Mehmet Emrah KONYA

Orthodoks black metal diye anılan türün öncü gruplarından bir tanesi olan Funeral Mist’l gerçekten garip bir ilişkim var. Bundan daha detaylı olarak bahsedeceğim, fakat öncelikli olarak kısaca gruptan bahsetmek istiyorum, tabii burada Funeral Mist’e grup demek ne kadar doğru, o da ayrı bir tartışma konusu

1993 yılında İsveçli sanatçı Hans Daniel Rostén tarafından kurulan topluluk şu günlerde Daniel’in solo projesine dönüşmüş bir halde, sessiz sedasız bekleyen tek kişilik bir black metal projesi. Bu satırlarda incelemesini okuduğunuz “Maranatha” ise grubun 2. ve son albümü. Topluluğun 2009’dan itibaren tek kişilik bir projeye dönüşüp, gölgeler arasında kaybolmasındaki en önemli sebepse Daniel’in Marduk’ta devam eden kariyeri olsa gerek. Eskiden bana bu durum gayet makul gelirken, son zamanlarda üzülmeye başladığım bir şeye dönüştü. Galiba ufukta yeni bir Funeral Mist albümü yok.

Gruba ve albüme küçük bir girizgah yaptıktan hemen sonra, Funeral Mist’in benim için neden bu kadar enteresan bir grup olduğuna da değinmek istiyorum. Tabiri caizse black metalci olarak geçirdiğim bir gençliğim var. Artık eskisi kadar sıkı bir black metal dinleyicisi değilim ama bazı grupların yaptığı işleri hâlâ takip ediyor, black metalin içinden türeyen yeni müzik türlerine ilgi ile yaklaşıyorum.

Fakat ne zaman bir black metal krizi yaşasam (burada krizden kasıt bahsi geçen türde müzik dinlemeye yönelik bastırılamayan ihtiyaçtır) eski, klasikleşmiş, kült (ya da layığı ile kvlt) black metal albümlerine dönmek yerine kendimi “Maranatha”nın tekinsiz sesleri arasında buluyorum. Funeral Mist’le aramdaki garip ilişki bu işte. Zira albüm 2009 yılında çıktığında dinlemiş, ortalamanın üstü, güzel bir black metal albümü olarak tanımlamış ve kenara koymuştum. O dönemde dinleyip şaheser olarak kabul ettiğim birçok albümü unuttum bile ama “Maranatha” hayatımda kalmayı başardı bir şekilde.

Her şeyden önce şuradan başlayalım. Daniel gerçekten vizyoner bir black metal vokalisti. Bir kere bu adam şarkı söylerken bir scream vokal tonu yakalıyıp ritmik birşekilde sözleri ard arda dizen vokalistlerden değil. Ses tonu olarak sürekli yeni, değişik bir şeyler arıyor. Burada aklınıza artık black metal klişesi haline gelmiş aşırı bas tonlardaki metalik konuşma vari vokaller gelmesin. Çok daha organik, çok daha canlı, ürkütücü ve bir o kadar da saldırgan vokal tonlarından bahsediyoruz. Vokal ritimleri konusunda da Daniel’in radikal bir duruşu var. Denediği değişik vokal tonları gücünü yarattığı ağır ve öfkeli feryat hissinden alıyor. Bunun olması için daha uzun bağırışlar ve ağır ağır telaffuz edilen kelimelere ihtiyaç doğuyor. Burada Daniel ritmi kurban etmekten çekinmiyor. Ortaya çıkan sonuç ise bir vokal işçiliğinden ziyade öfkeli bir rahibin, nefretle verdiği, lanetli bir vaaz oluyor.

Bestelere gelirsek… Daniel’in en güçlü özelliklerinden bir tanesinin besteci yönü olduğunu söyleyemem. Albüm genelinde akılda kalıcı birkaç melodiye denk gelmekle beraber, Funeral Mist’in iddiası bir birinden güzel riflerle sizi mest etmek kesinlikle değil. Standarda yakın black metal riflerinden oluşan bir albüm “Maranatha” (bir iki deneysel yeri saymazsak eğer). Albümün bilinçli olarak seçildiğine inandığım kirli ve gürültülü bir sesi var. Bu da özellikle davulun iyice yükseldiği yerlerde vokalle davul arasında gitarların iyice kaybolmasına sebebiyet veriyor. Fakat burada bir problem yok, dediğim gibi grup bize bir gitar dinletisi vaat etmiyor.

Evet Daniel için muhteşem bir black metal bestecisi diyemeyiz. En azından gitarlar adına. Fakat bu adamın gerçekten çok ama çok çok iyi firikleri var. Albümün açılış şarkısından kapanışına kadar her şarkıda, sadece bir tane bile olsa bir adet öne çıkan ve şarkının standart bir black metal şarkısı olmasını engelleyen bir unsur var. (Tabii burada White Stone’u desteden çıkartmak gerek, zira bu şarkı black metal türünün en deneysel, en enteresan şarkılarından bir tanesi olabilir) Örnek vermek gerekirse, Jesus Saves!’in finalindeki pasaj, A New Light’ın ortasındaki koro vokaller ya da Anti Flesh Nimbus’un nakarat koroları gibi.

Bu arada A New Light’in ortasındaki koroya ayrıca değinmek istiyorum. Yolda yürürken dinlediğimde yürüyüşümün değişmesine sebep olan bu pasaj albümde beni ilk yakalayan ve hâlâ bırakmayan anlardan bir tanesidir. Dürüst olacağım, bazen o pasaj bittikten sonra şarkıyı geçtiğim bile oluyor.

Bu iyi fikirler ve olağanüstü vokal performansının bir araya gelmesiyle, dışarından bakınca tek renk gibi gözüken, fakat içine girdikçe siyahın içindeki desenlerin belirginleşmeye başladığı bir albüm “Maranatha”. Şarkı sözlerini de bu denklemin içine soktuğumuzda kusursuza yakın bir black metal örneğiyle karşılaşıyoruz.

Sanıyorum bu albümün hâlâ en çok dinlediğim albümlerden bir tanesi oluşunun cevabı da burada saklı. Maranatha fikirleriyle beni hâlâ etkileyebiliyor.
Genel olarak herkese tavsiye edebileceğim bir albüm değil kesinlikle. Her black metal dinleyicisine bile tavsiye edemem. Fakat karanlık ve saldırgan bir müziğe ihtiyacınız varsa Funeral Mist öfkeli bir tanrının, deli rahibinin korku dolu vaazı ile aradığınız cevap olabilir.