“Linkin Park sünnet gibi bir şey lan. Onu dinlemeden metalci olunmuyor.”

Yaklaşık 7 sene önce, bir arkadaşımın LINKIN PARK hakkında sarf ettiği cümleyi okudunuz.

2000’lerin başlarında çocukluk-gençlik arası o acayip dönemi yaşadıysanız ve şu an rakmetal dinliyorsanız muhtemelen sizde izleri olan bir gruptur kendileri, diye düşünüyorum. “Hayır ben Gorgoroth’la başladım” diyecek kadar trve bir çocukluk geçirdiyseniz bilemem. Benim Mustafa Sandal’la bile anılarım var. Bu bilgiyle ne yapacağınız ise size kalmış.

LINKIN PARK’ı kısaca üç döneme ayırabilirdim. İlki, “Hybrid Theory” ve “Meteora”nın bulunduğu, içinde grubun tarihinin en değerli, hâlâ ara sıra geriye dönüp baktığım parçalarını barındıran nu-metal dönemi. İkincisi, “Minutes to Midnight” ile grubun iyiden iyiye yumuşadığı ve metalcimsi (?) kimliğini bir kenara bırakıp pop rock’a, sıradanlaşan her şeye kapılarını açtığı dönem. Üçüncüyse, LINKIN PARK müziğine yerleşmeye çalışan gerek “daha kötü pop”, gerek “elektronikli kop kop” olsun, böyle değişik değişik, acayip öğelerle grubun iyice yavanlaşması, sıkıcılaşması, saçma sapan bir şeye dönüşmesi hikayesini işleyen “A Thousand Suns” ve “Living Things” albümleri. Muhtemelen çoğunluğun anıları “Numb”, “Faint”, “Papercut”, “In the End” ve daha bir çok ağza takılan parçanın bulunduğu ilk dönem üzerinde yoğunlaşıyor. Hepiniz “Numb”ın sözlerini hâlâ biliyorsunuz. Yalan söylemeyin.

“WAR” ÇOK GÜZEL DEĞİL Mİ YA? SOLOSU VAR LAN? Ayrıca hayır, “Ace of Spades” demeyin… Neyse, konuya döneyim ben.

Bir grup müziksever tarafından zaten satılmış bir dava ürünü olarak nitelendirilen nu-metal’i başlarda dava olarak edinip daha sonra onu da satmasıyla nu-metalciler tarafından da “davayı sattılar” diye tanımlanarak ayrı bir trajikomik üne kavuştu LINKIN PARK. En son geldikleri yavan elektronikli pop rock’ı da satabilecekleri daha kötü bir tür falan kalmayınca, radikal bir karar alıp başa dönmeyi düşündüler büyük ihtimalle. Zaten grubun albümden önceki bir açıklaması da “Bizler 18 yaşlarında değil, 37 yaşlarında sert müzik yapan insanlarız” olmuştu. Sonuç ise “The Hunting Party”.

“The Hunting Party”, LINKIN PARK’ın, ilk döneminden sonra yıllar içinde giydiği tüm zevksiz gömleklerini çıkartıp attığı, bununla da yetinmeyip üstüne benzin döküp yaktığı bir albüm. Hatta bununla da kalmayıp, en baştaki nu-metal tavrını dahi daha bir alternatif metal kıyılarına yaklaştırmış. Daha direkt, amaca yönelik, çoğunlukla güzellikten öte “gaz” amacı güden riflerle dolu, iyi bir albüm var elimizde. Daha açılış parçası “Keys to the Kingdom”ın başlangıcıyla “Beklemediğin bir şey var bende,” diyor açık açık ve ekliyor, “yıllardan beri duyduğun şey ‘ben’ değildim.”

“…yıllardan beri duyduğun şey piyasa kaygılarımdı.” Evet. “Kaygı” kelimesini günlük hayatımda da oldukça fazla kullanmaya başladım bir süredir ama benim LINKIN PARK’ın evrimiyle ilgili anladığım şey, değişen müzik piyasasına ayak uydurma çabasıydı. Bu çabanın yerini grubun yapmayı daha iyi bildiği bir şeyin alması, haliyle yapılan işteki olmuşluk hissini de sağlamlaştırıyor. “War”un 40. saniyesindeki o gergin duraksama bile grubun isteklerini anlatır nitelikte. LINKIN PARK, kendi istekleri doğrultusunda olabildiğince sert ve olabildiğince heyecanlı artık. Müzik yapmaya başladıkları gün kadar heyecanlı. Bazen klişe yollarla, bazense kendilerine özgü buldukları yeni şeylerle müziklerini hiç olmadığı kadar olgun bir noktaya taşımışlar. Genel olarak ilk dönem kadar ağza takılası değil belki fakat o zamanlardan daha olgun bir LINKIN PARK’ın bizlere gülümsediği aşikar. Sonuçta bu grup beste yapısı konusunda “A Line in the Sand”deki kadar rahat bir kararlılık sergilememişti hiç.

Konu, yıllar boyu çekilen ızdıraptan sonra bu tarz bir albümle alınan derin bir nefes olunca, üstünde durulması gereken noktaların artılar ve eksilerden daha farklı olmaları gerektiğini düşünüyorum. Dünyanın en güzel albümü değil. 10/10′luk da değil. Fakat kimin umrunda? İkinci ve üçüncü dönem sıkıcılıklarına inat patlayan bir albüm var önümüzde ve gerçekten çok fazla güzel an barındırıyor. Bu güzel anların hiçbiri ağza takılmaya çalışmak gibi bir amaç gütmüyor. Hiçbiri gözleri kapalı bir şekilde nokta atışı melodiler peşinde değil. Hiçbiri ne düşündüğünüzü umursamıyor bile. Ve bunlara rağmen, belki de LINKIN PARK’ın yaptığı en LINKIN PARK albüm. Yıllardan sonra grubun bir sonraki albümünü inanılmaz merak ettiren bir şey “The Hunting Party”, “lütfen bu kafayla devam edin” diye yalvartarak.

LINKIN PARK şu an ortaya çıkmış bir grup olsaydı bu kadar değer görmezdi haklı olarak. Fakat şu an internet kullanıcısı genç kesimin önemli zamanlarına denk gelen, hoş bir grup olduğu için birçok kişiyle arasında müzikaliteden öte duygusal bir bağ taşıyor. O kişilerden biri de benim ve “The Hunting Party” beni durduk yere inanılmaz mutlu eden bir albüm oldu. Sizin de aynı şeyleri hissetmenizi umuyorum ve “War” dinlemeye geri dönüyorum. Not da sembolik. Albüm güzel. İyi dinlemeler.