22 dakika 16 saniyelik yeni materyal yazıp, arkasına da önceden yazdığın 3 şarkının canlı versiyonlarını koyarak yeni albüm diye sunmak?

Peaceville? Biraz aceleci gördüm seni…

“With Fear I Kiss the Burning Darkness”tan yalnızca 14 ay sonra çıktı “Terminal Spirit Disease”. Albümün daha ilk saniyesinden, “With Fear I Kiss the Burning Darkness”taki çiğ havanın yerini daha oturaklı bir yapının aldığını görmek (tercihe göre duymak) mümkün. Bu yüzden “Terminal Spirit Disease”i “Slaughter of the Soul”a bir hazırlık mahiyetinde değerlendirebiliriz.

1992, 1993, 1994 ve 1995’te birer albüm çıkardı AT THE GATES. Kafalarındaki melodik karanlığı müziğe yansıtma amacıyla başladılar, bunu geliştirdiler, bunu çok daha güçlü bir hale getirdiler, en sonunda da 20 yıldır geçilemeyen ve hiçbir zaman geçilemeyecek o başyapıtı sunup, hedefimize ulaştık düşüncesi eşliğinde nokta koydular. AT THE GATES’in dağılma kararı, Anders Björler’in “daha iyisini yazamam, burada bırakalım” kararı, ciddi anlamda inanılmaz bir karar. Sanatçı olmak belki de böyle bir şey. Muazzam bir ürün ortaya koyup, belki de tüm kariyerini bunun üzerine inşa edebilecekken, yarattığın şeyin değeri karşısında bir karar vermek ve bu değeri ebedi kılmak adına devam etmemek… Harbiden göt ister. Sağlam göt ister.

“Terminal Spirit Disease”, bu 4 yıllık yolculuğun 3. adımı. İçinde, önceki iki albümdeki müziği devam ettiren ögelerin yanı sıra, sonradan gelecek hayvanın da işaretlerini veren pek çok unsur var.

Prodüksiyon namına grubun dev adımlar attığı daha ilk andan belli oluyor. O sıralarda adlarını duyurmaya başlayan GRAVE, ENTOMBED ve CARNAGE gibi önmli grupların da kayıtlarını yaptığı Sunlight Studios’da kaydedilen ve sonraki iki albümle kıyaslandığında baya zayıf bir prodüksiyonu olan “With Fear I Kiss the Burning Darkness”ın ardından, grup zaman içinde metal tarihine geçecek pek çok albümün kaydedileceği Studio Fredman’a geçmiş ve “Terminal Spirit Disease”i kaydetmişti. “Terminal Spirit Disease”, önceki albümlerdeki tarama melodiler ve sürekli değişen şarkı trafiklerinin aksine, daha oturaklı, daha kendini bilen, daha akılda kalıcı ve rif tabanlı bir yol izliyordu. Karanlık melodiler yine kulakları deliyordu, ancak grup önceden bu kadar kullanmadığı diğer bir yönünü de keşfetmişti adeta. Önceki albümdeki çoğu rif, önlerindeki melodiler için bir altyapı niteliğindeyken, “Terminal Spirit Disease”, melodiler komple çıksa bile dinlenebilecek rifler ile, zaten kendileri melodik olan riflerden oluşuyordu. Grubun melodi anlayışı bu şekilde evrilmiş ve daha organik, daha bütünlüklü bir hal almıştı.

Şarkılara bakıldığında, grubun önceki albümlerinde de kullandığı yaylılara bu albümde de yer verdiğini görüyoruz. Amerika’daki çirkin death metale kontrast olacak şekilde, İsveç’teki death metalin AT THE GATES, IN FLAMES, DARK TRANQUILLITY ve dönemdaşları ile daha sanatsal bir yöne kayması, yaylılarla, piyanolarla, kadın vokallerle zenginleşmesi, işte bu dönemlerde 19-20 yaşlarında olan bu gençlerin vizyonları, DNA’larına kodlanmış sanat anlayışları neticesinde oldu.

22 yaşında “Slaughter of Soul”u yazmak…

Evet.

Albümdeki müzik dışında bahsedilmesi gereken bir konu daha var ki, onu es geçmemem gerekiyor.

Tompa.

Tomas Lindberg’in sesi, bana kalırsa saf, gerçek ve death metalin gerçek anlamda bir uzantısı olan melodik death metalin tanımıdır. Bu böyledir. Lindberg’in o çatlak haykırışlarında muazzam bir acı, eşsiz bir ızdırap gizlidir. Korkutucu, görkemli değildir. Ancak “my tired eyes have seen enough” diye yırtındığında bu dediğinin gerçek olduğuna inanır, ona eşlik edip böğrünüzü parçalayasınız gelir. Tompa, bir sonraki albümde kusursuzlaşacak vokalini, “Terminal Spirit Disease”de de mükemmel şekilde kullanıyor.

“Can you feel the pain I feel?
This wound I’ve got will never heal”

Hissediyoruz civanım, en derinlerimizde hissediyoruz hem de. Sana bunları yazdıran, bu vokali yaptıracak acıları çektiren kimse söyle, gidip elini öpelim kurban olduğum.

“Terminal Spirit Disease” belki Peaceville’e geçişin ardından bir aceleyle çıkartıldı, 3 şarkı daha yazmak için beklemeyip 3 canlı performans koymak kimin fikriydi, “Terminal Spirit Disease” büyükçe bir EP olarak da yayınlanamaz mıydı, bunlar cevap bekleyen sorular. Net olan bir şey var ki, 4 yıllık ilk dönem kariyerinde yükselen bir grafik gösteren ve son vuruşunu da metal tarihine kazıyarak yapan AT THE GATES’in, bu vuruş öncesindeki sıçrayışıydı “Terminal Spirit Disease”.

Cesur, sınırları zorlamaktan çekinmeyen, karanlık, melodik death metal gibi melodik death metal bir albüm. Kısa mısa ama, pek de fark ettirmeden çok önemli işler yapıyor.