“The Legacy”.

Nasıl bir şeydir.

O rifleri yazan Eric Peterson’ın sağ eli, o soloları atan Alex Skolnick’in sol eli, ne kutlu ellerdir, o vokal melodilerine hayat veren Chuck Billy’nin ses telleri, ne kutlu tellerdir.

“The Legacy” ile metal tarihinin gelmiş geçmiş en iyi ilk albümlerinden birini çıkaran TESTAMENT, bu albümün sadece bir yıl sonrasında, “The New Order” adlı ikinci bomba ile thrash dünyasını bir kez daha sarsmıştı. “The Legacy”nin ilk saniyesinden tavrını koyan ve karakteristik TESTAMENT tınısını oluşturan grup, ilk albümden aldığı deneyimle sağlam bir thrash metal albümü daha yaratmayı başarmıştı (metal jargonunda “sağlam” = akıl almaz değil ama baya iyi).

İçindeki her şarkının mükemmel olduğu, cidden muazzam bir thrash metal şöleni olan “The Legacy”nin ardından çıtayı yükseltmek adına neler yapılabilir, henüz bir sene önce “The Legacy”yi çıkaran bir grup bir çırpıda nasıl yeni bir albüm yazabilir…

Baya garip cidden.

Ben aynı albüm için Over the Wall’u, Burnt Offerings’i, Alone in the Dark’ı ve Apocalyptic City’yi yazsam, üstelik de bunları yazarken 19 (Alex) veya 23 (Eric) yaşında olsam, dahası sadece 1 yıl sonra yeni albüm çıkarmaya karar versem, durup bir düşünürüm (tabii öncesinde bu albümü nasıl aşabileceğime dair aşırı bir panik yapıp çok fazla ağladıktan ve histerik bir ruh haliyle grubu dağıtmayı düşünüp sonra bundan vazgeçip sonra tekrar karar değiştirip dağıtmaya kesin karar verip çevremdekiler tarafından vazgeçirildikten sonra).

Şaka tabii.

Cidden. Nasıl bir histi acaba?

Eminim süper bir histi. “The Legacy” ile ortalığı ayağa kaldırıp ardından yeni şarkılar yazmaya oturmak, o kendine güvenle, o dönem parlayan thrash dünyası içinde önemli bir yer alma potansiyeliyle birlikte yeni ve daha da iyi bir şeyler yaratmak üzere işe koyulmak; adım gibi eminim ki mükemmel bir şeydi.

Belli ki öyle de olmuş. TESTAMENT, daha sunacağı çok şey olduğunu gösterircesine çıkarmıştı “The New Order”ı.

Öncelikle, albümün ilk dört şarkısı, o dönemde thrash dinleyen ve “The Legacy”yle aklı alınmış kişilerin, TESTAMENT’ın gelmiş geçmiş en iyi thrash metal gruplarından biri olduğunu/olacağını düşünmesine yetmiştir sanıyorum. Eerie Inhabitants, The New Order, Trial by Fire ve Into the Pit, mahşerin dört atlısıymışçasına, “The New Order”ın hayvan gibi bir giriş yapmasını sağlıyor.

2 dakikalık bir soluklanmadan sonra, Disciples of the Watch ve The Preacher geliyor tüm müthişlikleriyle. Disciples of the Watch, başındaki gergin gitarlarla Skolnick ve Peterson’a tapınmamızı sağlarken, The Preacher da nefis düzenlemesi ve barındırdığı çok tatlı fikirlerle albümün kayıpsız ilerlemesini sağlıyor.

Sonradan gelen AEROSMITH cover’ı Nobody’s Fault ve grubun ön plandaki şarkılarından biri olmayan A Day of Reckoning bana kalırsa “The Order”ın süper olmayan yegâne ögeleri. Nobody’s Fault gayet başarılı bir cover, ancak ben “The New Order”ın atmosferine oturtamıyorum ve albümü dinlerken bu şarkıyı geçiyorum. A Day of Reckoning ise adı pek anılmayan, konserlerde hiç çalınmayan, nedense arada kaynayan bir şarkı hüviyetinde. Aslında çok tatlı kısımlar barındırıyor ama bugüne dek hiçbir TESTAMENT muhabbetinde adının geçtiğini duymadım.

Kapanışı yapan Musical Death (A Dirge) ise manyak güzel bir enstrümantal olarak sıkı TESTAMENT dinleyicilerinin hak ettiği değeri verdiği bir eser. Skolnick dehasıyla bezenmiş bu harika şarkı ile birlikte, “The New Order” bitiyor.

Normalde kritiklerde şarkı ismi pek anmam, ama bu sefer hızlıca bir geçeyim dedim. Albümün içine biraz daha girersek, TESTAMENT’ın “The New Order”da biraz daha olgun gözükmeye çalıştığını söyleyebiliriz. İlk albümde yer alan ve “biraz daha bodos” diye nitelenebilecek şarkıların yerini, bu albümde hep biraz daha sofistikeliğe kaçan şarkılar alıyor. İki kısa enstrümantal, icra namına daha alengirli işler yapan gitarlar, AEROSMITH cover’ı gibi piyasaya göz kırpan işlerle, “The New Order”, kendi türü içerisinde büyümeyi amaçlayan bir grubun yapacağı bir albüm.

Kendi adıma, “The Order”daki 10 şarkının 7 tanesini çok çok fazla seviyor, Hypnosis ve A Day of Reckoning’de fazla bir şey hissetmiyor, Nobody’s Fault’u ise dinlemeden geçiyorum. “The New Order” net şekilde “The Legacy”nin gerisinde duran, ancak yine de grubun pek çok klasiğini de içinde barındıran, olağanüstü değil ama baya iyi bir albüm. Adını andığım ve çok ısınmadığım 3 şarkı olmasaydı, “The New Order” yarım saatlik bir başyapıt olabilirdi, ancak şu haliyle çok iyi bir thrash metal albümü noktasında duruyor. Ve bu da gayet yeterli bir şey.

Hepinize hayırlı günler diliyorum.