Giderek ekstremleşen ve zamanın en köklerine bağlı gruplarının dahi modernleştiği, trendlere uymaya çalıştığı günümüz metal dünyası düşünüldüğünde, bazı türlerde kaliteli işler ortaya koymak diğerlerine göre daha zor olabiliyor. Daha sınırlı gözüken, farklı açılımların çok da kullanılmadığı türlerdeki daha geleneksel tınılı gruplar, geniş bir kitleye ulaşmak adına sıkıntı yaşayabiliyorlar. Özgün bir tını yaratmayı geçtim, sadece benzerlerin önüne geçmek bile son derece zor bir haldı. Bugün birbirinin aynısı 100 tane brutal vokalli grubu ayılıp bayılarak dinleyen bir dinleyici, duyduğu ilk çığlık çığlığa vokal için “x çakması” yaftasını yapıştırıveriyor. Düşünmüyor ki hem güçlü, hem de karakteristik ses rengi sahibi olmak hiç de kolay bir şey değil; düşünmüyor ki dinlediği 100 brutal vokalist de aslında aynı sınırlı teknikle birbirinin aynısı vokaller yapmaktan öteye geçemeyecek kapasitede vokalistler.

Net şekilde görülen bir şey var ki, her nasıl olduysa, gerçek anlamda şarkı söylemek giderek geri plana atıldı. Şöyle bir bakınca, gruplardaki vokalist kavramı önemini giderek kaybediyor; seksenlerde doksanlarda bir grubun vokalist değişikliği yapması çoğu zaman o grubun sound’unun, karakterinin komple değişmesi anlamına gelirken, günümüzün orta ve büyük ölçekli grupları bile, patır patır vokalist değiştirebiliyor ve aynen kaldıkları yerden devam edebiliyorlar.

Bunları anlatma sebebim, bugün bahsedeceğimiz grubun vokal konusunda üstünde durulması gereken bir iş ortaya koyuyor oluşu. VENGEFUL GHOUL İstanbullu bir heavy metal/thrash metal/power metal grubu. BLACK SABBATH’vari doom olaylarına da giren, JUDAS PRIEST’ten SANCTUARY’ye kadar farklı etkilenimler barındırsalar da, ortaya gayet kişilikli bir performans sunmayı başarmış bir grup.

Ülkemizden çıkan ve zayıf prodüksiyondan tutun da, kötü İngilizce telaffuzuna, kararsız bestelere, gereğinden fazla ve vasıfsız sololara kadar pek çok anlamda sıkıntı yaşayan ve ne yazık ki –zamanında çevrelerindeki insanlar tarafından gerektiği gibi eleştirilmedikleri için- aynı tas aynı hamam devam etmiş pek çok grup gördük. Ülkemizdeki bir kısım dinleyicilerin de bu kötü örnekler dolayısıyla baya bir sırt çevirdiği gruplarımız, bir süredir bu algıyı kıracak türde, gerçekten de kaliteli işler ortaya koymaya başladılar. Yazının ilk kısmında bahsettiğim duruma da bu noktada geliyoruz. VENGEFUL GHOUL, daha klasik ve geleneksel türlere sırtını dayamış ve yaptığı şeyi iyi yapan bir grup. Thrash metali, heavy metali iyi özümsemiş, formüllerin dışına çıkmaya çalışan bir grup.

Evet, “Timeless Warfare”.

Epik bir şeylerin geldiği, daha ilk şarkıda vokallerin 2,5. dakikada başlamasından belli oluyor. Vokalist Emre, VENGEFUL GHOUL’un karakterini yansıtan ve yansıtacak bir vokalist olduğunu ilk andan belli ediyor. Yüksek oktavlarda Halford ekolünü devam ettiren bir profil çizse de, biraz daha gelişmeyle kendini bulacağı açık, çünkü özgün bir ses rengi var. Albüm boyunca iyi ve çok iyi vokal anları var. Cidden çok temiz ve güçlü söylediği yerler bir hayli etkileyici. Bazen, daha düşük oktavlı kimi yerlerde, “biraz daha iyi söyleyebilirmiş” diye düşündüren yerler olduysa da, ileriki albümlerde kesinlikle çok daha iyi olacaktır. Genel olarak tartışmasız şekilde başarılı bir vokal performansı var.

Gitaristler Özgür ve Senem, neyi neden çaldıklarını iyi bildiklerini albümün tamamında gösteriyorlar. Ritim gitar, melodiler, sololar, gerçekten de zevk sahibi müzisyenlerden çıktıklarını belli ediyorlar.

Albümün derinliklerine inersek, “Timeless Warfare” genel olarak kasvetli ve soğuk bir atmosfere sahip. Şarkılar aynı ellerden çıktıklarını belli ediyorlar. Albümü daha 2 kez dinledikten sonra bile pek çok şarkıyı kendi kendime mırıldanmaya başladım ve bence bu baya iyi bir şey. Bunda, vokal yazımı ve riflerle vokalin çok iyi uyum sağlamış olmasının rolü büyük. Misal Ruthless Crow, ki kendisi uzunca bir süredir yerli bir gruptan dinlediğim en iyi şarkılardan biri, JUDAS PRIEST’in bir albümüne konsa sırıtmayacak düzeyde oturaklı, akılda kalıcı, cidden nefis bir heavy metal şarkısı.

Onun dışında, VENGEFUL GHOUL’un benim nazarımda en büyük artılarından biri, Özgür’ün sololar konusundaki tercihleri. Ülkemiz grupları bu konuda bazen biraz amatörce kararlar veriyor ve “madem solo atabiliyorum, uzattıkça uzatayım” deyip şarkının hiç ihtiyacı olmayan, üstelik de karakter yoksunu, vasıfsız sololar kullanabiliyorlar. VENGEFUL GHOUL bu konuda da ne yaptığını biliyor, zira albümdeki soloların hepsi de bestenin daha güzel hale gelmesine hizmet eden, içlerinde karakterli küçük melodiler barındıran sololar. Bu bile, ne yaptığını bilen bir grup dinleme zevkini yaşamanızı sağlıyor ve sizi “acaba tadımı kaçıracak bir şeyler olacak mı?” diye düşünmek durumunda bırakmıyor, resmen dinleyiciyi rahatlatıyor.

Onun haricinde, rif değişimleri, şarkı trafikleri cidden çok başarılı. Şarkılar, “arka arkaya eklenmiş güzel rifler geçidi” şeklinde değiller ve çok akıcı şekilde bağlanıyorlar.

VENGEFUL GHOUL, ülkemizde kalitelisine rastlamanın pek kolay olmadığı bu türde böyle sağlam bir ilk albüm çıkarmış olmaları dolayısıyla ülkemizdeki metale dair zaten yüksek olan beklentilerimi artırıyor. Vokal konusunda biraz daha geliştikleri ve prodüksiyon olarak biraz daha gümbür gümbür hale geldikleri takdirde, VENGEFUL GHOUL türünde Avrupalı ve Amerikalı gruplardan aşağı kalır hiçbir yanı olmayacak bir grup.

İkinci albüm “Timeless Warfare”den daha iyi olacak, bu da kabak gibi ortada.