Bir albümün dinleyiciye enerji vermesi için ne gerekiyorsa onları içinde barındıran, 25 dakikalık süresine rağmen Snickers gibi doyurucu olabilen bir albümden bahsedeceğim sizlere bugün. BAPTISTS denen gevşek adamlar topluluğunun ikinci albümü olan “Bloodmines” , facebook’taki ilgi alanları kısmına “hayatı yaşamak, kaykay sürmek, müzik, sakinleşmek, her neyse” yazabilen heriflerin elinden çıktığına şaşılacak derecede üzerinde uğraşılmış, tempolu ve azgın bir crust-punk/hardcore albümü. Tüm yazı boyunca neden “Bloodmines”ın 2014’ün en iyi işlerinden biri olarak anılması gerektiğini anlatmaya çalışacak olacağımdan uzatmadan bir yerden dalayım istiyorum. DAVULLAR.

Evet, aynı zamanda bir konsept albüm de olan söz konusu şarkılar bütününü bugün kritikliyor olmamın en büyük sebebi, albümdeki davul kullanımı. Yer yer sludge atmosferini de içinde barındıran, düzensiz gibi duyulabilen ama kendi içinde düzenli; en önemlisi de mükemmel bir sound’u olan davullar, “Bloodmines”ın, hatta BAPTISTS’in en güçlü yanı diyebilirim. Müzikteki tüm elementleri adeta bir arada tutan, onlara işlev kazandıran, özetle müziği yöneten, yönlendiren bu davul setinin arkasında ise Nick Yacyshyn denen manyak oturuyor.

İlk albümleri “Bushcraft”tan bu yana olan gelişmeleri ve değişimleri göze alarak değerlendirecek olursam; ilk dikkatimi çeken şey, şarkıların yavaş ve groovy kısımlarının epik derecede vurucu olması oldu. Önceki albümlerini bu açıdan zayıf ve güçsüz olarak nitelendirebilecekken “Bloodmines”ın, enerjik olduğu kadar, özellikle vokallerin daha da öne çıkmasıyla, enstrümanların müziğin genel gidişatına göre minimale yaklaştığı yerlerde oldukça epik bir hal aldığını söyleyebilirim. Bunun en net örneğini albümle aynı isimli şarkıda (ki klibi bu senenin en iyi kliplerinden biri bence) duymak mümkün. Gözümde şarkıyı albümün en iyisi yapan şey de bu kurulmak istenen dengenin özet halinde aktarılabilmiş olması zaten.

Her ne kadar “Vistas” gibi şarkılarla zaman zaman doom/crust tarzına göz kırpsa da, genel olarak oldukça yıkıcı ve tehditkar bir halde ilerleyen albüm hakkında bahsedilmeye değer bir diğer şey de vokaller. Tedirgin olma ve sinir hali aynı anda çığlıklara ve “anlatıcı” tarzındaki vokallere öyle güzel yedirilmiş ki, riflerdeki en ufak bir melodikleşmede dahi albüme olan ilginiz birdenbire 5-6 katına çıkabiliyor. İçindeki cevherleri doğrudan vermektense bu şekilde ara ara çıkararak ortaya koymayı tercih eden BAPTISTS, bu şekilde dinleyiciyi albüme bağlayabilmeyi de oldukça kolay hale getirmiş oluyor.

Sözün özü, tutarlı, tehditkar ve güçlü yapıdaki “Bloodmines” ile BAPTISTS, türün içerisindeki diğer albümlerden gerek müziği gerekse görselleriyle bir şekilde farklı olmayı başarıyor. Ne yaptığını bilmenin verdiği profesyonel anlayışı, garajında müzik yapmakta olan bir gencin heyecanıyla birleştiririrken bir yandan da dinleyiciyi yarattığı güçlü atmosferin çekiciliğiyle esir eden bu Kanadalılar, gerektiği kadar önem görmeseler de, 2014’ün en iyi albümlerinden birine imza atmış bulunuyorlar.