Görkem ŞAHİN

Sekiz seneden sonra 2001’de küllerinden doğan Celtic Frost’un “Vanity/Nemesis”den tam 16 yıl sonra çıkan albümü “Monotheist”, yazmayı çok isteyip işin içinden çıkmakla ilgili şüphelerim nedeniyle bir türlü yazamadığım bir albüm. Celtic Frost harici İsviçreli rock/metal grubu söyle deseniz benim aklıma ilk gelen gruplar Coroner, Samael, Gotthard ve Krokus olur. Sıradan bir black metal grubu olarak yola çıkan Samael’in, klavyecisi Xytras’ın domine ettiği müzikal kimliği, harika besteleri ve sahnede davulcusuz çalan ekstrem metal grubu imajı ile çığır açtığını söylemek mümkün. Diğer ikisinin en temel özellikleri ise kuşkusuz uzun kariyerleri ve kaliteli müzikleri. Dolayısıyla Celtic Frost İsviçre’nin sert müziğe en büyük armağanıdır demek hiç de abartılı olmayacaktır.

Celtic Frost, Hellhammer ismiyle ilk çıktığında tıpkı Venom ve Bathory gibi müzik basını tarafından yerden yere vurulan, değeri zamanla anlaşılan, sonrasında zaten “To Mega Therion” gibi bir şaheserle topu 90’a yollayan bir isim. Çıktığında hor görülen Hellhammer’ın ne kadar saygı gördüğünü anlamak için özellikle ikinci dalga black metal güruhunun sıklıkla giymeyi tercih ettikleri Hellhammer t-shirt’lerine bakmak yeterlidir diye düşünüyorum.

Celtic Frost, çıktığı yıllardan beri thrash/death/black metal olarak tanımlandı. Bu işlere her daim kafa yoran müzik basını grubun müziğini en sonunda avangard metal olarak tanımlamayı tercih etti. Şahsen, İsviçreli hemşehrileri olan rahmetli Alastis için kullanılmış olan dark metal tanımlamasının kendilerine daha uygun olacağını düşünüyorum. Celtic Frost’un özellikle ilk EP’si ve albümüne takılmış bir dinleyici olarak, “Monotheist”e kadar olan ara döneme çok hakim değilim. Ancak bu albüm için rahatlıkla karanlık müziğin evrimindeki son halka tanımlamasını yapabilirim.

Albüm ilk çıktığında birçok yerde Celtic Frost artık gothic/doom metal yapıyor diye yazılıp çizildi. Ben buna katılmıyorum. En azından şöyle söyleyeyim, bu müziğe gothic metal demek, The Beatles’a hard rock demek olurdu. Hayatımda dinlediğim en katran karası albümlerden birisi olduğunu söyleyebilirim.

Tom ve Martin tam bağımsız hareket etmek istedikleri için bu albümü zamanında Hellhammer ürünlerini basmak için kurmuş oldukları kendi firmalarından çıkarmışlar, uluslararası dağıtımı için ise Century Media ile anlaşmışlar. Albümün yaratım sürecinde, Tom’un endüstriyel projesi Apollyon Sun’da beraber çalıştığı Erol Unala ve yeni bateristleri Franco Sesa da aktif olarak rol almışlar. Peter Tagtgren yardımcı mühendis olarak kendilerine destek vermiş. Ravn (1349), Satyr gibi önemli isimler de konuk müzisyen olarak destek vermişler.

Albüm çok kaotik, inişli çıkışlı bir trafikte ilerliyor. Parçaların hepsini adeta bir kefen gibi sarıp sarmalayan karanlık, dinleyene albüm sonuna kadar ışık yüzü göstermiyor. Xandria’dan Lisa’nın vokaliyle desteklediği Drown in Ashes ve özellikle de Simone Vollenweider isimli bayan vokalistin katkıda bulunduğu Obscured isimli şarkılar albümün en garip anlarına ev sahipliği yapmışlar. Martin ve Tom albümün sözlerinin bir kısmını Aleister Crowley’den esinlenerek yazdıklarını söylemişler. Yine bayan vokal destekli Os Abysmi Vel Daath isimli parça da bunlardan birisi. Soprano vokallerle desteklenen farklı bir çalışma olmuş.

Progeny gibi sert bir parçayla açılan, Tom’un defalarca yinelediği “Oh Tanrım neden beni terk ettin?” dizesiyle kafanıza kazınan Ground isimli enfes şarkıyla devam eden albümün üçüncü sırasında ise tek klip parçası olan A Dying God Coming Into Human Flesh var.

“Monotheist”in en aşmış anlarını barındıran kısım son 3 şarkının birleşiminden oluşan Triptych. Triptych’in hemen öncesinde albümün en önemli 2 hitinden (?) birisi olan Ain Elohim var. Harika nakaratı ile aklınızı alan parça albüm boyunca verilmek istenen mesajın en açık şekilde yazıldığı dizeyi de içeriyor: “There is no God but the one that dies with me”. Albüm konsept yapıda değil ancak sözlere çok önem verdikleri için her şarkının altına açıklama kısımları eklemişler. Sözel anlamda da dolu dolu bir albüm olduğunu söyleyebilirim. Dinlerken ne anlatmak istediklerine kulak verirseniz dinleme zevkinizin artacağına eminim.

Gelelim Triptych isimli kısma. Totengott isimli şarkı-konuşma arası çalışma ile başlıyor. Wacken performansları sırasında da intro olarak bu parçayı kullanmışlardı. Ses Martin’e ait ve insanın kanını donduruyor. Bu şarkıyı dinlemek için – özellikle de yüksek sesle – bir yaş sınırı olmalı diye düşünüyorum. Sonrasında gelen Synagoga Satanae albümün 2. hit’i (!). 14 küsur dakikalık süresiyle gerçekten enfes bir şarkı. “Rise Synagoga Satanae, Lies Lucifuge Rofocale” şeklinde giren kopma kısmında back vokallerde Peter Tagtgren çığlıklarıyla destek vermiş. Özellikle bu geçiş kısmı süründürüyor. Franco Sesa’nın davuldaki cengaverliği en çok bu parçada kendini belli etmiş. Özellikle canlı kayıtlarda kendisine dikkat etmenizi öneririm. Kapanış parçası olan Winter ise Tom Warrior tarafından bestelenen tamamen senfonik bir çalışma. Gerçekten klas bir kapanış olmuş.

Normalde albümleri tek tek parça bazında yazmayı sevmiyorum ama inanın bu albümün tüm şarkıları, haklarında birkaç kelam etmeyi hak ediyor. “Monotheist”, gerçekten de seneler sonra klasik olarak anılacak kadar iyi bir albüm. Sizi de Tom ve Martin’in eşsiz karanlığına davet ediyorum.

I bring no God, no afterworld.
I am no more than a lie.
I live your life not for you.
I am a throne made from dust.