Ömer Kuş

Folk metalin en büyük isimlerinden, artık hiçbir tanıtıma gerek duymayan KORPIKLAANI son albümleri Manala’dan üç yıl sonra Noita albümüyle ortamlara geri döndü. Grubu az çok takip edenlerin bileceği gibi bu üç yıllık ara KORPIKLAANI’nin şimdiye kadar iki albüm arasında verdiği en uzun ara. 9 yılda 8 albüm çıkaran bir gruptan bahsediyoruz burada. Bu kadar sık albüm çıkarmalarının kaçınılmaz bir sonucu olarak çoğu kişi (ben de dahil olmak üzere) tarafından otomatiğe bağlamakla suçlanmıştı grup. Gerçekten de son yıllarda çıkardıkları albümleri bir iki kereden fazla dinlemeye katlanamamıştım. Kötü olmasa da fazlasıyla sıradan şarkılar barındıran, eski albümlerin yanına bile yaklaşamayacak heyecansız işlerdi. Sanki sadece grup turlayabilsin diye albüm çıkarıyor gibilerdi.

Anlaşılan bu üç yıllık ara gruba gerçekten yaramış, zira Noita Tales Along This Road’dan sonra çıkan albümler arasında en sevdiğim oldu sanırım şimdiden. Kadronun büyük bir kısmını uzun yıllardır korumayı başarmış olan grup, bu albümden önce akordeoncusuyla yollarını ayırıp Sami Perttula isimli arkadaşı aldı gruba.

Bunun ne kadar etkisi olmuştur bilemiyorum ama albüm boyunca kulağımıza çalınan keman ve akordeon melodileri gerçekten tatmin edici. Anlaşılan bu sefer grup beste yapımına daha çok kafa patlatmış. KOPRIKLAANI’den duymaya pek alışık olmadığımız ufak yenilikler var. Sen verran minäkin noita’nın giriş kısmındaki rifler bir an için “noluyoruz lan yanlışlıkla albüm/grup değiştirdim herhalde” dedirtiyor mesela.

Albümün ilk beş şarkısı direk folk metal hitleri resmen. Lempo bile orta temposuna rağmen çok akılda kalıcı nakaratı ve şahane melodileriyle insanı kendinden geçiriyor. Viinamäen meis, Pilli on pajusta tehty, Sahti ve Luontoni beklediğimiz, özlediğimiz, sahnelerde görmek istediğimiz çok güzel hareketlerle dolu, tempolu folk metal hitleri zaten. Grup yazın İstanbul’da çaldığı zaman orada olup bu şarkıları canlı izlemeyi çok isterdim. Şahane bir konser olacağı zaten kesindi de yeni albüm de böyle gaz ve güzel şarkılarla dolu olunca daha bir umut verici oldu.

Bana kalırsa albümde boş yok cidden. Tempo bazen düşüyor, bazen “ben bunu daha önce duymuştum” dediğiniz yerler oluyor tabii ki ama bu anlar albümün geneliyle kıyaslayınca görmezden gelinebilecek kadar seyrek oluyor. Üç yıllık ara gruba gerçekten yaramış, çok daha dolu dolu bir içerikle gelmişler bu sefer karşımıza.

Sözü daha fazla uzatmaya gerek yok. Grubun müziğini herkes az çok biliyor zaten. Bu albüm için söylenebilecek en önemli şey grubun o kadar ortalama/vasat albümden sonra durup, bir nefes alıp neredeyse eski albümlerle yarışabilecek kalitede, eğlence dolu saf bir folk metal albümü yaptığı. Bu hareketle benim gönlümü tekrar kazanmayı başardılar en azından.

Eğer siz de son yıllarda gruptan ümidi kesen kitledenseniz tekrar şans vermenin tam sırası.