2014′teki “A Voice Within“le tanıştığım ve o yıl açık ara en çok dinlediğim grup olan INTERVALS sevgimi, dinlediğim şeyleri yakından takip edenler bilir. Gitar çalan, sağlam rifleri ve iyi melodileri çok seven bir insan olarak, INTERVALS pek çok açıdan bana istediğim her şeyi veren bir grup profilindeydi. Revaçtaki akımları takip etmiyor, adlarını daha geniş kitlelere duyurabilecek formülleri uygulamıyor, müzisyenlik ve iyi fikir bastıkça basıyorlardı. Enstrümantal kimliğini “A Voice Within”le -iyi ki de- kıran ve kanımca enfes bir albüme imza atan grup, akabinde grubun geleceğine dair tartışmalar yaşamış ve o güzelim kadroyu komple kaybederek Aaron Marshall’ın solo projesi olarak devam edeceğini açıklamıştı.

Marshall’ın gitaristliğini çok beğenen, ilham verici bulan biri olarak bu duruma üzüldüm elbet. Marshall elbette ki solo olarak da çok güzel şeyler yapabilirdi, ancak INTERVALS’ın grup kimliği pek bir tatlıydı. Mike Semesky’nin vokalleri, Anup’un davulları, Aaron-Lukas birlikteliğinin yarattığı muazam gitar oyunları…

Ama olan oldu, Aaron Marshall yola tek devam etmeyi seçti.

“The Shape of Colour”ı şu anda ortalama 20. kez dinlemekte oluşum, bu yeni INTERVALS hakkındaki düşüncemi de özetliyordur diye düşünüyorum. Progresif müziği, metali, cazı, gitarı seven biriyseniz, burada sizin için rengârenk sürprizler var.

“The Shape of Colour”, Marshall’ın yanına PROTEST THE HERO basçısı Cameron McLellan’ı ve davula da eski PERIPHERY, şimdinin DARKEST HOUR davulcusu Travis Orbin’i alması sonucu ortaya çıkmış, muhteşem bir enstrümantal metal albümü. Bir solo gitarist albümü değil, shred albümü değil; cazdan bolca etkilenen ve sımsıcak tonlarla coşup gürleyen, adı gibi, kapağı gibi rengârenk bir olumlu duygular ve umutlar çağlayanı.

Bu umutlu, pozitif, enstrümantal yapı, gitar tonlarındaki bıcırıklığın da eklenmesiyle zaman zaman akla pamuk helva kıvamındaki CHON’u getiriyor. Albümde Slight of Hand’in 4. dakika civarındaki minicik Michael Keene olayındaki serinlik haricinde neredeyse tek bir soğuk nota yok. Tüm albüm gülücükler, turuncu bir sabah güneşi, gözler kapalı hissedilen bir meltem esintisi gibi insanın içini en temiz duygularla doldurma amacı güdüyor. Elbette ortada gerizekalı gibi sırıtan bir müzik yok; Meridian’ın girişi gibi bilge havalar estiren şarkılar da var. Lâkin tıpkı grubun önceki işleri gibi “The Shape of Colour”da da net bir yaşama sevinci kulağa doluyor.

Bunun dışında, özellikle inanılmaz tatlı bir açılışı olan I’m Awake’in girişindeki gitar ve bas birlikteliği, üstlerine binen etkin davulla birlikte akla Tosin Abasi’nin alternate baş parmak tekniğini çağrıştırıyor, INTERVALS AS LEADERS yahut ANIMALS INTERVALS gibi hisler uyandırabiliyor.

Genele bakınca, eğer günümüzde gitar dünyasında farklı ve özgün işler yapmak isteyen insanları takip ediyorsanız, misal bir Per Nilsson’un beyin akıtan stilini, Paul Wardingham’in acayip yeteneğini, Michael Keene’in korkutucu fikirlerini, Mark Holcomb’un yaratıcılığını falan yakından izliyorsanız, Aaron Marshall’ı da radarınıza mutlaka almalısınız. Sweep picking kusturan aşırı hızlı bir gitaristi değil -iyi ki de değil- ve dünyanızı renkten renge boyayacak çeşitlilikte güzel fikirleri, müthiş bir tekniği ve hepsinden önemlisi, deneyimli gitaristlerin bile ilham alabileceği özgünlükte bir tarzı ve tonu var.

INTERVALS artık bir gruptan ziyade bir proje olabilir, ancak bu etkileyiciliğinden bir şey kaybettiği anlamına gelmiyor. 20 yıla yakın süredir gitar çalan bir insan olarak, şu an bunları yazarken duyduğum şeyde ilham verici bir şeyler, hatta bir sürü şeyler bulabilmek o kadar güzel, o kadar tazeleyici bir duygu ki…