Birisinin isminin gündeme gelişine bakarak müziğini de biliyormuşum gibi düşünüp, sonra günün birinde dinlediğimde “aaaa bu adam böyle miymiş lan?” diyerek şaşırıyorum ya da beğeniyorum. Giriş yapışımdan da anlaşıldığı gibi bu durum John Mayer’de de oldu. Jennifer Aniston, Katy Perry gibi kadınlarla takılıp “çapkın (womanizer) ” ünvanı edinmesi, TMZ’de falan çıkması yüzünden neredeyse dönemimizin en net şarkı yazarı ve blues gitaristlerinden birini kaçırıyordum.

19 kere Grammy Adayı olmuş 7 tanesini kazanmış, hatta ilkini 25 yaşında kazanmış, hepsinden önemlisi Eric Clapton’ın “Usta bir gitarist” olarak tanımladığı Mayer 3. albümüne kariyerinin en bilinen 7 şarkısını sığdırarak bu albümü gözümde “vay arkadaş!” kategorisindeki albümlere yükseltiyor. Kendi diskografisinde değerlendirerek söylüyorum tabii ki bunu. Hadi bu albümün havasını tanımlamak için bir önceki albümde olan bir hadiseye bakalım. Mayer “Heavier Things”‘i yaptığında Sony Müzikten Don Ienner’ı arayıp “Lütfen ‘Daughters’a klip çekmeyelim. ‘Duygusal şarkıcı’ olmak için çok gencim.” demiş Don Ienner de -ki John Mayer’e göre Don Ienner o dönem tüm müzik dünyasını yöneten adam- “tamam öyle istiyorsan yapmayalım, anlıyorum seni demiş.” fakat nasıl olduysa!!! şarkı önceden sızmış ve etrafta çalmaya başlamış. Sonradan da listelerde tepeye çıkmış. Ama kendisi hala “kim yaptı bunu?” diye etrafta gezinirken çoktan nasıl bir müzik yaptığını elinde olmadan tanımlamış olmuş. Çünkü bir albümle ilgili ortaya konan ilk şey insanlar tarafından o albümün tamamına atfediliyor, ki bu yanlış olmasına karşın son derece normal. Tam bu dönemde de üzerindeki Blues aşkını ve enerjikliği atmak için pop standartlarını kenara bırakıp “John Mayer Trio”yu kurmuş. Tabii burada baba gibi “Who Did You Think I Was” falan yapıyor ama kendi oluşturduğu popüler kitleye daha az hitap ediyor bu olay. Her neyse sonuç olarak tüm bu gidişat ve elektriğini triosunda atan John Mayer “Continuum”un tamamını sevimli ve yavaş şarkılarla doldurmuş.

Yukarıda albüm için kullandığım “Vay Arkadaş!” kategorisini John Mayer’in tanınırlığı açısından albümün oynadığı rolü göz önüne alarak söylediğimi tekrar belirtmek isterim zira genel anlamda bu albümün normal bir akustik albüm havasından çok da öteye geçtiğini düşünmüyorum. Ben böyle düşünmüyorum ama belli ki 500.000.000 kişi benimle aynı fikirde değil. Ama sayı önemli değil, teke tekte acımam.

İlk bakışta favorim kesinlikle “Waiting On The World To Change” değil, aksine onu son derece formül bir şarkı olarak görüyorum. Bir türlü içine giremiyorum şarkının. Ama bir “Stop This Train” var ki, mis mis. Sindirdikçe sevilen albümün orta kısım şarkılarını hariç tutarsak “Gravity”nin de bu albüm ve John Mayer kariyeri için önemli rol oynadığı aşikâr.

Bana göre albümün eksisi -bu elinde olmadan çizilen kariyer planının da etkisiyle- fazla slow blues formunu tekrar etmesi. Belli bir süre sonra o monotonluğu kıracak şarkıları bulamamaya başlıyorsunuz. Tabii her akustik “Neon” gibi olsa keşke ama yapacak bir şey yok, ilham da manavdan alınmıyor.

Belki de hayatta gördüğüm tüm albüm kapakları arasında en beğendiğim albüm kapağı olan “Born & Raised” albümünün kapağını bilen biri olarak bu albümün kapağını görünce Google görsellere dalıp “lan bi yanlışlık olmasın!?” dedim ama yokmuş yanlışlık. Basılı albümde minimal dursa da digital ortamda son derece soğuk ve itici durduğunu düşündüğüm bir çalışma olmuş kendileri. Olsun bence iyi kapak artıdır ama normal ya da normalaltı kapak eksi değildir. “Önemli olan iç güzellik.” der geçerim.

Toparlarsak John Mayer’in müziğini tanıtmak için güzel bir albüm olduğuna inanmadığım, onun kariyeri için önemli olsa da kendini istemediği “duygusal şarkıcı” batağına gırtlağına kadar batırdığı bir albüm. Pamuk şekeri yerken nasıl ısırdığınızda bir şey yiyor sanarsınız da dilinize değer değmez havaya dönüşür ya meret şey, işte bu albüm de öyle. Tatlı ama hemen havaya karışıyor.