Ertuğrul Bircan Çopur

Daha önce “Dark Space III” isimli albümlerinin kritiğinde dilim döndüğünce tanıtmaya çalıştığım grup DARKSPACE, arası gittikçe uzayan albümlerinin dördüncüsünü, bu sefer altı yıllık bir aradan sonra önümüze sundu. Geçen seferki kritikte az tanınıyor olmalarından dert yandığım grubun, “Dark Space III I” ile birlikte daha fazla yerde adının geçiyor olmasından dolayı memnuniyetimi belirtip, geçiyorum.

Grubun, kendi internet sitesinden mors kodu ile çıkacağını haber verdiği albüm, beklediğimiz şekilde Dark Space IV adı ile çıkmadı. Müziği, imajı, logosu, konseptleri, hatta albüm kapakları ile oldukça kararlı bir portre çizen, ve her ne kadar etraftaki black metal gruplarının hepsinden farklı olsa da, kendi içinde pek sürpriz barındırmayan bir grubun, belki de şimdiye dek yaptığı sürprize en yakın şey de, albümün bu şekilde adlandırılması olsa gerek.

Diyeceğim o ki, DARKSPACE’in daha önceki albümlerini dinlediyseniz, “Dark Space III I”u dinlediğinizde şaşıracağınız hiçbir şey olmayacak. İlk albümlerinden bu yana her yeni çıkan kayıtta bir öncekinden yalnızca biraz daha iyi olan prodüksiyon, yine bir öncekinden biraz daha iyi; ama aslında hala kötü ve baslar duyulmuyor. Benzer şekilde yine ambient pasajlara biraz daha ağırlık verilmiş, daha sert kısımlarda biraz daha fazla varyasyona gidilmiş.

Her şeyin yanında, DARKSPACE müziğinin her yerinden damlayan o adeta fiziksel ağırlık hissi aynı şekilde duruyor. Uzayın karanlık derinliklerinde süzülürken ciğerlerin gittikçe daralması, nefesin boğazda kısılıp kalması hissiyatından kurtulmak albümü birkaç defa üst üste dinledikten sonra ciddi anlamda zorlaşıyor. Albümdeki üç şarkının tamamı 18’er dakikanın üzerinde, ve bu tarz bir müzikte yaratılması oldukça zor bir şekilde herbirinin kendine has bir karakteri var. Son şarkı 4.20’nin inanılmaz agresyonu bunların en öne çıkanı olsa da, hakim atmosfer her daim oldukça karanlık. Çeşitli bilimkurgu filmlerinden alınmış replikler de bu karanlığı derinleştirmek için özellikle çok iyi seçilmiş, ve çok doğru yerlere yerleştirilmişler.

Müziğin dinleyici üzerindeki ağırlığı aynı şekilde dursa da grubun sık sık kullandığı, blast-beat’lerin girişiyle gelen etraftaki yıldızları parçalama isteğinin, bir önceki albüm olan “Dark Space III”nin biraz gerisinde kaldığını düşündüğümü de belirtmeliyim. Yukarıda değindiğim gibi, black metal bölümleri biraz daha varyasyonlu, tempo değişiklikleri daha sık görülüyor ve genel olarak biraz daha üzerinde uğraşılmış havası veriyor. Bu uğraşıyı kötü olarak değerlendirmek haksızlık olacak olsa da, önceki albümlerdeki o çiğ, karanlığı yırtmak isteyen nefret eskisine göre daha hafif kalıyor çoğunlukla. Bu bir tarafa, programlanmış davulların DARKSPACE müziğine olan uyumuna olan sevgime de değineyim sertlikten bahsederken. Yarattıkları bu kozmik imaja ulaşmalarını çok kolaylaştırıyor kesinlikle yapay davullar, ve organik perküsyonlarla yaratabilecekleri seslerden daha fazla uyum sağlıyor bolca kullandıkları klavyelere.

Sonuç olarak DARKSPACE hala DARKSPACE. Önceden sevdiyseniz yine gayet severek dinleyeceğiniz bir saatlik materyal var önünüzde. Sevmediyseniz ise ilgi uyandıracak yeni bir şeyler olduğunu söylemek güç. Eskiye nazaran zayıf kalan yönleri de var, daha güçlü olduğu yönleri de; ama toplamda yine eşi olmayan bir gruptan taş gibi bir albüm.