Of. CARCASS.

Durun biraz, bu biraz kişisel.

Bakın arkadaşlar; 1999-2000 arası, müzik açısından, metal açısından, hatta bu müziği hayatının ne denli önemli bir yerine koyduğu aşikar olan benim açımdan, hayatımın en acayip yılları olmuştu.

Şöyle diyeyim, bugün bildiğim ve dinlediğim grupların %75’ini falan 1999 yılında dinledim. Aklınıza ne gelirse.

Bu kısım ilginç gelmediyse şöyle diyeyim:

AT THE GATES, IN FLAMES, DARK TRANQUILLITY’den tutun da, melodik daeth metal dendiğinde aklınıza gelebilecek neredeyse her grubu (tabii o zamana de çıkanlar arasından) 1-2 gün içerisinde keşfetmiş ve tabii ki de delirmiş bir kişiyim.

Hayatında büyük oranda sadece adı bilinen büyük thrash metal grupları olan bir kişinin, aynı gün içinde Food For the Gods’ı, Blinded by Fear’ı ve Lethe’yi dinlediğini düşünün.

Nasıl bir his olduğu muhtemelen kafanızda canlanmıyordur. Nasıl bir his olduğunu ben söyleyeyim:

İnanılmazdı. Gerçekten. Hani bugün olur olmaz her şey için “inanılmaz” diye bahsediyoruz ya, benim için o günler gerçekten de inanılmazdı. Hayata bakışım değişiyordu resmen. Herkes gibi ben de türlü sıkıntıları olan bir ergendim ve yine her ergen gibi bir arayış içerisindeydim. Sıkılıyordum, ne yapacağımı bilmiyordum, bir çıkış arıyordum.

Ve karşımdaki ses;

“Shame marries the guilt
introduces itself to the
concept of total loneliness”

diye,

“The face of all your fears
All your fears unleashed”

diye,

“For you are my blade and my rope,
your are my… Lethe”

diye içimi titretiyordu.

İşte böyle bir dönemde, Audiogalaxy adlı dünyanın en iyi sitesi sayesinde resmen “metal olmuştum”.

“Hayat = Metal”di artık benim için. Sonrasının detayına girmeyeyim.

İşte bu dönemde, yani günlerimin büyük oranda “AAAAAAAAA BU DA ÇOK SÜPERMİŞ LAAAAAAN!!!”, “OOOHAAAAAAAAA BU NASIL BİR GRUPMUAAAAAAAAAA!!!!” şeklinde geçtiği o dönemde, tüm bunların sorumlusu olan Audiogalaxy’deki melodik death metal grupları arasında, “bunu seven bunu da sevdi”lerin içinde, CARCASS diye bir grubun da adı geçiyordu. Grubun en çok indirilen şarkısına baktığımda Keep on Rotting in the Free World diye bir şey gördüm. İsim olarak, o şiirsel, o hayal gücüyle dolu diğer melodik grupların şarkı isimlerinden baya farklı bir yerde duruyordu. Ancak bir yandan da “keep on rotting” gibi garip bir mizah barındırıyordu.

Uzatmayalım, şarkıyı indirdim (benzersiz 56K modem teknolojisiyle birkaç saatte inmişti) ve play’e tıklamamla birlikte masayı ısırmam bir oldu. Evet. Buydu. Hayatımda duyduğum en güzel gitar tonunu bulmuştum. Masadan büyükçe bir parça koparıp sağa doğru tükürdükten sonra, davulun o groove’uyla, vokalin o enfesliğiyle resmen olduğum yerde taklalar atıyordum. “BU NASIL MÜKEMMEL BİR RİF LAN? PANTERA GİBİ DUR KALKLI AMA ÜSTÜNDE BRUTAL GİBİ BİR VOKAL VAR, BU KADAR MI TATLI OLUR BİR ŞARKI?”

Böylece CARCASS’la tanıştım.

