Gelin bugün 15 yıl öncesine gidelim ve rap metal adına bugüne dek yapılmış en iyi albümlerden birine göz atalım. STUCK MOJO, 1989 yılında kurulan ve 2000 yılındaki dağılmalarının hemen öncesinde çıkardıkları bu bu albümle tür adına bir başyapıta imza atan bir grup. Albüm öncesi grup içi tartışmaların önlenemez boyutlara çıktığı grupta, önceki albümlerdeki kolektif çalışmaların tersine bu albüm olduğu gibi gitarist Rich Ward tarafından yazılmış ve grubun önüne sunulmuş. Ancak Ward’un vokalist Bonz ile olan şiddetli çatışmalarına inat, albüm STUCK MOJO’nun en iyi albümü olarak göze çarpan ve dediğim gibi, tür adına mükemmel örnekler barındıran bir çalışma.

14 şarkı barındıran bu 43 dakikalık albüm, her anlamda aşırı derecede Amerikan bir müzik barındırıyor. Groove metale göz kırpan dur kalklı rifler, insanı harekete geçiren -harbiden geçiren- orta tempo bir müzik, başarılı ve varyasyonlu vokaller, “Decleration of a Headhunter”ı uzun süreli bir dinlemelik yapan özellikler arasında.

İlk kez 2001 yılında, metal adına ne bulursam dinleyip özümsemeye çalıştığım bir dönemde dinlediğim ve büyük oranda çok sevdiğim albümde, Set the Tone, Raise the Deadman ve hayatta en sevdiğim şarkılardan biri olan Drawing Blood gibi mükemmel şarkılar var. Ward’un zengin altyapılı beste tarzı, elektronik dokunuşlar ve rap’ten brutal vokale kadar uzanan geniş vokal kullanımı sayesinde, albüm çok renkli ve bir o kadar da sağlam şekilde yere basıyor.

Rap metal tabiri pek çok insanı “hmpfss…” yapabilecek bir şeyse de, albümün olayın metal tarafına çok daha güçlü yaslandığını söylemek gerek. Andy Sneap imzalı mükemmel gitar tonları ve canlı prodüksiyonla şahlanan şarkılar, müziğin yanı sıra sözlerle de tavırlarını net şekilde ortaya koyuyorlar. Ortada PUBLIC ENEMY’vari bir sertlik yoksa da, hem şarkılarda hem de sırf mesaj verme amacı güden 1-2 dakikalık intromsu parçalarda net bir ABD eleştirisi var. Siyahlara yönelik ayrımcılığın öne çıktığı sözler, kaslı ve taramalı tüfekli grup üyelerinin ironikleştirdiği kapakla birleşince, “Decleration of a Headhunter”ın genel şeması da çizilmiş oluyor.

Bu konuşmalı parçaların haricinde, biri enstrümantal 10 adet şarkı barındıran albümde, gerçekten de boş şarkı olmadığını düşünüyorum. Belli ki grup için çekişmeler ve Rich Ward ile Bonz’un albüm yazımı sırasında birbirleriyle konuşmuyor oluşları Ward’u belli oranda gaza getirmiş ve ortaya böylesi bir albüm çıkmış. Hem içerdiği kızgınlık hem de çeşitli şekillerde kendini gösteren hüzün duygusu beni böyle düşünmeye itiyor.

Yukarıda adını andığım 3 şarkı arasından Drawing Blood’a ayrı bir parantez açasım var, zira bu şarkının her şeyiyle bir hit olduğunu düşünüyorum. Tüm şarkı, usta ellerden çıktığını belli eden bir yapıya sahip ve gerek riflerin sertliği, gerek brutal vokal ve muazzam nakaratının damarlığının yarattığı kontrast, Drawing Blood’ı benim için ölene dek vazgeçemeyeceğim şarkılardan biri yapıyor. “Rap metal mi o ne be slk…” diye düşünüyorsanız bile, bu şarkıyı dinlemelisiniz diye düşünüyorum.

Velhasılı kelam, “Decleration of a Headhunter” hem tür adına hem de genel anlamda taş gibi, duygusu, gazı, hüznü, mesajı, prodüksiyonu yerli yerinde, taş gibi bir albüm. Tekrardan bir araya gelen grup bakalım bir sonraki işinde nasıl bir şey ortaya koyacak.