1,5 ay sonra Pasifagresif 5. yılını kutlayacak. 5 yıldır siteye, bu yazıyla birlikte 632 kritik yazmışım. Fena sayı değil. Ondan önce de başka sitelere yazdığım en az 100 küsür tane daha vardır. Yaklaşık 750 kritik diyelim.

Bugüne dek yazdığım 750 kritik içinden sadece bir tanesi, bana “ulan keşke şunu henüz yazmamış olsam da bi daha bi daha farklı şekillerde yazsam, her seferinde başka yönlerini anlatsam” diye düşündürtmüştür.

Neyse, yazdık bir kere, yapacak bir şey yok.

Ancak hayatta her şeyin iyi tarafına bakmak lazım. Nedir o iyi olan şey?

İşte budur.

THEORY IN PRACTICE sürprizlerle doludur. Kaosla, oradan oraya sürüklenmelerle, düşünceler ve hayalgücünün sınırlarını zorlayan bin bir türlü kavramla çalkalanan girdapların içinde savrulmaktır. THEORY IN PRACTICE, kaosun, olabilecek en görkemli ve güzel şekilde notalara dökülmüş halidir.

Deha ürünüdür.
Nefes kesicidir.

Hayatımda nice özgün, orijinal, benzersiz gitarist duydum. İnanılmaz müzisyenler dinledim. Ama tüm bunlar arasından Peter Lake kadar bilinmeyenini, değer namına bu kadar yüksekken bilinirlik namına bu denli gizli saklı kalmışını duymadım. Metal dünyasında adamın adını bilen bir avuç insan var, ben adamı gitar namına en büyük 3 idolümden biri olarak görüyorum.

Bu nasıl iştir.

Albümdeki diğer önemli adamsa, hem davulları çalan, hem vokalleri yapan, hem de sözleri yazan, şimdinin SCAR SYMMETRY davulcusu Henrik Ohlsson’dur. Bu 3 konuda da süper başarılı bir müzisyen olan Ohlsson, İsveç’in müzisyenlik konusundaki yetenek fazlasının bir diğer kanıtıdır. Albümdeki davullar kimi zaman sapıklık boyutlarında zor işler yapıyor, vokaller de böylesi değişken bir müziğe nefis oturuyor ve “The Armageddon Theory”nin büyüdükçe büyümesini sağlıyor. Baslardan ve klavyelerden sorumlu Mattias Engstrand de, THEORY IN PRACTICE dışında başka hiçbir metal grubunda yer almamış, ancak özellikle klavyede yaptıklarına bakınca, süper bir müzisyen olduğunu hemen belli ediyor.

15 yıl önce çıkan “The Armageddon Theories”, THEORY IN PRACTICE elinden çıkması dolayısıyla elbette ki zamanının ötesinde bir albüm. Sadece ve sadece müzik yapmak isteyen birtakım adamların, hayalgüçlerini dışa vurmak ve notalara dökmekten başka bir niyetleri olmadığı belli eden, tek kelimeyle “sanat” hüviyetinde bir çalışma. Adını aynen yansıtan, yok oluşu, kıyameti notalara döken, bilenin az olduğu, ancak bu tarz şeyleri sevenler için de ders niteliğinde bir iş.

“Colonizing the Sun”daki inanılmazlık “The Armageddon Theories”de de kendine zaman zaman yer buluyor. (Hayatta çok az şey için “inanılmaz” tabirini kullanırım ve “Colonizing the Sun” net şekilde inanılmaz bir şeydir. Bir albümden öte, akıl almaz bir yaratımdır.) İlk albüm “Third Eye Function”a oranla daha oturaklı, deneyimli bir havası olan “The Armageddon Theories”, ilk notasından son notasına kadar barındırdığı konsepte hizmet ediyor ve size yok oluşun, yıkımın, her şeyin mahvoluşunun resmini, görüntülerle çizilmesinn bile zor olacağı bir gerçeklikle çiziyor. Albümü dinlerken, benimsenen konsept dışında aklınıza herhangi bir şey gelmesi cidden imkânsız. Peter Lake gitarı, müziği, o kadar iyi biliyor, hangi duyguyu nasıl vereceğini o kadar eşsiz belirliyor ki, “The Armageddon Theories”i dinlerken gözünüzün önüne daha önce hiç görmediğiniz yok oluş görüntüleri geliyor, adeta tüm varoluşun, kozmosun sarsıldığını hissediyorsunuz.

