Gökberk ERSES

“Başlangıçta soğuk ve saf black metal yaparken, kariyerinin sonlarına doğru sakinleşip rafine bir müzik yapmaya başlayan grup” fenomenine hepimiz alışkınız sanırım. LANTLÔS benzer bir seyir izlese de, bundan birazcık daha farklıydı hep. Blackgaze insanı Neige’in de yardımı ile, kariyeri boyunca geniş etkileşim sahasına sahipti grup. Dolayısı ile iki saniye öncesine kadar kalbimizi blast beat’lerle delmesine rağmen bir anda çok da rahat olmayan bir serinliğe kavuşturabiliyordu bizi. Kesin olan nokta şu ki, LANTLÔS soğuktu. Dinlemekte olduğumuz pasajın sert ya da yumuşak, ağır ya da hafif olması fark etmeksizin; her zaman ürpertici ve iliklerimizde hissettiğimiz bir soğukluk, depresiflik vardı grubun müziğinde. Yoğun kara metal etkileşimi içeren her grupta olması gereken şekilde tabii ki.

Neige’in ALCEST’e daha fazla vakit ayırdığından dolayı grubun onla yolları ayırmasından sonra ise ne olacağını kestirememiştik. Albüm detayları yavaş yavaş ortaya çıktığında ise; gerek albüm kapağı olsun, gerek de parçalar olsun; grubun “blackgaze” sıfatının “black” kısmını neredeyse tamamen arka plana atmış olduğunu gördük. Kapağa baktığımızda, DEAFHEAVEN ile benzer şekilde canlı renklere önem verildiği bariz bir şekilde belli, “pinkgaze” gibi yeni abuk terimler de kullanılıyor “hipster” ortamlarda bunun için. Pembe, turuncu ve sarı. Her ne “gaze” olursa olsun, klasik soğuk kara metal atmosferi yerine daha parlak, daha umut verici, daha sıcak ve daha “nemli” bir atmosfer vaat ediyor bu müzik.

Tahmin edileceği üzere albümde herhangi bir şekilde brutal veya scream, herhangi bir kirli vokal yok. Neige’in kazma kürek yaktıran iç gıcıklayıcı vokalleri yerine, bu albümde Herbst’in apaçık bir şekilde umut verici clean vokallerini duyuyoruz. İnanılmaz etkileyici bir vokal olduğu söylenemez tabii ki, fakat albümün genel mutlu halini başarılı bir şekilde yansıtmakta. Bununla birlikte çeşitli yerlere belli belirsiz serpiştirilmiş konuşma sesleri de gayet hoş olmuş. Bunu benden başka söyleyen var mıdır bilmem ama, genel olarak -özellikle son parçada- bariz bir şekilde Devin Townsend’in aşırı sakin, ambient ve bolca new age içeren Ghost albümüne benzer bir vokal tınısı ve atmosfer aldım.

İlginç bir şekilde, anlayış ve üslup olarak çok farklı olmasına rağmen -core’dan uzak progresif metale yakın- modern metal/djent kokuları alıyorum aynı zamanda. Bol reverb’lü altyapı üzerine, eşit sıklıkta vurulan crash’ler ile sabit bir zirveye taşınmış olan dolgun rif yapıları, temiz prodüksiyonlu modern gruplara benzer şekilde tınıyor. Herhangi bir poliritm veya aşırı “31” içeren rifler olmamasına rağmen. Bunda katmanlı ve kelimeleri yavaş okuyan temiz vokalin etkisi de büyük olmalı. Etkileşimler bununla bitmiyor, bunların dışında –dolgun ve ağırbaşlı, düşük akortlu gitar rifleri sağ olsun- sludge/post-metal esintileri de içeriyor albüm. Ek olarak, çoğunlukla şarkıların introsundan sonra genel bir stabillik hakim, bu da sanki müziğin herhangi bir yere varmadığını düşündürtüyor. Bunun bilinçli bir şekilde yapılmış olabileceğini de düşünüyorum tabi. Stabil bir umut verici atmosfer, mutluluk hali.

Sonuç olarak “Melting Sun”da epeyce mod yükselten melodi ve bol güneş ışığı var. Artık black metal olmadığını gayet net bir şekilde söyleyebiliriz dinlediğimiz şeyin. Aynen black metalde olduğu gibi bizi dinlediğimiz ortamdan alıp başka bir yere götürüyor albüm, fakat tamamen zıt bir yere. Rüyavari yumuşak synth’lerin, sonsuza varırcasına uzun süre tınlayan dingin gitarların arasında pamuk gibi oluveriyoruz. Yüksek irtifalarda, bulutların üstünde, canlı renklere ve kuş seslerine maruz kaldığımız bir yer burası. Kişisel fikrimi söylersem, eski LANTLÔS’u tercih ederim. Fakat bu durum günden güne, saatten saate göre bile değişebilen bir şey. O yüzden beni boş verin, hangi LANTLÔS’un daha iyi olduğunu tartışmaya da hiç gerek yok.

Umut verici renkli metal dinlemek isteyen kaçırmasın.