Ertuğrul Bircan Çopur

Müzisyenlik becerilerinden zerre şüphe duymadığımız insanların yazdığı ve icra ettiği bir albümü kritiklemek epeyce zor iş. Bu tarz albümleri tanıtmaya çalışırken bazen öyle bir raddeye geliyor ki, yazdığım satırların arasından minik gülen suratlar çıkıp suratınıza çarpacaklar diye korkuyorum. Zira güvendiğim dağlara kar yağmadığını görmenin mutluluğu dökülüyor klavyeye tuşlara basan parmaklarımla beraber. NEGURA BUNGET ve DORDEDUH’un arkasındaki zekalar Sol Faur ve Hupogrammos’un elinden çıkma “Mozaic” bana bunları düşündürdü işte, henüz yazıya nasıl başlayacağımın hesabını yaparken.

SUNSET IN THE 12TH HOUSE aslında 2011’den beri aktif ve birçok konser veren bir proje. Fakat ilk albümlerinin bizimle buluşması ancak 2015’te gerçekleşebildi. “Mozaic”teki, en genel haliyle saykedelik bir post-rock olarak tanımlayabileceğimiz müzik aslında o kadar çok tarzdan ve gruptan dokunuşlar barındırıyor ki, mozaik ismini sonuna kadar hak ediyor. Diğer gruplarından zaten ruhaniliğini kanıksadığımız müzisyenlerin elinden çıkma bu albümde yine, özellikle bolca kullanılan klavyelerin de etkisiyle, yoğun mistik bir havayla karşı karşıya kalıyoruz birçok anda. Diğer yandan, belki karşılaştırma yaptığım önceki gruplarından oldukça farklı olarak, bu havanın değişen müzikal ilhamlarla beraber farklı boyutlar kazandığını görüyoruz. Arctic Cascades’in başındaki buzul mavisi gitar oyunlarının, Desert’s Eschaton’un alabildiğine kum rengi Orta Doğu havasıyla alakası olduğunu söylemek mümkün değil, her birinde de birer mistik atmosferin etkileri devam ediyor olsa da.

Desert’s Eschaton’un adı geçmişken, albümdeki yoğun doğu kültürünün etkilerine de şöyle bir değinelim. En çok mevzubahis şarkıda gözlemlenirken, aslında Hupogrammos ve Sol Faur’un müzikal geçmişlerinin çok önemli bir parçası olan doğu mistisizminin bu sefer kendini bazı anlarda daha direkt bir yaklaşıma terk ettiğini söylemek yanlış olmaz. Sonuç olarak bir şarkının ana enstrümanı olarak bağlama kullanılmış, arkasına yerleştirilen oryantal davullar ve ezan sesleriyle tam bir Orta Doğu atmosferi yakalanmış bir albümden bahsediyoruz.

Mozaiğin ne kadar derine gittiğini ve ne kadar çok parçadan oluştuğunu ufak bir ölçüde de olsa gözde canlandırmak mümkün sanırım yukarıdaki örneklerle. Daha bunun üzerine EXPLOSIONS IN THE SKY tadını sonuna dek alabileceğimiz post-rock melodileri, ISIS tarzı post-metal/sludge gitarları, birikerek büyüyen ve sonu tremolo picking’lere varan metal özlü pasajlar ve beklenmedik bir şekilde son şarkıda karşımıza çıkan sert vokallerle çeşitli kültürlerden tek tek taşları toplayıp, en sonunda insanın ne olduğunu tam olarak anlamasa da saatlerce bakabileceği güzellikteki kapağı yaratıyor grup. Kullanılan en ufak dahi olan taş, büyük resmin değerli bir parçasını oluşturuyor.

Genel olarak albüm hiçbir zaman çok üzmüyor, hiçbir zaman çok mutlu etmiyor. Hiçbir anında tam bir huzurla dinlemek mümkün değil; ama gerginliği de uçlarda yaşatmıyor. Yüksek tempolu ve kulağa neşeli gelen anlarda bile her an bir şeyler ters gidebilirmiş duygusu var. Belli bir hüzün yakalamak zor, ve fakat varlığını inkar etmek de öyle. Öylesine katmanlı ki her şey, üst üste adeta örülmüş bir yapısı olan DORDEDUH müziğini dahi basit bırakabiliyor yanında kimi zaman.

Eğer hala şüphe varsa aklınızda, açık açık da söyleyeyim. “Mozaic” muazzam bir albüm. Kendi içinde bu denli dinamik ve değişken bir yapıya sahip olup, bu kadar da tutarlı olan bir albüm yaratmak kolay bir iş değil, ve Hupogrammos – Sol Faur ikilisi yine bunu çok kolay göstermeyi başarmışlar. Bu yıl dinlediğim en iyi albümlerden biri, ve Arctic Cascades şu ana kadar galiba benim için yılın en iyi şarkısı. Sırf Romanya’dan çıktıkları için adlarını yeterince duyuramayan, ve muhtemelen uzun süre duyuramayacak bu adamları orada burada, yerli yersiz övün lütfen. Bandcamp sayfalarından tüm albümü dinleyebileceğinizi de ekleyebileceğim.