Münzner’e saygı duyduğumu ve teknik death metal alemi için önemli bir kişilik olduğunu, Grossman’in ise gerçekten kaliteli bir davulcu olduğunu daha önce “Beyond The Wall Of Sleep” kritiğinde belirtmiştim. Zaten yapışık ikiz gibiler sağ olsunlar, biri bir yere gitti mi, diğerini peşinde sürüklüyor. OBSCURA’dan birlikte ayrılıp yanlarına, hali hazırda OBSCURA’da bas çalan Linus Klausenitzer kişisini, OBSCURA’nın gitar teknisyenliğini yapan ve 2012’den beri ABORTED elemanı olan Danny Tunker’ı ve şahsen beni en çok heyecanlandıran, kulu köpeği olduğum DARK FORTRESS’in vokali Morean’ı alıp yepyeni bir grup kurdular. Peki kadrodaki kişilerin kendi müzikal anlayışlarını bu albümün genelinde hissedecek miyiz? Şimdi zaten oraya geliyoruz.

İlk olarak yayınladıkları “Carbon Phrases” şarkısını dinlediğimde beklentiyi çok yükselttim. Grubun kendi açıklamasında da belirttiği gibi tek bir türe sığamayacak bir müzik tanımına oldukça uyuyordu şarkı. Albümün devamının da buna yakın olmasını bekliyordum. Aynen öyle çıktı, albüm tam anlamıyla tek bir türe sığmayacak bir müzik içeriyordu. Gelgelelim dinlediğimden hoşlandım mı? Çok üzülerek söylüyorum ki hayır. Bunu hayatının arka planında sürekli deneysel, avangart müzikler dönen bir kişi olarak ben söylüyorsam, bir yerlerde sorun vardır. Bunun sebeplerine gelecek olursam, birincisi ve en önemlisi albümün uzunluğu; Tamam, kendinizi sınırlamamışsınız, içinizden geleni güzel güzel yazmışsınız ama kadrodaki bütün elemanların maharetlerinden istifade etmek için bu kadar uzun albüm yapmanıza gerek yoktu. Albümdeki şarkıların kimler tarafından yazıldığını, grup elemanlarının geçmişinden biraz haberdarsanız daha ilk saniyesinden anlayabiliyorsunuz. Örneğin; “Alter Magnitudes”un ilk saniyelerinden hemen Münzner imzalı olduğu anlaşılıyor. Ekstrem progresif metal için 73 dakika çok uzun bir süre, asıl iş bunu 40 dakikada yapmak bence. Bunca uzun albüme odaklanmak gerçekten çok zor, tabi bir de bu uzunluğun sebebinin üç hayvan gitaristin atacağı sololar için yer açılması, şarkının heykeline hususi farklı tatlar sıkıştırılmaya çalışılması ve bu sırada bodosluktan da taviz vermemeye çalışılması olduğunu bilmek gerçekten dinlemeyi daha da zorlaştırıyor. Bunca kaliteli müzisyenlerden bu kadar dağınık bir müzik hiç beklemezdim. Albümde bir tane şarkı yok ki başladığı gibi bitsin, tavrını baştan belli edip, gidişattan azıcık fikir versin. Progresiflik bence bu değil, bu olmamalı. Şarkısının yapısındaki radikal değişimleri yedirme işleminde ortaya çıkıyor müzisyenin mahareti ve bu albümde hiç de öyle insanın aklını alacak cinsten kısımlar yok. Tabi hiç yok dediysem, bunca enstrüman kabiliyeti yüksek insanın bir araya geldiği bir albümde elbette “oha” dedirtecek yerler oluyor. Örneğin; C-Value Enigma şarkısı, bayağı bayağı dinlerken terletiyor.

En çok beni irrite eden ise, müzikteki samimiyetsizlik durumu, bu albümde bir şeyler bana yapmacık geliyor. Albümle ilgili en büyük rahatsızlığım tam olarak bu. Gerekirse üç dört dakika sweep picking dinlemeye de razıyım ama o samimiyetsizlik beni benden alıyor. Bir türlü ısınamıyorum. Müzikteki samimiyet durumu da maalesef pek açıklanabilir bir mevzu değil. Nasıl desem, sanki bu adamlar bir araya toplanıp ellerindeki riffleri ortaya dökmüş de, bunu şuraya bunu buraya yerleştirelim diye karar alıp üzerlerine solo yazmışlar gibi. Çok fazla yerdiğimin farkındayım albümü, promosunu dinleyip kritiklediğim ilk albüm hakkında “süper bir şey geliyor arkadaşlar bedenlerinizi hazırlayın” demek isterdim gerçekten, fakat birçok kişi için iki üç şarkısına bakılıp sonra sonsuza kadar unutulacak bir çalışma olduğunu düşünüyorum. OBSCURA hiç dağılmamalıydı ya, ben orada çok seviyordum Münzner & Grossman ikilisini. Bu albümde ise benim için elle tutulur iki şarkı var; “Funeral for a Continent” ve “Carbon Phrases”.

Her şeyden önce müziğin bir meramı olmalı, sonra bu, notalarla aktarılmalı, dinleyiciye sunulmalı. Önceden hazırlanmış binlerce notaya söz yazılıp, dinleyici belirli bir hisse zorla sürüklenmeye çalışılırsa, sonucun böyle samimiyetsiz bir albüm olması gayet doğal.