu karanlık sümüklü böcek âleminden çıkmışçasına donuk, ama bir o kadar da etli olduklarını hissetmeye başlıyorsunuz. Grup, hem müziği hem de tonlarıyla bu “slug” havasını vermeyi başarıyor.

“Dim & Slimeridden Kingdoms”ı “Gastronomicon”la kıyaslarsam, kalite olarak birbirine epey yakın, iki çok iyi albüm görüyorum; hatta inanmazsınız, duyuyorum. Grup ne yaptığını bildiği için, ortaya çıkanlar da aynı ilgi çekiciliği koruyor. Bu nedenle yazıda bahsettiklerim hoşunuza gittiyse, albümü ve grubu sevmeniz de yüksek ihtimal.

Zaten SLUGDGE öyle tuhaf bir grup ki, albümü sevmeden önce grubu seviyorsunuz ve yayptıkları yapacakları her şeyi sevebileceğinizi en baştan hissedebiliyorsunuz.