Sludge metali özümsemeye geçen senenin ilk aylarında başladım. Basitçe “doom metalin saldırgan yanı” olarak tanımladığım sludge, mânası bakımından isminin hakkını verebilecek bir tür, (bu bakımdan türleri isimlendiren kişilere bariz hayranlığım var) gün geçtikçe diğer metal türlerinin tecrübe ettiği gibi sludge da evrim geçirmeye başladı. Türlerin çeşitlenmesinin en güzel getirisi de, temel özelliklerinden haz etmeyen bir dinleyicinin, evrimleşmiş halinden sevebilecek birkaç kısım bulması ve ardından türün kendisine aşina olması durumu elbette. Özellikle kendi toplumumdan örnek verirsem 2000lerin başında metale başlamış kişilerin hemen hemen tamamı, metalin zorunlu mutasyonu olarak gördüğüm Nu-Metal’in sayesinde oldu diyebilirim. Bu bakımdan metal müziğin ne kadar keskin olsa da tavrı net bir müzik türü olmayışını seviyorum. Sayesinde üzerinde metal etiketi olmayan bir albüm dinlemeden bütün bir ömrümüzü geçirebiliyoruz. Çünkü kim ne derse desin, artık metalin içinde aşk da var, sevgi de var, siyaset de var, aklımıza gelebilecek her şey var. (Bir tek futbol yok, aman eksik olsun o da!)

Bugün son albümleri “From All Purity” hakkında birkaç ahkam edeceğim Chicagolu INDIAN da sludge metalin evrimine katkıda bulunan gruplardan biri. İçinde bulunduğu türün öncüsü diyemeyeceğim (çünkü bilmiyorum) ama yine de başı çekenlerden birisi diyebilirim. Grup sludge’ın içine orta derecede noise koymuş ve albümdeki şarkıların tamamında noise elementleriyle bir duvar örmüş. Bu sayede türün altındaki başka gruplarda pek hissedemeyeceğiniz bir dolgunluk yakalamışlar. Tabii ki dolgunluğu sağlayan tek etmen noise etkisi değil, gitar tonları ve özünden şaşmayan gitar kullanımı da adeta kulağınızın etrafına beton döküyor. Davulcu her zile vurduğunda ise ruhun derinliklerinde minik titreşimlere sebep oluyor. Ancak hepsinin ötesinde dinleyiciyi en çok etkileyecek başka bir şey var; vokaller.

Blackvari, hırçın ve kelimenin tam anlamıyla kulak delen vokaller albümün belki de en dikkat çeken öğesi konumunda. Öyle ki sözsüz kısımlarda boşluğa düşmüşlük hissiyle dolmak gayet olası, bu bakımdan böyle yırtıcı bir vokal performansını kaldırabilen, varlığı acı çektirirken yokluğunda arayacak duruma düşürebilen müziğe sahip olmak hemen her grubun yapabileceği bir iş değil. INDIAN’ın bunun üstesinden ustaca gelebilmiş olması şahsen gruba olan saygımı oldukça arttırıyor. Özellikle “Rhetoric of No” şarkısının son dakikalarındaki vokal melodisine büyüteç tuttuğumuzda oldukça düz olmasına rağmen rahatlıkla moda sokabiliyor olması ve daha tuhafı, dinleyici her ne kadar bu türden uzak olsa bile o tarz vokalin rahatsızlık vermemesi ve karşılanabilir olması, grubun yaptığı müziğe olan samimiyetini açıkça gösteriyor.

Önceki albümlerinde minik de olsa farklı tatlar barındıran INDIAN, bu albümünde yumuşaklığa hiç yer vermeyen, “Rape”in girişiyle başlayan sertliği “Disambiguation”ın sonuna kadar bir gram bile düşürmeyen bir albüme imza atmış. İnternette birçok 2014 en iyiler listesinde bu albümü görmeniz mümkün. Günler geçtikçe, hususiyetle Türkiye gündemindeki can sıkıcı birçok habere tanık olup, son saniyelerinin videolarını çekip intihar eden, cinayet işleyen, tecavüze kalkışan insanların sayısının yadsınamaz derecede yükseldiğini esefle fark ettikçe, leşliğe bulanmış, yırtıcılık, çirkinlik, pislik içeren, kapaklarında kanlı çizimlerin olduğu, sözlerinde iğrençliğin her boyutuyla yarışan, gerçeğin en kabullenemez halini yüze vuran albümlerin çoğalmasını, insanların aydınlıklardan korkup karanlığa sığınmasını, güven duygusunun yok olmaya yüz tutup, hemen bütün hislerin “çıkarcılığın” ardından el etmesini kesinlikle normal karşılıyorum. Mutluluk artık birçok kimse için amiyane tabirle “overrated”, popüler müzik estetikli kalçaların dalgalanması, sanat ise zamanında karmaşık iken şimdi alabildiğince sade oldu. Zamanımızın en dürüst müziği metal, metalin içindeki en gerçekçi tür ise zannımca sludge. Bu albüm dinlenilmeli.