Uğursuzluk, umutsuzluk, kaos… Hepsi ,olabilecek en görkemli paket içinde, notalar yoluyla sunuluyor.

Peter Lake’in diğer projesi MUTANT’ı (aşırı teknik progresif black/death metal) anımsatan rif kullanımları var “The Armageddon Theories”de. Tek başına çalınsa “bu nasıl rif be? Bu bi rif bile değil ki” diye düşüneceğiniz pasajlar, tek kelimeyle benzersiz melodilerle, yine aynı saçmalıktaki birtakım riflerle öyle bir örülüyorlar ki, bu atmosferin başka gruplarca neden bu kadar muazzam anlatılamamış, anlatılamıyor, anlatılamayacak oluşunu anlıyorsunuz. İlk duyuşta “Oha be abi naaptın sen, nasıl bir rif yazdın?” diye hayretlere düştüğünüz bir rif, bir anda daha da akıllara sığmaz bir melodinin arka planına dönüşüyor ve bu beyin tokatlayan iki katman bir araya gelip bir de şarkı trafiğinin içine mükemmel yedirildikleri an, işte o zaman kulaklarınız da, beyniniz de, hayalgücünüz de orgazmlardan orgazm beğeniyorlar, ihya oluyorlar.

Evet; konu yok oluşun, var olan her şeyin çöküşünün notalara dökülmesi olduğunda, kanımca hiç kimse bunu THEORY IN PRACTICE’ten daha iyi yapamadı, yapamaz.

Peter Lake tek bir solosuyla size İsrafil’in Sur’a üflemesi gibi “ha tamam işte kıyamet geldi kalkın gidiyoruz” dedirtiyor, albümü dinlerken “lan şu anda harbiden dünya yok oluyor olabilir, bi camdan dışarı bakayım her şey normal mi” diye düşündürtüyor. Yok böyle bir şey.

Kelimenin gerç ek anlamıyla: YOK BÖYLE BİR ŞEY.

Hani zamanında evrende bir kıyamet olmuştur, her şey yok olmuştur ve sen buna tanık olmuşsundur, o gördüklerini düşünerek böyle bir müzik yazarsın, anlarım. Ama aslında tahayyül bile edemeyeceğimiz bir kavram olan, lâkin insan denen –muhtemelen- görece basit canlının hayalgücünden ibaret birtakım filmlerle, kitaplarla, resimlerle, heykellerle sınırlı çerçevede bize sunulan ve “kıyamet” dendiğinde gözümüzün önünde canlanan o portre her neyse, THEORY IN PRACTICE onu müzikal anlamda belki de hiç yapılmamışçasına sunuyor.

Ne yazık ki bir THEORY IN PRACTICE kritiğinin daha sonlarına geliyorum. “Colonizing the Sun”ın ardından, “lan acaba siteden silip sanki ilk kez yazıyormuşum gibi sıfırdan yazsam mı? Millet uyanır mı?” diye düşünmeme sebep olacak bir albüm daha parmaklarımın ucundan kayıp gidiyor. Uyanırlar tabii, uyanmazlar mı… Millet altına “gelmiş geçmiş en iyi teknik death metal albümü”, “Pasifagresif’in bana kattığı en değerli şey” falan yazmış; her türlü fark edilir, hiçbir şekilde yırtamam.

Neyse kaderimize razı olalım, “Third Eye Function”ı, MUTANT’ın “The Aeonic Majesty”sini yazacağımız günleri bekleyelim.

Uzun lafın kısası, THEORY IN PRACTICE beni hayatta en çok şaşırtan gruptur.

Büyüleyicidir.

Sizi tarifsiz, hayalgücünüzün sınırlarını zorlayan bir sarmalın içine sokar, beyninizin başka hiçbir grubun ulaşamadığı yerlerini hareketlendirir. Bu yüzden de benim için not verilemez bir gruptur. Bu şekilde gördüğüm tek gruptur.

THEORY IN PRACTICE, hayatımda başıma gelen en güzel şeylerden biridir.