Günlerce sitede hüküm sürmüş birçok black metal albümünden sonra, her çeşit okura hitap edebilmek adına artık biraz daha ferah türlere yelken açmak gerektiğini düşünerek, ortamlara düştüğü günden itibaren tesadüfi biçimde denk gelip dinlediğim “We are Harlot” albümünü bugün sizlere tanıtmak istiyorum. Ancak bu albümü yazarken “yahu her gün her gün black metal olur mu, arada farklı müzik lazım” bakış açısına girmedim, çünkü her gün her gün black metal bal gibi de olur arkadaşlar. Öyle böyle sevmiyorum, hiç sormayın. Neyse konumuz o değil, bugün çiçeği burnunda Kaliforniyalı hard rock grubu WE ARE HARLOT’tan bahsedeceğiz.

Grup başladığı günden bu yana aslında oldukça olağan bir yolda ilerlemiş, 2011’de kurulmuş, demolar kaydetmiş, 2014’de çıkarmayı planladıkları albüm ise bir takım durumlar sebebiyle 2015’e aksamış. Rock gruplarıyla ilgili olayların bu olağanlığını seviyorum aslında. Sabahtan akşama kadar, sicilleri suçlarla dolu, hüküm giymiş, cinayete teşebbüs etmiş veya bütün bunların aksine son bir yılda hiç kimseyle konuşmamış aşırı sosyopati sahibi insanların gruplarının kuruluş öykülerine bakıp, hayrete düşüren çokça olay okumaya alıştığımdan, böyle anne babası, dedesi ninesi müzisyen olan genç yakışıklı tiplerin üniversitede bölüm arkadaşlarıyla bir araya gelip, önce garajda, sonra üniversite şenliklerinde birlikte çalmaları ve ardından “grup kuralım lan” diyerek grup kurmaları o kadar güzel ki…

Grubun müziğine büyüteç tuttuğumuzda, ‘bir hard rock grubundan beklenilen müzik’ diyerek en sonda söyleyeceğimi en baştan söyleyebilirim. Albümün başından sonuna kadar hemen her şarkıya eşit dağıtılmış ikonik rock riffleri, gayet doğal olmakla birlikte efsane rock gruplarının birçoğundan etkiler ki bu konuda doğrudan şu veya bu diyemeyeceğim, zira rock gruplarının müzikal karakterlerini birbirine çok karıştırabiliyorum. Yer yer sertleşen clean vokaller ve eşlik ettirmeye ant içmiş nakaratlar da dinlemeye başladığınız anda sizi yakalayacak etkenlerden birkaçı. Özellikle vokalin o somun ekmeği tandanslı sesini severseniz, albüm nasıl başladı nasıl bitti anlamazsınız. Grubun ilk albümü olması vesilesiyle zaten dinleyici toplamak adına atılması gereken bütün adımlar, kuralına göre atılmış. Her kesimden rock dinleyicisinin ilgisini çekmek adına hafif heavy metal etkilerinden tutun rock türünün hemen her dalına atıflarda bulunulması gibi büyük hesaplardan, parçaların çalma listesinde sıralanma biçimi gibi ince hesaplar bile (3. Şarkının ilk ikisine göre biraz daha slow olması durumu örneğin) atlanmamış. Grubun 2014’de çıkarttığı ilk single olan “Denial” şarkısındaki ağır MÖTLEY CRÜE etkisinden hiç bahsetmeme gerek yok sanırım.

Son olarak albümdeki sololar kayıt aşamasında en son kaydedilmiş, vokaller bile bittikten sonra kaydetmişler. Şu zamana kadar bunu yapan başka rock grubu var mı pek bilmiyorum ama sanırım rock grubum olsaydı ben de böyle yapmak isterdim. Şarkılardaki sololar o kadar enerjik, o kadar dinamik ki, girdiği anda şarkının verdiği coşma hissini iki katına çıkartıyor. Bunun böyle olmasının sebebini de elbette, tamamen en son kaydedilmesine bağlıyorum. Vokalin şarkıya kattığı –ki bir rock şarkısından bahsediyorsak, vokalin sorumluluğu kat be kat yüksek oluyor – enerjiyi tamamen özümseyerek üzerine yazılmış olduğu çok belli oluyor. Çok akıllıca bir hamle olmuş bence, bundan ötürü grubu ayrı kutluyorum.

Güneşli günlerin geliyorum dediği şu günlerde genç ruhlu herkesin kanı kaynamaya tam başlamışken, çıkan, bulutsuz bir yaz gününde bol şezlonglu bir kumsalı ve yıldızlı bir akşamda bedene serinlik veren o soğuk kumların üzerinde izlenen yakamozu andıran bu albüm, eminim ki beğenen herkesin yaz albümlerinden biri olacaktır. Adamlar zaten bunun için yapmış bu albümü. Konserde yarınlar yokmuşçasına dans edilebilsin, sahil kenarında bisiklet sürülürken enerji versin diye var.