İş hayatına erkenden atıldığım ve kendimi tam manasıyla işçi sıfatıyla gördüğüm zamanlarda, geceleyin mesai sonunda evlere servisle dönerdik. Abiler genelde okul zamanlarından kalma bir alışkanlıkla otobüsün en arka tarafına otururlardı, bense hemen biraz ön kısma geçer kulaklığımı takar son ses metal müzik dinlerdim. Her kim yanıma oturursa otursun kulaklıktan çıkan cızırtılardan rahatsız olur “lan oğlum bu ne, ne dinliyorsun vızır vızır” “Metalikacı mısın?”, “Eee kediyi nasıl yapalım tavada mı gider yoksa mangalda mı” diye laf ederlerdi. Bazıları ise merak edip “ver bakayım bi dinleyeyim” der, bir iki saniye sonra hemen çıkarırdı kulaklığı. Yine böyle bir akşam yanıma marketten bir arkadaş oturdu. Merhaba merhabamız vardı sadece, arada da başka samimi arkadaşların meclisinde geyik yapar şefleri müdürleri çekiştirirdik. Ben müziğe geçtim, o da yine metal müziğin dinlenmeyecek bir müzik olduğunu, hatta müzik bile olmadığını falan söyledi. Güldüm, herkes dinleyemez zaten dedim. O da “versene bi’ dinleyeyim bakayım” dedi. Metalin müzik bile olmadığını falan söyleyince biraz bilendim tabi ben buna, DARK TRANQUILLITY’den “The Dividing Line”ı açtım, girişindeki meşhur haykırışı duyup hemen kulaklıkları çıkarsın diye. Ancak bir şey oldu, bu o çığlığı duydu ve dinlemeye devam etti. Dik dik bakıyordum ne zaman çıkaracak kulaklığı diye, çıkarmadı dinledi bütün şarkıyı. Bazı kısımlarda “oo bak burası iyimiş” falan dedi. Solosunu çok beğendi. Şarkı bittikten sonra kulaklığı çıkardı, çok güzel şarkıymış ya, keşke bütün metal müzikler böyle olsa dedi. Önceden başka metal müzik dinleyip dinlemediğini sordum. “Biz Cengiz’ciyiz ya” dedi. (Cengiz Kurtoğlu’ndan bahsediyor) Göt gibi kaldım ben. Sonra o çocukla iyi arkadaş olduk falan demeyeceğim, pek görüşmedik, ben dördüncü denememde üniversiteyi kazanınca işten ayrıldım ve o işyeri ile ilgili her şey sona erdi benim için. O gün şunu öğrendim ki; insan hiç alakası olmadığı bir mefhumu farkında olmadan çok fazla sevebiliyor. Sanki beden bu türe hazırmış da beynin bundan haberi yokmuş gibi.

Oldum olası kendimi Folk müzik insanı olarak görmedim. İlk iki dakikasını dinleyip koşarak uzaklaştığım bir sürü efsanevi folk metal albümü var. Geçenlerde yine internette 2014 metal listelerini karıştırırken LASHER KEEN adlı bir gruba rastladım, biri kadın diğeri erkek iki kişiden oluşan bir gruptu, yazar öve öve bitirememişti. Daha türüne bile bakmadan doğrudan dinlemeye başladım. Geçen sene çıkardıkları ve kanımca en iyi işleri olan “Mantic Poetry, Oracular Prophecy” albümü bittiğinde (ki albüm ortalama 100 dakika) ilk dakikasından son dakikasına kadar her saniyesine aşık olduğum sayılı albümler arasına girdi. Hayatında folk müzikle hiç yıldızı barışmayan biri olarak şoktaydım ve saatin geç oluşunu aldırmadan albümü yeniden baştan sona dinledim.

Şansıma grup iki hafta önce yeni albümünü çıkardı. Geç fark edilip aşık olunan grubun kısa sürede yeni albüm çıkarması kadar kişiye anlık mutluluk veren başka bir şey yoktur sanırım. “The Middle Kingdom”u çıktığı günden beri her gün en az iki defa dinliyorum. Albüm insanın bam teline o kadar çeşitli şekillerde dokunuyor ki, hangi birini öveyim, hangi birinden bahsedeyim bilmiyorum. Saykedelik etkiler öyle ustalıkla yedirilmiş ki, folk müzik temeline dâhil edilen bütün elementler sanki geleneksel folk müziğin parçaları gibi tınlıyor. Geniş enstrüman yelpazesi, çocuk korosu, kadın ve erkek vokaller, yöresel aletler ve buna benzer “zengin folk müzik” denildiğinde akla gelebilecek hemen her şeyi barından albüm, duygu yüklü vokallerle dinleyiciyi melankoli yüklü manzaraların başına, her notasıyla yerellik aksettiren melodilerle doğallığın ve yerelliğin membaına götürecek ve her kim bu müziğe aşık olursa bir daha onu oradan asla geri getirmeyecek.

Last Fm’deki dinleyici sayısını (157) görüp gözlerime inanamadığım bu mükemmellik timsali albümü ve grubu, folk müzik sevin veya sevmeyin, mutlaka ama mutlaka dinleyin.