70’lerin en güzel yanlarından biri, çok fazla müzik türünün ilginç yollara girmesine neden olan post-punk, noise rock gibi ilginç yolların iyiden iyiye kök salmış olması diyebilirim kendi adıma. VIET CONG da her şeyiyle bu dönemden etkilendiği gün gibi ortada olan, fakat birçok başarısız denemenin geçtiği “kopyalama” yoluna hiç uğramadan kendi istediğini yapmayı başarmış bir grup. Sound’undan beste yapılarına, vokalin ses renginden gitar tonlarına, bas gitarlarına, davullarına kadar albüm kapağındaki renk tonlarını hissettiren “Viet Cong” isimli albüm, aynı zamanda grubun da ilk albümü. Aslına bakarsanız, yukarıda bahsi geçen türlerin çerçevelediği müzikal anlayışın zihinlerde oluşturduğu beklentiyi karşılayan bir albüm diyebilir ve bunun ötesinde pek de bir olayı olmadığını söyleyebilirim. Bir de albümün fazlasıyla güzel olduğunu belirtmem gerekir. Yenilik aramaya çalışmak veya eskiye tapmak gibi iki radikal ucun tam ortasında duran “Viet Cong” sadece “iyi müzik”.

Post-punk denince akla gelen retro hava, “siyah beyaz müzik”, eğlenceli de olsalar iyi bir post-punk sound’una yedirildiğine donuk hissettirmeyi başaran melodiler ve çoğu zaman soluk bir vokal… Hepsini içinde barındıran albüm, tüm bunları birer sınır veya hedef olarak değil, kullanılabilecek malzemeler olarak seçmiş. Her birinin, birçok grupta fazlasıyla karaktersitik biçimlerde yeterince kullanılmış olması ilk dinleyişte albümle aranıza bir duvar koyabiliyor. Bu duvar, duyduğunuz şeyleri çok daha önceden yapılmış başka şeylere benzetmenize ve albümle ilk karşılaşmada albümün kendisinden çok, başka şeyleri anlattığını hissetmenize neden olabilir. Fakat tüm bu alışkın olunan materyallerin, tarihin bir zamanında kullanılmış olmasının dışında, VIET CONG tarafından nasıl işlendiğine dikkat edecek olursak, albümün 70’lerde veya 80’lerde çıksa klasikler arasına girebileceği fikrine de şans verebiliriz.

Grubun avukatlığını yapar gibi olmayı bir kenara bırakıp albümün kendisine daha oturaklı bir şekilde bakmaya çalışalım. VIET CONG, baskın olarak post-punk yapsa da bahsettiğim “işleme” şekline değinmekte yarar var. Bunun en önemli noktalarından biri de albümün noise rock’ın ilginçliklerine oldukça yakın durması. Post-punk estetiğinin içine noise rock’ın bozuk tonlarını, yer yer bazen kısa bazen uzun karmaşa odaklı enstrümantal oyunlarını veya uzun ve tekrara dayalı mekanik bölümlerin yedirmeyi oldukça net bir şekilde başaran grup, genel anlamda müzik üzerindeki hakimiyeti ve seçimleri nedeniyle yapmak istediği şeyi sonuna kadar kaliteli bir şekilde yapmayı başarmış. Açılış parçası “Newspaper Spoons”un fazlasıyla ağza takılan, marşvari melodilerinin aslında oldukça eğlenceli olması fakat VIET CONG’un müzikal estetiğine bulandıktan sonra sağdan soldan gelen gürültülerin ve donuk atmosferin tüm bu eğlenceyi fazlasıyla ciddi bir ritüele dönüştürmesi, grubun hakimiyeti hakkında biraz olsun fikir verebilir. Bunun yanında “March of Progress”in uzun ve garip, mekanik, puslu, tonları bozuk enstrümantal kısmındaki dokunuşlar gibi, “Continential Shelf”in tadından yenmeyen melodileri de albüme birer özet olabilirler. “Viet Cong”, içinde sıcağı da soğuğu da aynı anda barındırmayı başarabilen bir albüm için fazlasıyla oturaklı.

Kısaca belirtmek gerekirse soğuk, zevkli, biraz mesafeli, içine kapanık, cana yakın bir albüm “Viet Cong”. Güzelliği de burada. Her şeyin ortasında, temelini sağlam attığı bir yerde, kendi halinde takılıyor. Hangi müzik türünü neye, nasıl buladığı kısmını bir kenara bırakıp başa dönersek altının çizilmesi gereken tek şey, albümün fazlasıyla başarılı olması.