Samet ÖZGÜLER

Bazı guruplar vardır, çıkardıkları ilk albümden veya yaptıkları ilk müzikten itibaren, son albümlerine kadar veya son müziklerine kadar hep belirgin bir çizgide olmuşlardır. Demek istediğim hep aynı müziği yapmak değil, özgün olmak. “Kendi müziklerini yapıyorlar” dediğimiz müzisyenlerdir bunlar. İşte Draconian tam da böyle kendi müziklerini yapan, özgünlüklerinden hiç ödün vermeyen, sanki o çizgilerini bir prensip edinmiş bir grup. Yine de, yaptığı her albüm çok etkili olsa da buna zıt olarak bu tür müzik veya gruplar bazı insanlara tamamen monoton, sıradan veya sıkıcı da gelebiliyor.

“Sovran” bu yıl içindeki en büyük beklentilerimden biriydi. “Draconian yeni albüm yapıyormuş” dediklerinde, müziklerine dair hiçbir şüphem olmadan albümün çıkacağı günü bekledim. Albüm çıkmadan yayınladıkları teaser’la zaten kafamda tasarladığım albüm sound’u, atmosferi, tarzı kolayca birleşti. Ardından iki şarkı yayınladılar ve sıra albüme
geldi.

Öncelikle 2011 senesinde çıkan “A Rose for the Apocalpyse” albümünün kadrosundan Lisa Johansson’un ayrılmasıyla birlikte Draconian’ın belki de eskisi gibi olamayacağı düşünülüyordu, fakat hiç de öyle olmadı. Heike Langhans’lı bu albüm gerçek bir gothic/doom efsanesi oldu ve kendilerini iyice kanıtladılar, hem de sonuna kadar.

“Sovran”a dair söylemek istediğim ilk şey, ilk başta bahsettiğim o Draconian standardının çok daha belirginleşmiş olması. Gayet güzel tasarlanmış şarkıların içinde bulunan ve nakaratları belirleyen sağlam gitar rifleri, arkasından gelen donuk ve soğuk, buz gibi melodiler, temiz ve kirli vokaller, Draconian’ın beyinlerimize kazıdığı özelliklerin başında geliyor. “Sovran”da bunlar çok daha öne çıkmış, çok daha sert, donuk bir Draconian meydana gelmiş. Rifler ve melodiler “daha fazla ne kadar kararıp, karartabiliriz” diye sorarcasına acımasızlaşmış.

Albüm nasıl başlıyorsa öyle bitiyor, acı ama gerçek. Acımadan vuruyor darbeleri üst üste. Mezardan fırlamış, yürüyen bir ölü oluveriyorsunuz. Müziklerinin üstüne sözsel temaları da sürekli ölüm, hayal kırıklığı, acı, yorgunluk, bitkinlik, karamsarlık, kararsızlık, umut, umutsuzluk üzerine olduğu için kendinizi bir anda olmadık bir yerde bulabiliyorsunuz.

“Sovran” çoğu zaman durgun, ağır ve göçmüş bir ritimle beyninize kazıyor karanlığı ve acıyı. Sizi kendisine, kendi dünyasına, kendi çukuruna, mezarına veya boşluğuna çekmeye çalışan bu albümü dinledikçe daha da derinlere batabilirsiniz, belki de “artık yeter ulan” deyip albümü kapatma ihtiyacı bile duyabilirsiniz. Yemek yerken arkada çalsın diye dinlenecek bir albüm değil bu. Hele hele yürürken falan dinlemeyin bence; ağır triplere girip insanlardan ve bulunduğunuz andan, toplumdan kendinizi soyutlamak isteyebilirsiniz.

Albüm kapağı ve sound’u, konsepti de gayet iyi. Son albümden sound olarak neredeyse hiç farkı yok. Yanlız benim burada dikkat çekmek istediğim bir nokta, hatta belki de albüme dair tek olumsuz düşüncem, “Sovran”ın sözsel
olarak belirli bir konu üzerine yoğunlaşması daha iyi olabilirdi diye düşünüyorum. Bu kadar güzel şarkılara daha fazla, daha farklı anlamlar yüklemek, sözel temaları daha derinleştirmek ve belirginleştirmekle mümkün olabiliyor.

Eh, ne diyelim ki? Hangimiz Draconian’ın kötü bir albüm yapacağını düşünür ki zaten? Gerçekten var mıydı düşünen, “abi yok artık son albümleri kötüydü, yeni albümlerinde saçmalayabilirler, hiç beklentim yok” diye düşünen birileri? Gerçekten merak ediyorum. Ben tersini düşündüğüm için değil elbet, sadece bu denli iyi müzik yapan, kendisinden bekleneni sonuna kadar veren bir grup oldukları için.

“Sovran”, Draconian’ı ne geri atan, ne de çok çok öne taşıyan bir albüm. Neden böyle diyorum tekrar söyleyeyim, çünkü önceden kendilerini kanıtladılar, müzikleriyle yeni bir albüm için güven verdiler ve yeni albümleri de hiç şaşırtmadı. Hiç mi öne taşımadı yani, öncekinin kopyası mı? Değil elbet. Sanırım burada sigara benzetmesi yapabilirim, her zaman aynı şeyi verir size, siz de ondan almanız gerekeni alırsınız falan. Anladınız.