Senfonik metal ile alakası yalnızca HAGGARD ile sınırlı bir kişi olarak, bu türün oldukça riskler barındıran bir tür olduğunu düşünüyorum. Senfonik metal içine dahil edilebilecek onlarca enstrüman, yüzlerce çeşit farklı düzenleme ve membaında mevcut olan epiklik bakımından mükemmel işler çıkarılabilecek bir türken, diğer yandan maharetli eller tarafından orijinal biçimde kullanılmadığında oldukça düz, yapmacık doluluğa sahip, en kısa tabirle çekilmez bir tür haline gelebiliyor. Bu iki farklı uçurumun arasındaki çizgi de o kadar ince ki, ölümüne seveni bile bezdirecek işler de çıkabiliyor, hayatta dinlemem diyecek kimseleri kulu köpeği edebiliyor. Bugün hakkında yazacağım NIGHTWISH’in sekizinci stüdyo albümü olan “Endless Forms Most Beautiful” ise, bu iki ayrımın bir tarafında yer alıyor. Hangi tarafta olduğu ise yazının devamında gizli…

“Endless Forms Most Beautiful” ile birlikte grup, aslında 2012’den beri grubun vokalistliğini üstlenen Floor Jansen ile ilk defa stüdyoya girdi, bununla birlikte 2007’den beri davullarda olan ancak sağlık problemi nedeniyle ayrılmak zorunda kalan Jukka Nevalainen’in yerine, WINTERSUN’da da davul çalmış olan, über kişilik Kai Hahto ile çalıştı. Ancak maalesef bunca katmanlı müzik içerisinde kendisinin varlığını şahsen pek hissedemedim. Vokal değişikliği açısından ise Anette’nin ses renginin grubun müziğine daha iyi gittiğini düşünüyorum, Floor Jansen ise stüdyoda baştan sona power akor basarak prova alan bir grubun arasında dolaşıp ara ara ilgi toplamak için bağıran yaramaz bir kız kardeş gibi kalmış. Ya da daha kolay yoldan söylemek gerekirse, sesinin tonu NIGHTWISH müziğine yetmemiş. Bununla birlikte internetteki hayran yorumlarına göz attığımda, tartışmasız HERKES tam tersini savunuyor. Bana da yine farklı bir ses olmayı başardığımı düşünerek yazıma devam etmek kalıyor tabii ki. Floor Jansen hakkında söyleyebileceğim en kuşkusuz şey, her fotoğrafında başka biri gibi çıkmayı başardığıdır. Bu da farklı bir yetenek olsa gerek. Neyse konumuz bu değil. Kırbacımı alıp geliyorum hazır olun, zira grubun müzikal karakteri hakkında bir paragraf açacağım.

Kritik yazarken genelde dinlediğim albümlerin bende andırdıklarını yazıların temeline koyarım. Kimi albümler o kadar çok duygu yoğunluğuna sevk eder ki, normal bir kritik yazmayı bırakıp öykü yazar, bazen de belirli bir hadiseyi albüme adarcasına aktarırım. Ne yazık ki bu albüm bende yalnızca içerdiği nesnelerin konumlarının değiştiği bir portreyi andırdı. Eldeki malzeme o kadar aynı, renk paleti o kadar sınırlı ve tondan yoksun ki, 78 dakikalık destan gibi albümün tamamı sanki iki tip şarkının parçaları gibi. Keşke bunun albüme bütünlük kattığını söyleyebilseydim ama kattığı tek şey maalesef bezginlik. Elde her yöne çekilebilecek ve birkaç minik dokunuşla bile dinleyicinin aklını alabilecek bir tür varken, onu sırf kolay dinlenilebilsin ve konserlerde eşlik edilebilsin diye harcamak bana hiç doğru gelmiyor. 78 dakikanın hemen hemen tamamı power akorların ve düz davulların eşliğinde ilerliyor. Senfonik olma adına eklenen ise gerçekten hayal kırıklığına uğratacak kadar asgari düzeyde bırakılmış. Akılda kalıcı olsun diye kasmışlar fakat bunun uğruna atılan her adım o kadar bir öncekinin aynısı olmuş ki, ortada hiçbir yeni bir şey yok. Zaten akılda kalıcı olsun diye kasıldığı bunca belli olan bir albümden müzikal karakter beklemek yanlış olur. Bu sebeple üzerine daha fazla olumsuz cümle kurmadan, oldukça klişe bir cümleyle kritiği bitireceğim izninizle.

Bu dünya orijinal olabilmek adına risk alan kimselerin dünyası, ne yazık ki NIGHTWISH çıkardığı her bir albümle bu realiteden koşarak uzaklaşıyor.