PARADISE LOST grubunun müziğinden sorumlu ulu insan Gregor Mackintosh’un death metalin kökenlerine olan sevgisini dışa vurmak amacıyla yanına AT THE GATES, THE HAUNTED, PARADISE LOST ve BRUJERIA’da davulculuk yapan Adrian Erlandsson, HELLKRUSHER gitaristi Scoot ve eski MY DYING BRIDE gitaristi Hamish Hamilton Glencross’u da alarak başlattığı bir proje VALLENFYRE. Erlandsson hariç diğer üç üyenin aynı kasabada doğup büyüdüğü, yıllardır arkadaş oldukları; ve Erlandsson’un da PARADISE LOST’un davulcusu olduğu düşünülürse Mackintosh’un böylesine kişisel bir proje için neden bu tayfayla yola çıktığı anlaşılabilir. Kelime anlamı olarak “Güçlü alev” (Vallen=strong, fyre=fire) anlamına gelen grup 2010’da kuruldu ve ilk albümleri “A Fragile King”i 2011’de çıkardıktan 3 sene sonra “Splinters”ı piyasaya sürdü.

Mackintosh’un babasının kanserden ölmesinin ardından şarkı sözü yazmaya başlaması ve buna uygun müzik olarak da her zaman tutkuyla bağlı olduğu death metali seçmesiyle oluşmaya başlıyor VALLENFYRE. Yaşadığı travmayı grubun ilk albümünde notalara ve sözlere döktükten sonra “Splinters”ta daha genel konulara yönelip duyulduğunda VALLENFYRE olduğunu belirtecek özgünlükte rifler yazmayı tercih etmiş Mackintosh. İlk albümlerindeki old-school gruplara tapınma olayından çıkıp biraz daha old-school death metal türünde bizzat yer alma çabasıyla yazılmış bu albüm hakkında söylecek pek de kötü bir şeyim olmadığından kendimi death metalin en çiğ halinin gücüne bırakıp biraz daha içine dalayım madem.

Şarkı şarkı kritik yazma niyetinde olmasam da albümün birinci ve ikinci şarkılarını dinleyerek dahi VALLENFYRE hakkında genel bir kanıya varmanın mümkün olduğunu söylemeden geçmeyeyim. Albümün en yırtıcı şarkılarından olan “Scabs” nabzınızı oldukça yükseklere çıkartıp öfkenizi kusmanızı sağlarken bir sonraki şarkı “Bereft” daha doom/death temelli, PARADISE LOST’vari riflerle bezenmiş, daha ağır ve yoğun bir şarkı. Özelden genele gidecek olursam, albüm de az çok bu ayarda işlenmiş denilebilir. Pek bir müzikal kaygı ve ticari beklenti olmadan yapılan bir iş olduğundan doğal olarak albümde tutarlı olma gibi bir dert de yok. Bu da tüm üyelerin müziğe rahatça dalmasını ve içlerinden geldiği gibi davranmasını olağan kılmış.

Müzikal açıdan söylenecek en önemli şey sanırım albümdeki vokal performansı. İki albümdür inanılmaz başarılı bir brutal vokal performansı sunan Mackintosh, albümün gücünü iki katına çıkarıyor adeta. Gitar rifleri açısından eski ENTOMBED, DISMEMBER, GRAVE ve zaman zaman MORBID ANGEL’ı anımsatan, old school death metal adına gerek İsveçli gerek Amerikan güzel olan ne varsa bunları kendi imzasıyla notalara dökmüş grup üyeleri.

Oldukça gaz bölümlerin ardından gelen gergin atmosferli akorlar, yavaş tempoyu fırsat bilip atak yapan davullar, tarama kısımlar, Mackintosh’un imzası niteliğindeki gitar tonuyla birleşince ister istemez hüzünlü bir hava yaratan melodiler, groove’u ön plana çıkaran eski usül rifler, kısacası death/doom metal denince akla gelen her şey albümde cömert bir şekilde kullanılmış.

Özetle VALLENFYRE için kendi gruplarında 25 yılı aşkın süredir aktif olarak metalin içinde yer alan bu adamların büyüdükleri müziğe olan sevgilerinin dışavurumu diyebilirim. Kaygı barındırmayan bir proje olmasının yanında grup, üyelerinin profesyonelliğinin de bir sonucu olarak kendi sound’unu oturtmuş “Splinters”ta.  İlk albümde olan her şeyin biraz daha güçlendiği, sert kısımların daha tehditkar, yavaş kısımların daha yoğun, enerjik kısımların daha kafa kopartan cinsten olduğu; gerek müziği gerek konseptiyle kalite kokan bu albümü old school death metal seven herkese şiddetle tavsiye ederim.