Bodoslama bir giriş olacak ama her şeyden önce bunu söyleme gereği duyuyorum. Shredder gitaristlerin yaptığı enstrümantal albümleri seviyorum. Bana göre her metal müzik severin seveceği bir tür değil bu. Her ne kadar metal müziğe yeni başlayan hemen herkesin “ya o çığlıklı vokal olmasa aslında çok güzel müzik dönüyor” demesine rağmen, o “çığlıklı vokal” yokluğunun üstünü kapatabilmek her babayiğidin harcı değil. Bunun birçok başarılı örneği var. Bu örnekleri de şöyle ikiye ayırırsak sanırım hata etmiş olmayız; metal öğeleri barındıran gitar baskın enstrümantal müzik, metal öğeleriyle pek ilişkisi olmayan enstrümantal müzik. İlkine örnek olarak Jeff Loomis’in “Zero Order Phase” albümünü vermekten çekinmem, zira neoklasik metal partisyonlarının bolca bulunduğu ve başarılı olarak yedirildiği hayvan gibi bir albüm. İkincisine ise Buckethead, Steve Vai, Jason Becker gibi üstatların hemen bütün işleri dâhil edilebilir. Kastettiğimi anlatabildim umarım. Gelelim bugün bahsedeceğimiz abiye ve onun ikinci solo albümüne.

Christian Müenzner bana göre teknik death metal âleminin en önemli kişiliklerinden bir tanesi. Teknik death metalin kült olmuş iki grubunda gitar çalmış olmak (Necrophagist – “Epitaph“, Spawn Of Possession – “Incurso“) yalnızca çalmakla kalmayıp bir de yazıma katkıda bulunmuş olmak (“Epitaph”ın bir kısım soloları) bu adamı benim gözümde bayağı yükseklere çıkarıyor. Kendi grubu Obscura’da yaptığı delişmen işleri hiç katmıyorum bak. Sonuç olarak adamın cv’si taşaklı. E hal böyle olunca solo albümünü dinlemeden önce biraz beklentiye giriyor insan. Girmemek lazımmış, eğer girdiyseniz, aman diyeyim, koşarak uzaklaşın.

Albümü çok beğendiğimi söyleyemeyeceğim, bu sebeple de lafı çok uzatmak istemiyorum. Sebeplerini ve bu sebeplerin bana nasıl yansıdığından bahsedip olayı bitirmek istiyorum. Öncelikle ilk olarak albümün etiketiyle ilgili bir sorunum var. Albüm çıkmadan önce yapılan açıklamada neoklasik, thrash metal, progresif metal türlerinin bir karışımı olacağı, ayrıca 80’lerin heavy ve speed metalinden de alıntılar olacağı, hatta ve hatta death/black metal elementlerinin de mevcut olacağından bahsedilmişti. Maalesef şarkıların intro ve outrolarından başka hiçbir yerde metal öğesinden eser yok. Intro ve outro dediğimse en fazla 7-8 saniye sürüyor. Gerisi tamamen gitar ve klayve sololarından oluşuyor. Yok yani ritim gitarın çaldığı, şu dünyada eline 3-4 aydan fazla gitar almış hemen herkesin rahatlıkla çalabileceği basit crunch metal riflerinden kasıt thrash metal ‘öge’siyse ben çok yanılmışım demek ki. Ortalama son iki yılda black metalin hemen her türünü aktif dinleyen biri olarak şu albümde bana black metale ait bir element, gönderme, bir nota olduğunu gösteren kişinin eline ayağına sarılıp öpeceğim. Sakın Mountains of Madness’in girişi falan demeyin harbiden kavga ederiz. Metal kokan riffler yalnızca ve yalnızca hemen sonra gelecek gitar solosunun altyapısı işlevi gördüğünden maalesef hiç ilgilenilmemiş.

Diğer bir konu ise akıcılık konusu, önceden dinlediğim ve yukarıda bir iki örneğini verdiğim enstrümantal albümlerin hemen hepsinde, ya da daha belirgin tanımla başarılı işlerde, albümü herhangi bir işi yaparken veya farklı bir şeyle ilgilenirken dinlediğiniz vakit, o güzel melodiler, sololar sizi yaptığınız işten alıkoyuyor, bak ben buradayım, beni dinle diyor. Kendine zorla dikkat çektiriyor. (Tabii güzel manada)  Gelgelelim “Beyond The Wall Of Sleep”te durum hiç öyle değil. Bazı şarkıların güzel olduğunu üçüncü dördüncü dinleyişimde tamamen dikkatimi vererek dinlediğimde anladım. Oysa örneğin Miles of Machines şarkısında öyle mi oldu, daha ismini söylerken aklımda dönüyor şarkı ve bunun sebebi çok dinlediğimden değil, belki bir yıl oldu dinlemeyeli, tamamen şarkının akıcılığı ve akılda kalıcılığının çok iyi olmasından. Sonuç olarak bu konuda da sınıfta kaldı Christian maalesef.

Daha fazla uzatıp iyice albümü kötülemek istemiyorum. Her şeyi de kötü değil zaten, eminim birçok gitaristin çalmaya çalışacağı birçok şarkı olacaktır içinde. Bu tarz albümler bunun için var demek de istemiyorum elbette, ancak YouTube’a Christian Müenzner yazılıp arattığımda karşıma tamamen kamerası gitara odaklanmış bir sürü cover, playthrough videosu çıkınca, dinleyici kitlesi de bu işte diyorum içimden. Adam bütün albümü “dürülürüdürülürü” diye doldurmakta haklı diyorum. Beklenti bu yönde çünkü, kötülemiyorum, saygı duyuyorum. Son olarak başta söylediğimi yeniden tekrar edeceğim, şarkılarda vokalin boşluğunu doldurabilmek gerçekten göründüğünden çok daha zor. Eldeki çalgı aletine olan hâkimiyet ne olursa olsun, müzikal olarak ayrı bir yetenek istiyor. Müenzner bana göre bu işlerin adamı değil.

Not: Aga o klavye soloları nedir?