Oğuz Sel

Yıllardır hem ailem hem de tanıştıktan sonra bir süre fikir alışverişi yaptığım insanlar “Metal dinlemeyi ne zaman bırakacaksın?” diye soruyorlar. Verdiğim cevap, bu albümün kritiğini yazma gerekçelerime dayanak oluşturuyor; “Metal bana yetiyor, başka bir tarza bağlanmama gerek yok ki.” Heavy metalden sayısız yan dala ayrılan bu müzik türü, yeri geliyor içinde fantastik sözleri, zor anlaşılan rifleri ve yığınla notayı barındıran bir müziğe dönüşüyor; yeri geliyor içinde halk ezgilerini andıran, dinlemekten yıllarca bıkmayacağınız işlere ev sahipliği yapıyor. Bu yazıdaki konuğumuz, Finlandiya gibi huzur dolu bir ülkede -en azından uzaktan bakınca öyle görünüyor- sanatlarını icra etmeye çalışıp ya şanssızlıktan ya da anlaşmalı oldukları plak şirketi yüzünden dünya çapında adamakıllı tanınamadan dağılıp giden gruplardan biri; Fall of the Leafe…

Daha ilk albümlerinde ne kadar farklı işlere imza atacaklarını gösteren grubun şarkıları, özellikle yoğun melodili ve sertçe şarkılardan hoşlananlara hitap ediyor. Metalde çift gitar kullanımına alışkın olmanıza rağmen daha ilk parçadan itibaren sizi yakalayacak olan albümün en büyük olayı, iki gitarın birbiriyle adeta dans ederek şarkıları icra ediyor olması. Şarkılarda yeri geliyor aynı melodi her iki gitar tarafından farklı notalar üzerinde çalınıyor, yeri geliyor tek gitar melodiyi yürütürken diğer gitar o melodinin zıttı yönde hareket ederek içinizi gıdıklıyor. Şöyle söyleyeyim, 1997’den beri metalin birçok tarzından yüzlerce albüm dinlemişliğim var ancak beni bu derece sarsan çift gitarlara denk gelmedim.

Albümün güçlü olduğu bir diğer nokta, şarkılarda kullanılan genellikle orta tempolu davullar. Gerek davul setinin genel atmosferle uyumlu olacak şekilde yapılandırılması, gerekse aralara serpiştirilen fill oyunları, her şarkının can kulağıyla dinlenilmesine imkân tanıyor. Vokal, albümün atmosferini tamamlayacak şekilde yer yer normal yer yer scream ve brutal yapıda devam ediyor.

Açıkçası albümü dinlerken sözlere ya da vokallere takılmayacağınızı düşünüyorum, zira gitarlar ve gitarlara eşlik eden bas gitar öylesine güzel bir birliktelik oluşturuyor ki, albüm ne zaman başladı ne zaman bitti anlamıyorsunuz bile. Bazı parçaların daha da zenginleşmesini sağlayan klavye tonlarına kolaylıkla denk geliyorsunuz, elbette klavyeler genel gidişatı etkileyecek yapıda değiller.

Parçalarda kullanılan notalardan mıdır bilinmez, albümün ortalamanın üzerindeki sertliğine rağmen şarkılarda genel bir huzur var. Melodiyi dört kez tekrar et, sonra yeni melodiye geç tadında bir kompozisyona göre hazırlanan parçalar, gayet rahat dinlenebilir ve kısa sürede ezberlenebilir yapıya sahip. Ezberlendikten sonra dinlemekten bıkılan pek çok albümün aksine Fall of the Leafe’in bu albümünü 13 senedir aynı keyifle dinleyebiliyorum. Albümün orijinalini bulmak maalesef mümkün değil. Ancak melodilerin dur durak bilmediği ve dinlerken kendinizden geçebileceğiniz bu albümü ne yapın edin, bir şekilde edinin.