15 yıldır aktif olan ve bu süreye 8 albüm sığdıran FALCONER’ın, yalnızca 6 yıl aktif kalabilen ve 1997, 1998 ve 1999’da 3 adet albüm çıkarabilmiş MITHOTYN’in gölgesinde kalmaya devam ediyor oluşunun ne kadar garip olduğunu söyleyerek başlamak istiyorum. Adamlar 15 yıldır 1-2 yıl aralıklarla albüm yayınlıyorlar, neredeyse hepsinde belli bir kalitenin üstünde iş çıkarıyorlar, çok orijinal bir ses rengi olan iyi bir vokalistleri var, ancak hâlâ “MITHOTYN’in dağılmasının ardından kurulan” tanımından kurtulamıyorlar. Hayır, bunda kurtulunacak bir taraf da yok, MITHOTYN enfes albümler yapmış harika bir gruptu; ancak power metal bir kesim tarafından öylesine hor görülüyor ki, FALCONER dendi mi hep bir “Aaa evet MITHOTYN vardı, onlar dağılınca şey oldu FALCONER” açıklaması geliyor. 15 yıl oldu ulan. Yeter.

Detaylarda boğulmadan albüme geçelim. “Black Moon Rising” FALCONER’ın şu ana kadar çıkardığı en iyi albümlerden biri, “Falconer“ın ilk albüm olma önemi olmasa, belki de en iyisi. Cidden müthiş şarkılar barındırıyor ve grubun kalıplaşmış müziği içerisinde yapılabilecek çok tatlı denemelerle power metal adına çok ama çok başarılı örnekler sergiliyor. Mathias Blad’ın doyumsuz ses rengi ve yorumu, yılların tecrübesi Stefan Wienerhall’ın melodi ve rifleriyle birleşince, ortaya power metal adına doyumsuz bir iş çıkıyor.

“Black Moon Rising”, FALCONER’ın, hatta MITHOTYN’in bugüne dek yaptığı her şeyden tatlar barındıran bir albüm. Bazı şarkılarda ta “Falconer” günlerine gidiyor ve gizli bir power metal klasiği olan Heresy in Disguise’ın o mükemmel tadını alıyor, sonra “Northwind“e uzanıp hayatımda duyduğum en güzel nakaratlardan birine sahip olan Catch the Shadows‘un eşsizliğine yakın şeyler duyuyoruz, sonra Ages of Runes ile çok bariz MITHOTYN tatları alıyoruz; ancak albümü çok güzel kılan sadece bunlar değil.

“Black Moon Rising” sahip olduğu farklı dinamiklerle de öne çıkıyor. Blast beat’li Viking metal benzeri kısımlar akıllara “Gathered Around the Oaken Table“ı getirirken, Blad’ın belki de ilk kez yaptığı türde vokal yorumları barındıran Black Moon Rising ve There’s a Crow on the Barrow da cidden aklımı başımdan alıyorlar. İkinci dediğimden sonra gelen Dawning of a Sombre Age de aynı şekilde çok etkileyici anlar barındırıyor. Bu 3 şarkının nakaratları, gerçekten de çok zekice yazılmış, ilk dinlemede biraz garip gelen, ancak sonra ne kadar yaratıcı oldukları anlaşılan şeyler. Özellikle albümle aynı adı taşıyan şarkının nakaratını ilk duyunca, “ulan bu ne garip bir nota değişimi tercihi” diye düşünüp azıcık yadırgamıştım, ama şimdi duş yaparken bile “Du yu siiiiiiiiii dığı bleeeek muuuun rağayziiiiiiiiing!” diye çığırıyorum. Duşta FALCONER söyleyen qızlar eqlesin.

Çok uzatma niyetinde değilim. Albüme gerçekten doyamıyorum. Prodüksiyon; MITHOTYN manyağı olduğum 1999-2002 arasını hatırlatan, “Falconer” albümündeki tüm şarkıları gitarla baştan sona çaldığım zamanlara götüren besteler; Mathias’ın dünyada eşi olmayan ses rengi ve yorumu… Kısacası “Black Moon Rising” beni ilk dinlememden beri duvardan duvara vuruyor arkadaşlar.

Power metalle arası olmayanlar elbet bu albümden de bir şey bulamayacaklar, ancak LOST HORIZON‘ın yok oluşuyla birlikte kaliteli power metal grubu konusunda ölümcül bir açlık çeken şahsım adına, böylesi mükemmel bir power metal albümü bulmanın önemini cidden anlatamam. Şu an bu kritiği yazdığım sırada albümü 20. kez falan dinliyorum ve şu an bile kafamı iki yana sallayarak, albümün tatlı riflerine, nefis vokal melodilerine eşlik ediyorum.

Süper de bir kapağı olan albüm, ikisi de benim için baya büyük manevi değerler taşıyan “Falconer” ve “Northwind” ile birlikte en sevdiğim 3 FALCONER albümünden biri oldu, en sevdiğim olmak adına da şansını zorluyor. Tür adına bu sene bundan daha iyisini dinleyeceğimi de pek sanmıyorum. Hatta umarım dinlemem de FALCONER’ın o samimi tadı daha uzun süre kulaklarıma dolmaya devam eder. Çok süper ulan, dinle dinle doyamadım günlerdir.