“…Bilim adamları onun dev bir güneşe yaklaşmasını, etrafını sarmasını ve de bir solukta yutmasını izledi…Arkasında gezegenlerindeki yaşamı destekleyemeyecek siyah ve soğuk bir kabuk bıraktı! O zamandan beri evren boyunca dolaştı…Güneşleri, yıldız sistemlerini ve bazen bütün bir halde galaksileri yuttu…Her an büyüyor ve daha güçlü hale geliyordu…”

“Sun Eater”, DC çizgi romanlarındaki yıldız yok etme silahının adı. Superman’e karşı en büyük tehditlerden biri olan bu silah, yukarıdaki şekilde canlı bulduğu yıldızları, ve de bunlara dahil olarak güneşleri yutar ve gerisinde işlevsiz kalıntılar bırakır. Bu albümün “sizi yutacağı ve sonrasında işlevsiz kalıntı gibi hissedeceğiniz” yönündeki malum basit metaforu tabii ki yapmayacağım, zira “Sun Eater” gayet saldırgan bir death metal albümü olsa da, yarattığı etki bir solukta yutmanın belki de tam tersi.

JOB FOR A COWBOY, ilk iki albümleri boyunca death metal hissiyatını taşımış olsa da esasen bir deathcore grubuydu. Bugün grupla ilgili paylaşımların altında gördüğümüz bayat mizahlı eleştirilerin temel sebebi bu. Grubun deathcore etiketi altında da hiç fena olmadığını düşünsem de üçüncü albüme gelelim. “Demonocracy”, grubun resmi olarak kendini death metal janrı altına aldığının duyurucusuydu. Orada burada bazı deathcore elementleri dışında oldukça net bir death metal albümüydü. Grup kayda değer derecede olgunlaşmış ve de kompozisyon ufuklarını gittikçe daha açıyordu. Şimdiyse “Sun Eater” geldi.

Jon Rice’ın gruptan ayrılması sebebiyle yerine birçok projeden tanıdığımız Danny Walker’ın geçtiği “Sun Eater”, grubun dördüncü albümü ve bu albümde ortada neredeyse hiç deathcore etkisinin kalmadığını söyleyebiliriz. Hatta grup sadece saf death metal yönünde evrilmekle kalmamış, albümde teknik hatta progresif denecek türden anlar barındırmış. Bunda bas sesinin yükseltilmesinin bile çok büyük bir katkısı var, zira bestelerin altyapısının daha da sağlamlaştığını hissedebiliyorsunuz. Başta bu olay çok hoşuma gitmese de, bütün albüme nasıl yedirildiğini görünce baslardan oldukça memnun kaldım. Bunun dışında gitar tonu aslında grubun önceden bildiğimiz tonu, fakat bas dışında albümde bir farklılık daha var: Davullar. Metal camiasının ünlü davulcularından biri olan Danny Walker’ın üstlendiği davullar kesinlikle Jon Rice’ın tarzına farklılık gösteriyor. Walker birçok farklı janrada olan projede yer aldığından bu oldukça doğal ve Rice ne kadar çok iyi bir davulcu olsa da, Walker bu albümün sunduğu temel değişimin öncüsü olabilir: Groove.

Albümü dinlemeyi bitirdikten sonra eğer önceki albümleri dinlemiş biriyseniz teknik ve progresif tınılar dışında bir şeylerin daha farklı olduğunu hissedeceksiniz. En iyi şekilde Sun of Nihility’nin başındaki bas-davul kombinasyonunda hissedilen bu olay tamamen groove’a dayanıklı. Albüm tarama riff veya blast beat’lerle dolu değil; bu öğeler oldukça dengeli bir şekilde dağıtılmış. Walker’ın bu değişimde öncü olmasının sebebi ise tabii ki davuldaki serbest partisyonları ve de zil oyunları. Albüm içerdiği bu groove sayesinde akıp gidiyor ve ilk defa bir JOB FOR A COWBOY albümünü detaylı bir şekilde dinlediğinizi hissediyorsunuz, albümün güzel tarafı da bu. Bir önceki albüm de oldukça iyi bir death metal albümü olsa da akılda kalıcı ve incelenecek kadar derin bir şeyler barındırmıyordu, bu albümde ise kulağınızın inceleyeceği birçok detay ve de aklınızda kalacak birçok riff var. Ve grup bu açıdan sound’unu yakalamış gözükse de, aslında bu yönde yine bir kararsızlık hakim. Albümü dinledikten sonra “tamamdır, bu adamlar bu”, en azından ben, diyemiyorum. Bu belirli bir etiket altında olmaktan fazlası, fakat bir sonraki albümde bunun oturacağı kanısındayım.

Yazının başındaki tanımın aksine, albüm olan “Sun Eater” sizi bir solukta yutmuyor; ağzını şapırdatmadan sizi çiğniyor. Genelinde bir kararsızlık yine hakim olsa da aslında grup ne yapmak istediğini biliyor ve bu albüm ile bu amaçlarına oldukça sağlam bir adım attılar. Bundan sonra ekstra durumlar dışında işler onlar için sadece daha iyiye gidecektir diye düşünüyorum. Bir taraftan The Synthetic Sea’nin solosunu tekrar tekrar dinlemeye giderken bir taraftan da DC’deki Sun Eater’ın geri dönüp Superman’i haklamasını umuyorum, zira kendisinden hiç hazzetmiyorum.