Normalde bu kritiğin THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA’nın yeni albümü “Skyline Whispers” olması gerekiyordu. Bilgisayarımı bu amaçla açtım, başlamadan internette biraz dolanayım dedim. Niyeyse aklıma birdenbire “End of the Road” geldi, deli gibi canım çekti. Başta kendimi açmamak için zorlasam da açtım; hatta gidip “Buried Alive” DVD’sindeki, yani grubun son canlı performansı olan hâlini açtım. Yine Ville’nin şarkı öncesinde söylediği Fince şeylere biliyormuşçasına kulak verdim, yine vokaldeki hırsını hayranlıkla izledim, yine sondaki konfetilerde gözlerim ihtişamla doldu ve yine Miika’nın o dev solosunu gözlerim yaşara yaşara dinledim. Bu performansı her izlediğimde bu şeyleri aynı sırada ve aynı miktarda yaşıyorum. Sizi bilmem, ama bana bunu SENTENCED kadar yaşatan çok grup yok. O yüzden özür dileyerek bu albümden bahsetmeyi, ola ki dinlememiş olanların durduk yere canını sıkmayı istiyorum. Haftaya THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA ile keyfin dibine vuracağız, ama şimdi gelin hayali bir şöminenin önünde birlikte oturalım.

Albüm gayet normal başlıyor aslında. Sadece başka bir SENTENCED albümü olarak başlayan albüm, sonradan gelecek şeylere rağmen en baştan gereken gazı vermeyi ihmal etmiyor. İşler böyleyken birdenbire “Ever-Frost” öyle bir atmosferle giriyor ki aniden grubun son albümü olduğunun sinyallerini vermeye başlıyor. En başta melodik death metal dönemlerine atıfta bulunan SENTENCED, sonradan da buna kısım kısım devam etse de çok geçmeden yapmak istediği şeyin özüne dönüyor. İyi ki de dönüyorlar, albüm de esas burada başlıyor zaten; bundan sonrası çok daha fena. Grubun hiçbir zaman şen bir melodik death metal müziği icra etmediği ortada; ama diğer albümlerle kıyaslandığında SENTENCED bu albümle “annem şu an çok güzel bir yerde” diyen, “nerede” sorusuna “cennette” cevabını veren bir çocuk oluyor. Son bir kez daha acısını yaşamak, sonrasındaysa yoluna yalnız devam etmek istiyor. Yine de ara sıra isyan etmekten, inandığı şey neyse ona çıkışmaktan kendini alamıyor. “Where Waters Fall Frozen” bir dakika bile olmamasına rağmen işte bu şekilde grubun öfkesini püskürüyor ve yine çok geçmeden yavaş yavaş tükendiğimiz yola devam ediyoruz.

Küçükken bana çok garip bir şey olmuştu. Annemle bir yokuşu çıkıyorduk, elini tutuyordum. Nasıl olduysa birdenbire elini bırakıverdim ve düşüp yokuştan aşağı sürüklenmeye başladım. Öyle bir yönde düşüyordum ki bir taraftan annemin panikli hâlini izliyor, bir taraftan da arkamda gelen araba sesini duyuyordum. Ne hissedeceğimi bilmiyordum, zarar veya ölüm kavramlarına aşikâr değildim. O sırada orada olan biri beni çekip kurtardı, araba da ancak fark etmiş olacak ki ancak durabildi. “The Funeral Album”ü dinlediğimde aklıma hep bu an geliyor, sonunda kurtuluş olsa da bir yokuştan aşağı gittiğimi hissediyorum hep. Özellikle de “Vengeance is Mine” ve sonrasında.

Arada farklı anlar olsa da albümün hissiyatı o kadar dengeli bir şekilde ilerliyor ki, son şarkılara yaklaştıkça cidden grubun sonuna da yaklaşıyormuş gibi oluyorsunuz. Belki buradan “End of the Road”a kadar olan kısmı “boşluk dolduran” şarkılar olarak görenler vardır, belki de kısmen haklıdırlar. Ama bence her biri en sonunda gelecek şeye çok güzel bir ön hazırlık niteliğinde, ayrıca kalan şarkılar “End of the Road” gibi olsa… Burada “intihar sebepli ölümler birdenbire artardı” tarzı bir şey söylemeyeceğim, merak etmeyin. Ama öyle olsaydı bu albümü neredeyse kimsenin kaldıramayacağını söylemek güvenli olur sanırım. “Karu” geldiğinde zaten vücudunuz kendisini çoktan hazırlamaya başlıyor. Elime ne zaman bir klasik gitar alsam mutlaka çaldığım “Karu”, bence doğru uygulandığında basitliğin müzikteki en güzel şey olduğunun en iyi örneklerinden biri. Hiçbir iddialı, abartılı veya parıltılı tarafı yok; belki de olabilecek en düz klasik gitar bestelerinden biri. Ama “sona yaklaşma” atmosferini o kadar güzel hazırlıyor ki öylesine akıp gidiyor. Bundan sonrasıysa oldukça manidar isimlendirilmiş, ülkemizde de birçok kişinin aklını almış bir şarkıdan ibaret artık: “End of the Road.”

SENTENCED, sırf bu şarkı yüzünden bile müzik piyasasında kendini en iyi bilen gruplardan biri. Bir albümün son albümleri olacağını ilan etmek, son şarkıya “yolun sonu” ismini vermek, son konserlerinde en son bu şarkıyı çalmak… Her şey o kadar doğru ki. Parçalar birer birer yerine oturuyor ve bu müzikte neredeyse hiç olmayan bir şey. Belki de Miika’nın talihsiz ölümü olmasa tekrar birleşeceklerini düşünüyor olanlar vardır, mantıksız da diyemem. Ama şu var ki, SENTENCED zirvede bırakmanın kitabını yazdı. Önemli olan en iyi albümleri bu mu tartışması değil, olay bundan çok daha fazlası. Olay müzik yapan bireyler olarak kendine koyduğu esas müzikal hedefe ulaşmak, bu hedefe ulaşıldığında da hiçbir ticari veya kişisel kaygı olmadan bunların hepsini bitirebilmek. Eminim Miika da son zamanlarında bu açıdan hiçbir pişmanlık duymamıştır; böyle bir albümden sonra hiçbir ölüm ortaya çıkan bu muazzamlığı silemez. Normalde bu puanı vermeyecektim, ama bu performansı tekrar izledim ve o kadar şey söyleyip bunu izledikten sonra ben bu albümden puan kıramam. Özür diliyorum, fazlasıyla kişisel bir puan olacak.