Gökberk ERSES

Mathcore hiçbir zaman içine girmesi kolay bir tür olmadı. Ekstrem metal camiasının 90’ların ortalarına doğru “DAHA DA HIZLI, DAHA DA AGRESİF, DAHA DA SIKINTILI OLALIM” tutumu sonucunda, camia iyice absürdleşip boy boy yeni türler doğurmuştu. Bu “daha fazlasını arama isteği” sonucunda potansiyeli hardcore punk’ta bulup, o yapıyı daha “metal” hale sokan metalcore, bir de bolca enstrüman hakimiyeti vaat eden “math” ekini üzerine alınca iyice anlaşılmaz olmuştu. Bütün kayıdı saran tiz bir leşlik, kulak tırmalayan vokaller ve hızlanarak gelip yüzünüze çarpan agresiflik. Buna ek olarak sık sık değişen, karmaşık ve takip etmesi zor parça yapıları. Bu klasikleşmiş mathcore tavrı türdeki grupların genelinde olduğu gibi EVERY TIME I DIE’ın da bir kısmını oluşturuyor. 2000’lerin başına doğru geldiğimizde ise, o dönemdeki zirvesini yaşamakta olan mathcore’da da birbirinin kopyası yüzlerce grup çıktı doğal olarak. Bu komplekslik, çeşitli dinamiklerden yoksun olduğundan dolayı kolayca özgünlüğünü kaybedebilen bir özellik çünkü. Türün patlama dönemi geçtikten sonra kendisine olan ilgiyi kaybettirmeyen gruplar arasında EVERY TIME I DIE da sayılabilir.

EVERY TIME I DIE’ın asıl anlatılması gereken özelliği ise zaman geçtikçe bu karakteristiğin üzerine çok rahat, içine girmesi kolay bir tavır eklemiş olması. Eğer sık sık kulaklarınızı “mathcore” ile dağlayan biriyseniz, bir iki dinlemeden sonra baştaki karmaşıklık hissi hemen çözülüyor. Sonrasında ise çok fazla alkol ve yasal olmayan maddeler ile aromalandırılmış yırtık kotlar geliyor gözünüzün önüne. Mathcore türünün içinde anlaşılamaz ve neredeyse akademik tavırlar takınan gruplar da olmasına karşın, EVERY TIME I DIE, türün biraz da kökenlerine inip epeyce “punk” bir tavır sergiliyor.

Mathcore ve hardcore punk dışında, diskografisinin ortalarına doğru yavaşlayıp çeşitli “southern rock” etkileşimleri kazanan grup, bütün bu etkileşimleri son albümü “From Parts Unknown”da dengeli bir şekilde birleştirmiş. İnanılmaz enerjik ve aynı anda leş bir şekilde tınıyan albüm aynı zamanda “pop rock” denebilecek hafiflikte pasajlar içeriyor. Az önce bahsettiğim “içine girmenin kolay olması” durumunu destekleyen şeylerden biri bu. Bunu sağlayan ana etken ise grubun klişelerden çok fazla yararlanıyor olması olabilir. Bütün etkilendiği türlerin klişelerini iyi hazmetmiş bir grup. Sound kısmına biraz daha kişisel olarak bakarsam, vokalin inanılmaz tiz ve “aşırı prodüksiyona uğramış seri üretim core grupları hatırlatan mainstream esintiler” içermesi dışında kulağımı rahatsız eden bir şey olmadı. Vokalin ufak göz kırpışları dışında genel tını kesinlikle aşırı prodüksiyona uğratılmış değil. Leşlik ve netlik arasında güzel bir denge yakalanmış. Bu açıdan epey başarılı.

Grubun kolayca içine girilebilir bol etkileşimli kabuğunu geçtiğimizde ise, açıkçası müzikal olarak fazla parlak göremediğimi belirtmeliyim. Evet eğlence ve fazlaca leşlik içermekte. Klişeleri iyi kullanıyor. Fakat daha ötesi değil. Burada “DAHA ÖTESİNİ İSTEYEN KİM?” diyebilirsiniz tabi, anlarım. Ama klişelerle oynamanın tehlikesini belirtmek zorundayım. Klişeler çoğunluk tarafından tutuluyor fakat bir anda “çok eğlenceli ya”dan “meh, sıkıcı” biçimine dönüşebilir izlenimleriniz. Benim kişisel görüşüm de bu ikisi arasında gidip gelmekte çünkü.  Tabiki de fildişi kulelerinde “kimsenin anlamadığı aşırı ‘toplum buna hazır değil’ müziği” yapsınlar demiyorum, EVERY TIME I DIE’ın bu kafada bir grup olmadığını da biliyorum. Fakat yeni bir şeyler söylemediklerini de belirtmeliyim. Önceden söylenmiş farklı şeyleri ufak bir “potada eritme” işleminden geçirerek söylüyorlar sadece. Ek olarak, grup elemanlarını bir yerde görüp de büyük bir heyecanla bunları yüzlerine söylemeye kalksam biliyorum ki ben ağzımı açamadan yanıma gelip sinyal çekerler. Onlar yollarını bulurken, ben de günlük harçlığımı kaybettiğimle kalırım. Öyle.