Garip bir grup KEEP OF KALESSIN. Çok güzel fikirleri var, çok iyi müzisyenler, çekici bir havaya sahipler, ancak bütün olarak mükemmel olduklarını söylemek zor. “Orta karar bir grup” demek istemeyeceğim kadar parlak işleri de var, çok standarta kaçanları da.

Bu şekilde düşünmemi sağlayan başlıca şey, “Kolossus” albümünü kapatan Ascendant adlı şarkıyı aşırı derecede çok seviyor ve KEEP OF KALESSIN’in yaptığı şeyleri ister istemez o şarkıyla kıyaslıyor oluşum sanırım. O şarkıya cidden ağır hastayım.

“Epistemology”, grubun 20 yıllık kariyerindeki 6. albümü. KEEP OF KALESSIN’e dair en ufak bir fikriniz varsa, albümü başlatmanızla birlikte gruba dair alışık olunan pek çok şeyi bulabileceğinizi hissediyorsunuz. “Epistemology”, kısa bir intronun ardından, 10 dakikalık bir gövde gösterisi niteliğindeki The Spiritual Relief ile açılıyor. Introyu saymazsak ortalama şarkı uzunluğu 7 dakikanın üzerinde ve bu da albümün etkileyici gözükmesini sağlıyor.

Her şeyden önce, tüm müziği yazan, tüm gitarları ve klavyeleri çalan, bunlar yetmiyormuş gibi ayrılan Thebon’un ardından vokalleri de üstlenen Obsidian Claw cidden süper bir gitarist. Müthiş bir sağ el tekniği var ve bunca yıldır KEEP OF KALESSIN müziğine karakter katmayı başarıyor. Soloları, aralara serpiştirdiği melodileri ve bazı rifleri gerçekten zevk sahibi bir müzisyen olduğunu gösteriyor. Özellikle solo konusunda ilham verici işler yaptığını ve böylesi bir müziği gayet iyi renklendirdiğini düşünüyorum. Onun bu eklektik tarzı sayesinde KEEP OF KALEESSIN daha özgür bir karakter kazanıyor ve black metal, melodik death metal, thrash metal gibi türleri, hayli epik bir çerçevede, kendi kendini kafese sokmadan sunabiliyor.

Albüme dair söyleyebileceğim negatif şeylere gelince; 7-10 dakika arası süren bazı şarkılar, Obsidian Claw’un benzer rif kalıplarını sıkça kullanmasından dolayı bir yerden sonra benzeşmeye ve etkilerini kaybetmeye başlıyorlar. Albümü dinlerken, “bu şarkı az önce bitebilirdi” diye düşündüğüm, ancak o şarkının 2-3 dakika daha sürdüğü ve çok da bir zenginleşme sergilemeden bittiği anlar oldu. Uzun şarkı yapmak çok kolay bir şey değil ve bir albümün genel yapısını bunun üzerine kuruyorsanız, bence çok iyi olduğunu düşündüğünüz birkaç rif ve düzenlemeden daha fazlasını yapmanız gerekiyor.

Misal The Grand Design şarkısının gayet özgün ve albümdeki başka hiçbir şarkıya benzemeyen bir verse kısmı var. Davul bazlı, pata küte yardıran bir lokomotif gibi ilerliyor, “güzel fikirmiş” diye düşünmenizi sağlıyor. İlk 3 dakika bu şekilde iyi geçiliyor, ancak sonrasında aynı tempoda giden 4 dakika daha oluşu, insana “hafız bari arada bi tempoyu değiştir, araya bir şey kat” dedirtebiliyor. Çalınan şeyler güzel mi, güzel; ancak çok daha renkli kılınabilecek kimi yerlerden de yeteri kadar yararlanılmadığını düşünüyorum.

Bu durum albümü kimileri için en basit ifadeyle “yorucu” yapabilir. Aşırı iyi olmadıkça, kimse aynı rif üstüne kurulu ve ufak sapmalarla karakter kazanmaya çalışan bir şarkıyı 7 küsür dakika boyunca bayılarak dinlemez gibime geliyor; en azından birkaç sefer üst üste yapılacak iş değil. Evet, sözüm sana Necropolis.

Ama onun dışında albümde yeterli miktarda epiklik, üstün bir müzisyenlik ve KEEP OF KALESSIN tatlılıkları var. Clean vokalli ihtişamlı bölümler, yırtıcı rifler ve bahsettiğim gibi süper bir gitar işçiliği, “Epistemology”yi ortalama bir albümün üstüne çıkarıyor.

KEEP OF KALESSIN bence 6′nın altına düşmeyecek, ancak 8′in üstüne de zor çıkacak düzeyde müzik yapan bir grup. “Armada”, “Kolossus” ve “Reptilian“da çok sevdiğim pek çok şey var, ancak grubun yeni albüm haberlerinin bende yarattığı his, “umarım süper bir albüm olur”dan ziyade, “umarım birkaç süper şarkı olur” şeklinde. Bu durum günün birinde değişirse bahiyar olacağım, çünkü KEEP OF KALESSIN özünde baya iyi biri.