Konserin başlamasına az kala Ahmet “hadi çıkalım gecikeceğiz” diyordu, ben de her zamanki gibi rahat davranıyordum. Çünkü kimisi programlı ve saatlidir, kimisi de benim gibi adam olmaz hep gecikir. Hızlı adımlarla konsere giderken bir yandan telefonunu kontrol eden Ahmet “heh şurdan girelim” dedi. Girdiğimiz ara sokağın sonunda dar bir merdiven ve merdiven başında tekinsiz 4-5 adam vardı. “Bence burdan girmeyelim, gece gece tinercilerle kavga edersek konser yalan olur” dedim. Biraz dolanarak da olsa mekâna geldik.

Konser alanına geçmeden önce beklediğimiz bar kısmında, grubun davulcusu Onur Akça yanımıza gelip halimizi hatrımızı sordu, davetlilerle tek tek ilgilendi. Mekân iyi, insanlar keyifli gözüküyordu. Haftanın ortasında ve geç saatte olmasına rağmen fena sayılmayacak bir sayıya ulaşılmıştı. Türk rock ve metal piyasası gerçekten ufacık bir piyasa olduğu için nereye baksak tanıdık bir yüz gördük. Konser alanıyla beklediğimiz kısım arasındaki perde açıldı ve alana geçip beklemeye başladık. Konserler çeşitli sebeplerle sık sık gecikir. Seyirci olarak sebepler bizi ilgilendirmez ve geldiğimiz saate sanatçının da saygılı olmasını bekleriz. Olmazlarsa uyuz olur söveriz, sonra grup çıkar “yaa mekanın suçu yolda inek sürüsü varmış” falan diye mekana sallar, biz de “HAAA BAK BAŞKASININ SUÇUYMUŞ, GELİN ÖPÜJEM” diye tekrar konserine gittiğimiz ismi bağrımıza basarız. Ben onu yapmayı bıraktım dostlar. Saat şaştı mı tadım kaçıyor. Ama durum bunun tam tersi olduğunda da zamanımızı ve görece sevgimizi verdiğimiz grubun hanesine gönlümde artı puanı yazıveririm. Konumuz olan Ayşe Saran lansmanında böyle bir olay yaşanmadı ve grup söylediği saatten büyük bir şaşma göstermeden sahneye çıkarak bizi mutlu etti.

Ayşe Saran dışında tüm ekip “Ghost” imajıyla sahneye çıkmıştı. Ayşe Saran’ın arkasında 5 adet isimsiz hortlak vardı adeta. Hoş bir tercih. Performans için zor olsa da görüntü açısında çarpıcı. Zaten grubun müziğindeki klavye ve efektlerle bezeli ambians düşünüldüğünde kot pantolon ve çizgili tişört pek de uygun olmazdı. Kısaca ilk saniyede göze hitabıyla tam puan alan ekip, çalmaya başladığında Ahmet’le sık sık birbirimizin kulağına eğilip “baya iyi”, “sound çok iyi” dedik. Gerçekten de ülkemiz metal konserleri standartının çok üzerinde, birçok büyük festivalden daha iyi düzeyde bir anlaşılırlıkla dinledik konseri. Garajistanbul’un da, grubun da bunda etkisi olduğundan sadece bir tarafı kutlamıyor, hem mekânı, hem ekibi tebrik ediyorum. Özlemiştim gürültülü müzikte anlaşılır olan canlı performansları.

Ayşe Saran’ın şarkılarının en büyük avantajı konser için çok uygun olmaları. Düzgün bir soundla duvar gibi çarpan rifleri olan ama kolay ve hatırda kalan nakaratları olan bir müzik. Şarkı yapıları basit ve rahat. Vokal tarzının yumuşaklığının müzikle oluşturduğu kontrast da bence güzel. Bu son kısım birçok insan için hoş olmayabilir, ona eminim, çünkü sert müzikte sert vokal duymaya alışığız çoğu zaman. Bu konu zaten PATV röportajında konuşulmuştu, izlediğinizde göreceksiniz.

Grubun büyük avantajı tek tek müzisyenlerin diğerlerinin gölgesinde kalmaması. Ortada bir gitaristin ya da çok iyi çalan basçının öne çıkması gibi bir hadise yok. Basçı demişken konserde rastalı saçları ve kapalı yüzüyle grubun baslarını adeta bir “Predator” çalıyordu.

Sahnenin kanımca yanlış yerleştirilmiş ışıkları vardı, o derece ki sahneye yaklaşınca geri gitmek zorunda kalacak kadar dünyamı şaşırtan flaşlar patlıyordu. Mekânın o kadar net nişan almaması gerek bence seyircilerin üzerine. Sara krizi geçiririz topluca.

Ayşe Saran’ın konserin son anına kadar sesini kontrollü tutması ve koruması gayet profesyonel bir hareketti. Müziğin akışına kendini kaptırıp 2. şarkıda kendini harcamadı. Ayrıca hissettiğim bir güzel şey de kendisini dinlerken “ay detone olacak mı acaba?” gerginliği yaşatmıyor insana. Güvenli sularda şarkı söylüyor ve sos olsun diye abartı şeylere kasmıyor. Fakat konserin görsel ve işitsel görkemini pek yakalayamayan şarkı sunumları var. Belki de ufak tek eleştirim bu.

Rüştünü ispatlamış bir grup sahneye çıktığında, ardından yazdığınız konser yazısında neleri eleştirirsiniz? İşte playlist’i beğenmezsiniz falan. Hani çıkıp “In Flames ne kadar kötü konser verdi burada, halbuki geçen ay çok iyilerdi” demezsiniz. Onların şovu bellidir, o piyesi oynarlar her seferinde. Bu da onları rüştünü ispatlamış grup yapar zaten. Bu ekipte de o avantaj var. Koy dev bir turneye, başındaki performansı sonunda göstersinler. Birçok grup az konser şansı bulduğu için konsere başlar başlamaz kendini parçalayıp, bırakın performansını başka bir konsere saklamayı, konserin sonunu bile göremiyor. Ayşe Saran ekibi ise bunun tam tersi, sanki yarın da konserleri varmış gibi çalıyor. Bu durum dinleyici olarak beni de rahat hissettirdi. Grubun akıbetini düşünmekten ziyade müziğe odaklanıp şovdan keyif alabildim.

Özetle, denk gelirseniz izlemenizi tavsiye edeceğim bir grup ve ülkemiz sınırlarında işini ciddiye alarak yapan bir ekip.

Fotoğraflar: Erdal Mahir Cüran