THE AGONIST denince akla ilk olarak Alissa White-Gluz’un gelmesi oldukça muhtemel. Kendisi gruptan ayrılıp ARCH ENEMY’ye katıldıktan sonra oradaki yeni albümde nasıl bir performans sergileyeceğini öğrendik, fakat onun yerine gelen Vicky Psarakis’in nasıl olacağı bir süre merak konusu kaldı. Ve her ne kadar Alissa eskiden grubun çok kritik (hatta en kritik) parçası olsa da, Vicky de kendi rolünün altından oldukça iyi bir şekilde kalkmış gibi gözüküyor.

Şunu belirtmeliyim ki Vicky’nin brutal vokali bana hiç gitmeyen bir tarzda, ama genel dinleyici kitlesine bakıldığında vokaller daha yayınlanan ilk şarkıdan beğenildi ve beğenilmeli de; Zira ortada hiç de kötü bir vokal performansı yok. Özellikle de clean’ler oldukça iyi ve bunu albümün çoğunluğu boyunca değerlendirmişler zaten. Grubun bugüne kadarki en fazla clean vokal barındıran albümü söylemek büyük ihtimalle doğru bir varsayım olacaktır. Bunun yanında genel olarak grubun sound departmanında da fark edilebilir bir değişiklik görmek mümkün. Buradaki değişiklik o kadar keskin olmasa da artık dinleyicinin gözünde grubu metalcore’dan arındırarak tam olarak bir melodik death metal grubu hâline getirme yönünde önemli bir perspektif farkı sağladığı kesin. Önceden de oldukça ilgi görmüş bir grup olan THE AGONIST, onca hit olan şarkıya rağmen kendilerini esas bu albümde zirveye kadar zorlamış ve “biz geliyoruz” demek istemiş. Fakat aslına bakacak olursak, buna tam olarak ulaşılamamış.

Grubun olgunlaşma atılımını takdir ediyorum; Önceden de ortaya oldukça iyi parçalar koyan bir grup olsalar da yaptıkları müziğin arkasındaki ilerleme isteği kendini az çok belli ediyordu. Kolaylıkla “Lullabies for the Dormant Mind“daki formülle devam edebilirlerdi, ama risk almayı ve biraz daha ilerlemeyi seçtiler. Bu ilerlemeye vokalistlerinin gruptan ayrılması da eklenince grupta “hadi bakalım” deyip ellerin ovuşturulmaya başlaması da kaçınılmaz olmuş gibi gözüküyor. İstedikleri ilerlemenin bu albümde tam olarak ortaya çıktığını düşünüyorlar mıdır bilmem, ama ben düşünmüyorum. “Eye of Providence” bana grubun artık vermesi gereken izlenimi vermiyor.

Kesinlikle kötü bir albüm olduğunu söylemiyorum, hatta grubun içerdiği riff ve sololar açısından en zengin albümü olduğunu söylemek mümkün; Fakat işin kötü tarafı grubun bu öğelerde aşırıya kaçmış olması. Süresi neredeyse 1 saati vuran albüm bir süre sonra riffleri suratınıza fırlatmaya başlıyor ve maalesef bu olay bir süre sonra kabak tadı vermeye başlıyor. Öyle bir seviyeye geliyor ki artık güzel riffleri sadece arada duymak yeter hâle geliyor. Bu riffleri teker teker ayırdığınızda aslında hepsi oldukça kabul edilebilir riffler, fakat bütün olunca öyle bir hâle gelmişler ki boğmaya başlamaları çok da uzun sürmüyor. İlk yayınladıkları şarkı olan “Disconnect Me”deki riff oldukça güzel ve akılda kalıcıydı, grup da bunun farkında olacak ki şarkı neredeyse sadece o rifften oluşuyordu. Ama bu hiç sorun değil, çünkü kulağa oldukça güzel ve dahası tamamıyla başarılmış bir şarkı olarak geliyordu. “Gates of Horn and Ivory”deki nakaratı ve oldukça iyi bir kapanış şarkısı olan “As Above, So Below”u da saydığımızda maalesef dinledikten sonra akılda kalan çok da şey olmuyor.

THE AGONIST yeni bir vizyona sahip olduklarını gösteriyor, fakat bunu henüz kanıtlayamıyorlar. Yeni grubun daha da oturmasıyla beraber bir sonraki albümlerinin daha iyi olacağı şimdiden olası gözüküyor. O zamana kadar elimizde idare edecek kadar yeni THE AGONIST şarkısı olsa da esas eforlarını beklemeye koyulmak en doğrusu gibi gözüküyor.