Enstrümantal müzik zor zanaat… Böylesine dar bir dikkat aralığı olan dinleyici kitlesinin ilgisini çekebilecek ve o ilgiyi uzun süre avucunun içinde tutabilecek enstrümantal müzik yapabilmek için, ya az kişinin sahip olduğu teknik becerilere sahip olmanız, ya da gerçekten de yaratıcı fikirlerinizin ve karakteristik bir sound’unuzun olması gerekiyor. Misal Jeff Loomis gibi her açıdan komple bir gitaristseniz, akıl almaz bir teknik gövde gösterisini doğru düzgün şarkı yapılarıyla sunarak çok geniş kitlelere ulaşabilirsiniz. Solo ve melodilerinizi bir vokal kanalı gibi kullanıp müziğinizi zenginleştirebilir, sadece çok nota dinlemek isteyen gitar kitlesinin dışına taşabilirsiniz.

Diğer yandan, bahsettiğim ikinci taraftaysanız; mesela bir CLOUDKICKER veya bir CHON‘sanız, iş bununla da bitmez. Duygularınızı vermek adına enstrümanınızı iyi tanımanız, vokalin olmadığı yerlerde onu devreye sokmanız ve pişmiş armutlar için ağzını sonuna kadar açmış dinleyicilerin ilk zahmet kırıntısında sizi pas geçmemeleri adına derdinizi kısa sürede ve etkili şekilde anlatmanız gerekir.

EL TOPO, gitarda CHOPSTICK SUICIDE’dan Yağız Erdemir, basta Durukan Demiroğlu ve davulda Birkan Başören’den oluşan 2015 çıkışlı İstanbullu bir grup. Şimdilik ilk ve tek EP’leri olan “Dust and Pavements”ı Ekim ayının sonunda sunan EL TOPO, bahsettiğim klasmanın ikinci tarafında yer alan ve bu minvalde yapması gereken her şeyi doğru yapan bir grup.

Toplam süreleri 15 dakikanın biraz üzerine çıkan 3 şarkı barındıran “Dust and Pavements”; genel hava itibarıyla, canlarını sıkan birtakım şeyler olduğunu hissettiren üç kişinin bir araya gelmesiyle oluşmuş bir çalışma. Olayı iyi yapansa, EL TOPO’nun bunu çoğu grup gibi “Canımızı sıkan şeyler var ve şimdi hüznümüzü gözünüze sokacağız” türü bir demagojiye bulamadan, olayı ayrıntılara yedirerek ve alttan alttan sunması. Sert riflerde, hırsla basılan akorlarda bile, bir parmağı bir perde kaydırmak gibi basit şekillerde oluşturulan kalıtsal ve üstesinden gelinemez gibi duran bir keder var. “Sert görünüyor, ama dokunsalar ağlayacak” gibi kolay gözlemlenebilecek bir hissiyatın da ötesine geçen ve mükemmel EP kapağıyla da vurgulanan bu durum, bana KATATONIA’nın Ambitions‘ındaki “…sing a song for the ones who never made it” dizesindeki “the ones who never made it”ini çağrıştıran bir “hiçbir zaman tam istediği gibi olamamışlık” duygusu veriyor.

Kaydı Semhan Aydın tarafından yapılan ve çok başarılı şekilde icra edilen davullar, tek gitarı sağlam şekilde destekleyen bas gitar (metal kritiği yazıp da “sağlam” kelimesini kullanmadan geçeceğimi sanmadınız herhalde…) ve sitemiz yazarlarından Bahadır Sarp’ın hepsini bir araya getirdiği kayıt ve miksaj da eklenince, ortaya gayet kimlikli bir sound çıkmış. Yağız’ın CHOPSTICK SUICIDE’daki mathcore tatlılıklarına da yer yer ucundan bulaşan, ancak dinleyiciyi hiçbir şekilde o denli zorlamayan EP, bu özelliğiyle, yaşaması zor birtakım duyguları kolay dinlenir şekilde sunmayı başarmış.

Yağız’ın CHOPSTICK SUICIDE’ın en başından beri başardığı bir şey varsa, o da bu “hep çabalasa da kazanması zor görünen hayatlar” hissiyatını müziğine çok iyi yediriyor oluşu. Görsellerden müziğe, grup fotoğraflarından sosyal medya açıklamalarına, genel tavıra kadar bunu hissetmemek mümkün değil. Bu herkesin yapabileceği, taklit edebileceği, imaj olarak kullanabileceği bir şey değil ve bu kez bunu sözler, yahut içini yırtan bir vokal olmadan yapıyor olması, belki de hepsinden daha değerli olanı.

Söz ve insan sesi olmadan, sadece notalarla empati kurdurabilen EL TOPO’yu bu başarısından dolayı kutlamak, bu empatiyi en derinlerinde hisseden ben ve benim gibiler için boynumuzun borcu. EL TOPO son dönemde ülkemizden çıkan en heyecan verici işlerden birini yapıyor ve umarım bunu daha uzun yıllar sürdürür ve bize daha fazlasını verirler.