Deathcore konusunda belli bir sıkıntım olduğu, yazdığım kritikleri takip edenler tarafından az çok bilinir. Günümüzde giderek yokuş aşağı giden bir profil çizen bu alt tür, elbette ki değerli ve önem teşkil eden albümler de yarattı. Türün en revaçta olduğu dönemlerde Kanada’da yaşayan bir insan olduğumdan, türün 2000′lerin ortalarında adını duyuran belli başlı pek çok ismini canlı izleme ve türe karşı verilen reaksiyonu birebir gözlemleme şansı buldum. DESPISED ICON’ı grubun o sıradaki davulcusu Alex Pelletier’in babasıyla birlikte izlemişliğim var.

Deathcore, çeşitli unsurları nedeniyle kendini epeyce sınırlayan bir tür olarak, “ölü doğdu” demeyeyim ama, kalıcı olmadığı belli bir yaklaşıma sahipti. Bu konuları fazla deşmek istemiyorum, hepimizin malumu. Deathcore içerisinde de hem çok iyi, hem de çok kötü albümler çıktı. Dönemsel bir akım olduğundan, tür içindeki grupların çok çok çok büyük bir kısmı bu anlık heyecan dâhilinde, yaptıkları müziğe çok da bir şey katma amacı gütmeden, olanı tekrarlayıp tutan formülün ekmeğini yemeye çalıştılar.

2013 yılında türün önemli işlerinden biri olarak görülen aşırı agresif “Hellbound”u çıkaran ABD’li grup FIT FOR AN AUTOPSY, dev bir prodüksiyon deneyimi olan Will Putney’i de içeren 3′lü gitar saldırısı ile tür içerisindeki ilginç gruplardan biri olarak dikkat çekmeyi başarmıştı.Tek gitarlı deathcore grupları bile olduğu düşünüldüğünde, FIT FOR AN AUTOPSY’nin 3 gitarla ne yaptığı düşünülebilir, ancak grup özellikle bu albümde buna neden ihtiyaç duyduğunu net şekilde göstermiş.

“Absolute Hell Absolute Hope”, grubun kısa süre önce çıkardığı ve “Hellbound”un önüne geçtiği, deathcore’a gerçekten de bir şeyler kattığını kabak gibi hissettirdiği bir çalışma. Dinlediğim en iyi deathcore albümlerinden biri olmasının yanında, grubun türü genişletmek adına bir çaba içine girdiği de açıkça görünüyor. Öncelikle albüm kendini “biz deathcore yapıyoruz ve bu türün sınırları zamanında çizildi” şeklinde görmeyerek maça birkaç sıfır önde başlamış. Albümde çok net post-rock etkileşimleri dahi var ve bunlar müziğe çok iyi yedirilmiş. Aşırı sert şarkılar ve atmosfer basan melodik veya damar parçalar iç içe geçmiş; bu durum albümün dinlenirliğini ve ömrünü çok fazla uzatmış.

ION DISSONANCE’ın dezonant ve armoni düşmanı özelliklerini anımsatan fikirlerden, deathcore’un olmazsa olmazı breakdown’lara, teknik dozu yüksek THE RED CHORD’vari riflerden boğaz ağlatan vokallere, türe dair her şey burada var. Güzel olansa, tüm bunların akıllıca yazılmış ve uygulanmış oluşu. Albümü dinlerken, suni, şablonuna uygun, standart bir şey dinlediğinizi hissetmiyorsunuz. Canlı prodüksiyonun yanında, bunu asıl sağlayan şey elbette ki bestelerin iyi yapılmış oluşu.

Ancak “Absolute Hope Absolute Hell”in asıl özelliği, albümde çok ama çok net bir GOJIRA etkisinin oluşu. Grup GOJIRA’nın şahsına münhasır pek çok şeyden faydalanmakta sakınca görmemiş. Tarama gitarlar, clean gitarlı damar bölümler veya davul kullanımı gibi teknik unsurların ötesinde, FIT FOR AN AUTOPSY asıl olarak GOJIRA’nın yoğun atmosferinden faydalanmış. İyi de etmiş. Bu sayede müzik çok daha nefes alır bir hal almış.

“Deathcore’u anca bu tarz bir yan etkilenme kurtarırdı” yahut “GOJIRA’dan etkilenince tabii ki ortaya güzel bir şey çıkar” demiyorum tabii. Lâkin ortada net kanıtlar var ve çıkan sonucun olumlu oluşu da her şeyi anlamlı kılıyor.

Tür adına dinlediğim en iyi albümlerden biri olan “Absolute Hope Absolute Hell”, deathcore seven herkesin ve deathcore’a mesafeli duran ancak türün iyi albümlerini duyma konusunda hevesli dinleyicilerin mutlaka duymasını salık verdiğim gayet iyi bir albüm.