Polonya.

Avrupa’nın alışılmış metal ülkelerini bir kenara ayırırsak, özellikle son 15 yıldır Fransa ile birlikte Avrupa’nın önde gelen metal/rock ülkelerinden biri. Her türden pek çok grup, bu müziğe katkıda bulunmak için adeta birbiriyle yarışıyor. Her ne kadar ülkenin en büyük 3 grubu gayet sert sularda yüzen VADER, BEHEMOTH ve DECAPITATED olsa da, black metalinden progresif rock’ına, thrash metalinden post-rock’ına, Polonya müzik konusunda gerçekten de yetenekli bir ülke.

Bugün, bu mahşerin üç atlısının en yaşlı, en deneyimli olanını, VADER’ı konuşacağız.

Kariyerinde 30 yılı geride bırakan ve bir an olsun tavrından ödün vermeyen VADER, zaman içinde çok da değiştirmediği müzikal yaklaşımı sayesinde, ilk duyuştan hemen kendini belli eden bir grup. SLAYER etkilenimlerini elden bırakmamalarına rağmen, kendilerine özgü melodi anlayışları ve tarama rif tutkuları nedeniyle özgün bir tını yaratmayı ta en baştan başaran VADER, özellikle 2000′lerde çıkan albümlerinde, tınısında ufak değişiklikler yaparak sıradanlaşmamayı bildi.

Death metalin tanımı niteliğindeki gruplardan biri olan VADER, “Welcome to the Morbid Reich”tan 3 yıl sonra, alevler içindeki yeni albümü “Tibi Et Igni”yi sundu. Albüm klasik, yırtıcı VADER olarak açılıyor ve zaman zaman farklı tatlara doğru yelken açsa da, yine her şeyiyle VADER olarak kalan bir profil çiziyor.

Öncelikle söylemem gereken şu ki, VADER, temel yaklaşımı gereği, sıkıcılaşmaya, kendini tekrara yatkın, şarkılarında farklı kişilikler bulmaya pek elverişli olmayan bir müzik yapıyor. Belli kalıpları var ve bunların dışına çıkmaları, VADER olgusunun bozulması anlamına geliyor. Tıpkı SLAYER gibi, onlar da türleri içerisindeki özgürlüklerden tam anlamıyla yararlanma şansına sahip değiller, ancak daha önemlisi, buna gerek duymuyorlar.

İşte VADER’ın güzel tarafı da burada başlıyor. Grubun tınısını, karakteristik özelliklerini seviyorsanız, sizi nasıl bir albümün beklediğini az çok kestirebiliyorsunuz, ancak VADER’ı 30 yıl sonra bile tehditkâr kılan özellik olarak, grubun her seferinde farklı birtakım şeylerle albümü ilginçleştirmeyi başaracağını da biliyorsunuz. 48 yaşındaki Peter, yılların deneyimi oluşu itibariyle, death metalin farklı özelliklerini müziğine katarak VADER’ın kendi yarattığı tınının bir karikatürü olmasına izin vermiyor.

Dediğim gibi, VADER kendini tekrara, tutan formülü devam ettirmeye çok yatkın bir müzik yapıyor olmasına rağmen, hem çağı yakalamayı başarmış oluşları, hem de yaptıkları şeyi çok iyi yaptıkları için, her daim heyecan verici olmayı sürdürüyorlar.

İlk dört şarkıda bildiğimiz VADER sularında yol alan “Tibi Et Igni”, Hexenkassel ile birlikte, stacatto manyağı, farklı, taze bir yöne doğru kayıyor. Bu şarkı albümü daha ilk dinlemede favori şarkılarımdan biri oldu. Taramalı melodik gitarlar ile dur kalklı gitarların çok iyi bir uyumuna sahne olan şarkı, muhakkak ki konserlerin de gözdesi olacaktır. Diğer bir hayvanlık, 7 dakikaya yaklaşan süresiyle ciddi anlamda kemik kıran The Eye of the Abyss. VADER bu staccato rif işini çok süper kotarıyor ve ortaya gazdan geberten bir katliam çıkarıyor.

“Tibi Et Igni” ile ilgili bahsedilmesi gereken en önemli konulardan biri de, grupla birlikte ilk albümünü yapan İngiliz davulcu James Stewart. Gruba 20 yaşındayken girerek pek çok kişiyi şaşırtan Stewart, “Tibi Et Igni”de efsane bir death metal davulculuğu sergiliyor. Müthiş bir twin pedal hakimiyeti var ve “bodos çalayım etkileyici gözükür” şeklinde düşünmeksizin, gayet yaratıcı ve müziği yükselten bir performans sunuyor. Cidden çok başarılı.

VADER, yakından takip etmeyen için “VADER işte” olarak kestirip atılabilecek bir müzik yapıyor olabilir. Ancak grubu uzun zamandır yakından takip edenler için VADER, death metalin simgelerinden biri ve türün Avrupa’daki en önemli oluşumlarından olmayı da en başından beri sürdürüyor. Ben VADER’la yaklaşık 15 yıl önce, “Litany” çıkmadan önce tanışmıştım ve her ne kadar arada aklımı başımdan almayan albümler de çıkardılarsa da, genel olarak VADER’ın groove’unu, eziciliğini her zaman sevdim, takdir ettim. Benzer duyguları şu anda da yaşıyor olmak gayet güzel bir duygu.

Zira VADER, tınısını değiştirmeden, özünden ödün vermeden taze kalma, kendi olmayı sürdürürerek yenilenme konularında yıllardır ders veren bir grup. Yeni nesiller BEHEMOTH ve DECAPITATED ile coşarken VADER “biz yeni nesli sallamayız, bildiğimizi okuruz” diye düşünerek 2000′lere kadar olan müziğini bire bir devam ettirseydi, şimdiye gerçekten de “VADER işte” olurdu. Ancak onlar bunu yapmadılar; yaşları ilerlemesine rağmen daha teknik, daha deneysel, daha aç, daha tehditkâr, daha tutkulu oldular.

Sırf bu azmi için bile, Peter cidden büyük adam. Şu albümdeki şarkıları dinleyin ve bu besteleri yapanın, bu gitarları çalanın, bu vokalleri haykıranın 48 yaşında olduğunu, bu 48 yaşındaki adamın, yazacağı şarkıları çalabilmesi için kendinden 25 yaş küçük bir genci davulcu olarak gruba aldığını, yine bu 48 yaşındaki adamın 30 yıldır dur durak bilmeksizin dünyanın her yerinde konserler verdiğini, bir kez daha hatırlayın.

İşte böyle böyle VADER olunuyor; tırnaklarla kazıya kazıya, ısıra ısıra, kopara kopara.