Grubun daha meşhur şarkıları “Heartwork”te olduğu için öncelikle o albümü aldım ve CARCASS’ın o benzersiz rifleriyle, çok zeki düzenlemeleri ve her tarafından akan ustalığıyla kendimden geçtim. Embodiment’ları, No Love Lost’ları, Death Certificate’ları, Buried Dreams’leri sular seller gibi ezberledim.

Peki ya bu Keep on Rotting in the Free World CARCASS’ı da neyin nesiydi? Grup zaman içinde tür mü değiştirmişti? Bu şarkı bir cover falan mıydı? Tabii bilmiyordum ki bu “Heartwork”teki CARCASS da grubun nerelerden gelip de tür/türler değiştirmiş haliydi.

Olayı kavramamı sağlayan şarkı, I Told You So (Corporate Rock Really Does Suck) adlı, “Swansong” için yazılıp da kullanılmayan cillop şarkıydı. Daha “Swansong”dan bir şarkı dinlemişken “Wake Up and Smell the Carcass” toplamasındaki bu şarkıyı nasıl buldum, ilginç hakikaten. Aynı şekilde Emotional Flatline ve Blood Splattered Banner da, “Swansong”da yer almayan ancak benim albümün kendisinden önce dinlediğim ve bayıldığım, albüme neden konmadıklarını bugün bile anlayamadığım mükemmel şarkılar.

Daha fazla uzatmadan “Swansong”a geçelim. Albüm, bildiğiniz gibi goregrind’larla başlayıp death metale geçen, oradan da melodikleşip adını metal tarihine kazıyan CARCASS’ın o dönem için veda albümüydü. Önceye göre çok daha Amerikalı bir tavır benimsemiş, death ‘n’ roll olaylarına göz kırpan, yırtıcı death metal rifleri yerine daha çok blues gamlarına ve groove’a sırtına yaslayan, ancak bunu da kendi tınısı içerisine yedirmeyi bilmiş bir albümdü. Televizyonda, radyoda çalması daha olası şarkılar içeriyordu, daha kolay dinleniyordu, şöyleydi böyleydi. Ancak net olan bir şey vardı, o da albüm her şekilde yine CARCASS hissi veriyordu. Zamanında mucitlerinden biri oldukları türü terk edip farklı bir kulvara sapan ve klasikler yaratan bu grup, şimdi de bu şekilde müzik yapmak istiyordu. Bize de dinlemekten başka bir şey düşmüyordu doğal olarak.

“Swansong”, Keep on Rotting in the Free World’ün ardından, Tomorrow Belongs to Nobody ve Black Star gibi iki mükemmel şarkıyla devam ediyor ve her ne kadar eski CARCASS hayranları ilk dinleyişte bu yeni tarzı muhtemelen yadırgamış olsalar da, albümün havasına kısa sürede alıştıklarını sanıyorum. Zira albüm çok kolay ısınılan bir hisse sahip. Tabii ki death metal olarak değerendirilirse aranılan bulunamayabilir, ancak-

Ancakı yok. CARCASS ULAN.

Albümdeki tüm şarkıları sevdiğimi söyleyebilirim. Adını andığım ve albüme girememiş şarkıları, albümdeki bazı şarkılardan daha çok seviyor olmam da garip bir durum. CARCASS’ın son yaptığı işi ve bir sonraki albümlerinde de kendilerini tekrarlamaktan kaçınacakları düşünüldüğünde, bakalım yine “Surgical Steel” ayarında bir şey mi gelecek, “Heartwork”e yakın bir şey mi gelecek, yoksa “Swansong” şekerliğine mi dönecekler… Belki de daha önce hiç duymadığımız türde bir şeyler yaparlar.

Her ne olursa olsun, CARCASS iyi ki var. İyi ki böyle zeki adamların yaptığı ve dibine kadar özgün müziği dinleme şansına sahibiz. İyi ki “Swansong” gibi asıl kimliklerinin çok dışında bir şeyi bile alıp yine kendileri gibi duyurabiliyorlar.