Görkem ŞAHİN

Müzik akımlarını, son dönemlerdeki ismiyle trendleri umursamıyorum. Dinlediğiniz şeyin neye benzediğini izah etmek açısından belli bir tanımlama yapılmasına karşı değilim tabii ama işin cılkı çıkmamalı diye düşünüyorum. Şahsen, iyi kotarılmış bir Dubstep albümünü, ya da Röyksopp gibi klas elektronik gruplarının albümlerini son dönem metal janraları içerisinde sunulan pek çok gruba tercih ederim. Müziğin iyi olması için illa ki Amerika’yı tekrar keşfetmeye gerek yok. Sizin için de müzikteki en önemli unsurlar ruh ve tavizsizlik ise, doğru yerdesiniz.

İyi icra edilmiş old school gibisi yok. Obliteration, Norveç sever arkadaşlarımızın baş tacı gruplarından Darkthrone’un memleketi olan Kolbotn’dan çıkmış çok sıkı bir death metal grubu. Olayları ise köküne kadar old school. Elemanlar Norveçli olmakla birlikte kendilerine örnek aldıkları gruplar Nihilist, Entombed, Dismember gibi Stockholm death metalinin cengaverleri olmuş. Bunun yanında bol miktarda Autopsy etkileşimleri de mevcut. Özellikle bazı yerlerdeki doomy kısımlar Autopsy’yi feci şekilde andırıyor. Prodüksiyon anlamında ise yine eski usül tercih edilmiş. Gayet temiz bir kayıt olmakla beraber, zamane leş death metal soundunda ısrar edilmiş. Çok da güzel olmuş.

Aslında kuruluşları çok yeni değil. 2001 yılında kurulmuşlar ve bu üçüncü albümleri. Albümlerini dinledikten sonra, kendilerini geç keşfetmiş olmaktan dolayı kendimi esefle kınamadım değil. Bildiğim kadarıyla yaşları 25 civarında. Bu da grubun geleceği açısından ümit veriyor tabii. Kadrolarının ilk albümden beri değişmemiş olması da, grubun kimyası açısından önemli bir artı.

Albüm, 6 delişmen parçadan ve bir adet outro’dan oluşuyor. Biraz önce de belirttiğim üzere, kesinlikle yeni bir şey yapmıyorlar, ancak death metalin hakkını veriyorlar. Müzisyenlik anlamında gayet sıkı bir işçilik söz konusu. Bas gitar çalan arkadaş, elini korkak alıştırmamış, zira dinleyenin kulaklarını döven löngür löngür bir bas gitar kullanımı var. Hatta solo takıldığı, tadından yenmez bazı bölümler de mevcut. Davulcu Kristian da, keza aynı şekilde enstrümanını hunharca dövmüş albüm boyunca. Güzel stili ve etkili zil kullanımıyla grubun dinamizmini körüklemiş.Gitarın zaman zaman attığı Slayer’vari çığlıklar ve bağırış çağrış sololar da cabası.

Albümün vuruculuğunu arttıran önemli özelliklerinden birisi, yavaş ve hızlı bölümler arasında yapılan güzel geçişler. Doom vari kısımlarla katıksız death metal kısımlar arasındaki gel gitler şahane olmuş. Vokalist Sindre’nin vokalleri zaman zaman Matti Karki’yi, zaman zaman Chris Reifert’i andırarak sevindiriyor.

Son yıllarda dinlediğim açık ara en iyi death metal albümlerinden birisi. En son Repugnant ve Deathevokation dinlerken bu kadar etkilendiğimi hatırlıyorum. Obliteration, onlardan hiç aşağı kalmayan pırlanta değerinde bir albüm yapmış. Ascendance’ın başlangıcındaki muhteşem bas gitar bölümü nasıl birşeyle karşılaşacağınız konusunda iyi bir referans, öncelikle ona bir kulak atmanızda fayda var.

Kafa göz yaran, adam akıllı death metal istiyorum diyenlere kesinlikle tavsiye ediyorum. Bence 2013’ün en iyi 10 albümünden birisi. Keyifli dinlemeler.