Gökberk ERSES

Eğer post öğeler içeren ve gelenekselin biraz daha dışında olan metalden konu açacaksak, Aaron Turner ve dolayısıyla ISIS’den bahsetmemek büyük haksızlık olur. Aaron Turner, “olmasaydı koca bir müzik türü eksik kalırdı” diyebileceğimiz insanlardan biri, sludge camiasında. Bildiğimiz üzere 17 yaşında –sonradan Hydra Head Records’a dönüşecek olan- DIY bir plak şirketi kurdu. Sonrasında ise tahmin edileceği üzere –MELVINS, NEUROSIS, GODFLESH gibi öncül sludge ve endüstriyel metal gruplarından aldığı mirası, atmosferik pasajlarla birleştiren – ISIS’in kurulmasına ön ayak oldu. Yoğun atmosferin yanında aynı zamanda kalpleri çürüten bi sertlik içeren ISIS’e gereksiz güzellemeler yapmaya gerek yok sanırsam, her şey bu kadar ortadayken.

Asıl konuya gelirsek, OLD MAN GLOOM, ISIS’in ilk yıllarında daha çok bir yan proje gibiyken, sonradan elemanların(ISIS, CAVE IN, ZOZOBRA, CONVERGE) istediği zaman başvurabilecekleri bir çeşit süper gruba dönüştü. Müzik olarak ise bolca ambient-drone pasajın, delici hardcore punk riflerinin ve ciğer söken duygusal yoğunluğun bir kolajıydı OLD MAN GLOOM. ISIS’den ne farkı var diye düşünürsek; grup ISIS’le neredeyse aynı etmenleri içermesine rağmen çok daha farklı duyuluyor. ISIS’in yaptığının tersine; bütün bileşenleri birbiri içinde eritip, dinleyiciye kolay içine girilebilir bir alaşım sunmaktan kaçınıyor çünkü. Daha çok bu bileşenleri işlemden geçirmeden veya birbirine katmadan, sadece arka arkaya çalıyor. Dümdüz ve bol feedbackli d-beat anları da, muğlak atmosferik pasajlar da gayet dolaysız anlatılmış. Bu açıdan “kolaj” benzetmesini yapıyorum. Dolayısıyla dinlemesi ISIS’e göre daha zor ve daha kulak tırmalayıcı. Daha ilkel. Sanki bu müziğe daha çok “alışkın” kulaklar için yapılmış.

Tabi albümler arası farklar da yok değil. “Seminer”lerin sonlarına doğru –ilk üç albüm- yavaşlayıp neredeyse drone metal olurken, bir sonraki albümü “Christmas”da grubun en gürültülü halini görmüştük. Bundan sonra 8 yıl ara veren grup, “No” ile daha karamsar hallere büründü mesela. Asıl bahsetmem gereken “The Ape of God” ise neredeyse bütün bunların tam ortasında.

Albüme tam olarak geçmeden önce bahsedilmesi gereken bir ilginçlik var, ki grubun ne kadar ilginç bir kafada olduğunu gösteriyor. Grup, yayın şirketine verdikleri kopyanın mutlaka sızdırılacağını bildiği için, başlangıçta farklı bir albüm vermiş. Dolayısıyla internete ilk sızan albüm “The Ape of God” değil. Bunun üzerine de grup Facebook üzerinden, “Bilin bakalım ne oldu? ‘The Ape Of God’ iki bambaşka albümden oluşuyor. Albümün sızmış versiyonunu indiren sizler ise her ikisine de sahip değilsiniz. Sizi kandırdık.“ tarzında bir açıklama ile ufak çaplı bir sansasyon yarattı. Albüm edinmenin inanılmaz tek düze hale geldiği şu son yıllarda böyle bir hareket epey eğlenceli ve özgün doğrusu.

Neyse, albüme –daha doğrusu 45’er dakikalık iki ayrı albüme- gelirsem, grup ne yapıp yapıp bir şekilde bütün tarihini 90 dakika içinde sunabilmiş. Albümün ilk yarısı görece daha net, daha direkt parçalar içermekteyken, ikinci yarısı fazlasıyla yavaş gelişen atmosferik parçalardan oluşmakta. Ek olarak diğer albümlere göre daha az “karalama” içeriyor, çizgiler daha belirgin. Kolaj hissiyatı daha az hakim. Bunun dışında ise bildiğimiz OLD MAN GLOOM, biraz daha derli toplusu sadece. Sonuç olarak, “The Ape Of God” -bana kalırsa- gruba başlamak için ideal bir albüm. Bariz bir şekilde diğer albümlerden daha iyi veya daha kötü olduğunu da düşünmüyorum. Kısacası, dinleyin.