Gökberk Erses

Müzik dünyasında bazı insanlar vardır, her fırsatta yeni bir şeyler üretirler. Dışavurum yetenekleri o kadar gelişmiş ve aktarım kanalları o kadar açıktır ki; alt alta okumaya bile üşendiğimiz bir diskografi ortaya çıkartırlar. Tabi, insanın aklına bazı olumsuz düşünceler de gelmekte. Fazla üretim, eseri sıradan ve aynı hale getirir mi? Ya da bu eserlerden gerçekten başarılı olanlarını ayırt etmemizi zorlaştırır mı? Tam olarak cevabını bilmiyorum. Fakat bu insanların işlerine odaklanmayı düzgün bir şekilde başarabildikleri bir gerçek ve biz onlara “bir türlü odaklanamayanlar” olarak imreniyoruz.

En büyük hobisi yeni türler keşfetmek olan Justin Broadrick de bu insanlardan biri. Hatta çok küçük yaşta başlamış bu işe. 13 –evet, on üç- yaşında ciddi olarak müziğe başlamış ve başlıca grindcore, endüstriyel metal ve tekno(!?) olmak üzere sayısız farklı türde eser ortaya koymuş. Hepsinin ortak noktası da büyük oranda endüstriyel müzik kökenli olmasıdır sanırsam. Hatta daha da net bir ahkam kesersem, Broadrick’in ergenlik yıllarında favori albümlerinden birinin “SWANS – Filth” olduğuna neredeyse eminim. 13 yaşında başladığı FINAL adlı garip deneysel projesini takiben; NAPALM DEATH’te gitarist olarak crust ve grindcore arasındaki köprünün kurulmasına, HEAD OF DAVID adlı grupta da kısa süreliğine davulcu olarak post-punk ve endüstriyel metal arasındaki köprünün kurulmasına yardımcı olan Broadrick, 1988’de –eski grubu- FALL OF BECAUSE’un dağılması üzerine grubun basçısı ile görüşüp GODFLESH’i kurdu.

Arkalarına “drum machine”i de alan ikili, aynı adlı ilk EP’lerini ve ardından da grubun efsanevi albümü “Streetcleaner”ı yayınladıklarında bir şeyler oldu. Daha önce hiç kimsenin duymadığı bir müzikti bu. Vurucu ve motorik bir ritm üzerine, yırtıcı bir ton ile tınıyan rifler ve minimal sözler tekrarlandıkça, daha da yok edici bir atmosfer yaratılıyordu. Çok çeşitlenmeyen notalar arasındaki o ufak uyumsuzluk, insana “garip bir şeyler var” hissi yaşatıyordu. Müzik dünyasında o zamana kadar “kıyamet”i bu kadar iyi tasvir eden bir başka müzik daha olmasa gerek. O yıllarda müzik endüstrisi farklı telden çalmaktayken;  tekrarlı ritmler, kulağı tırmalayan armoni ve bolca “drone” ile “yıkım”ın müziğini, aşırı bir çaba sarfetmeden nasıl yapacağını gösterdi GODFLESH. Hatta endüstriyel falan demişken, bildiğimiz “çekiç”in müzik hali diyebilirim GODFLESH için. Çok sık olmayan, sert ve etkili vuruşlarla “kafamıza çakıyor” titreşimleri.

Yoluna hafifçe dub, tekno ve hip hop etkileşimleri alması ve clean vokal kullanımının artması dışında, pek fazla değişmeden devam eden grup, 2001 yılında dağılmıştı. Yaklaşık 13 yıldır sessiz kaldıktan sonra – bu sessizlik Broadrick için geçerli değil tabi- yeni EP ve albüm haberini vererek bizi mutlu etmişti. Kısa bir bekleyişten sonra, “Decline & Fall”u dinlediğimde ilk aklıma gelen “modern bir tını kazanmış eski GODFLESH” oldu. Belki “nu-metal ya da kompresörlü bol prodüksiyonlu metal” gruplarına birazcık yaklaşmış gibi görünse de, bence grubun müziğine epey uyum sağlamış. Dolgunluk kazanan gitar tonları grubun kesikli müziğini daha da belirgin hale getirmiş ve “kemik” gibi bir hale bürünmüş. Bu durumun dışında, her zamanki disonant armonisi, temiz/kirli vokalleri ve atmosfer sesleri ile bildiğimiz, her zamanki GODFLESH. Uzun süre eski ve yeni  karşılaştırması yapıp, saatlerce “HANGİSİ DAHA İYİ?” diye kendimi paralamama rağmen cevabı bulamadım.

Tam olarak beklediğimiz gibi. GODFLESH’in yapmak istediği her zaman aynıydı: “Yok oluşun, düşüşün, olumsuzluğun, sıkıntının objektif tasviri”. Bu konuda başarılı olduğunu birçok kez olduğu gibi şimdi de göstermiş durumda. Bir şeyin altını çizmek gerekiyor ki; temanın doğası itibariyle, grubun müziğinin bir noktadan sonra inanılmaz farklı bir şey vermeyeceği belli.  Halihazırda Broadrick, -JESU, JK FLESH, GREYMACHINE, COUNCIL ESTATE ELECTRONICS gibi yan projeleri ile- yapmak istediği binlerce farklı şeyi farklı projelere ayırarak yaptığı için, “Bildiğimiz klasik GODFLESH, neden yenilenmedi ha?” demek anlamsız kaçıyor. Grubun eski-yeni halini temsil eden “Decline & Fall” beni, fazla heyecanlandırmamakla beraber, tatmin etmiş durumda ve günlük yıkım dozumu almış haldeyim. Düşüşteyim. Mutluyum.