INTERVALS için bir başarı öyküsü demek için erken olsa da, grubun bu öykünün ilk sayfalarını yazmaya başladığını görmek zor değil. 2011′de kurulan ve o zamandan bu yana 2 enstrümantal EP çıkaran Kanadalı grup, aralarına basçı olarak katılan eski THE HAARP MACHINE elemanı Mike Semesky’ye “babuş sen vokale geçsene yea, bası biz çalarız basta bi numara yok” diyerek vokalist koltuğuna almış ve grup, ilk albümü “A Voice Within”i 4 Mart’ta, hem de vokalli olarak çıkarmış.

Peki başarı öyküsü bundan mı ibaret?

Değil elbet.

Grup PERIPHERY, THE HUMAN ABSTRACT gibi gruplardaki elemanlarla birlikte çalışmış, BETWEEN THE BURIED AND ME, THE CONTORTIONIST’le falan turlamış, daha albümü olmayan bir grupken, sırf EP’leri ile önemli müzik ekipmanı firmalarından destekler almış, yeni şarkı yazıp Revolver’da yayınlatmış.

İlk albümünü daha yeni çıkaran 3 yıllık bir grubun 75.000 Facebook like’ı olması da yine önemli bir gösterge.

Peki INTERVALS nasıl bir müzik yapıyor, ona gelelim. Grup son derece modern bir progresif metal yapıyor. İçinde günümüzün vazgeçilmezi djent unsurları, breakdown’lar falan da var, ancak INTERVALS hiçbir şekilde clean vokalden vazgeçmiyor, varyasyon namına araya -core ögeler katmıyor.

“A Voice Within” kompleks bir albüm. Üstün müzisyenlik gerektiriyor ve ilk dinlemede tam olarak algılanması epey zor. İlk dinlemede orijinalliklerinin farkına tam anlamıyla varamadığınız nakaratlar, vokal yorumları, ikinci dinlemeyle birlikte size karakterlerini anlama şansını sunuyorlar. Grup gerçekten de uzun süreli dinlenebilecek, ilk duyuşta ısınılmasa bile ikinci üçüncü seferle birlikte bağımlılık yaratan bir iş ortaya koymuş.

Grup elemanları çok yetenekliler ve her ne kadar grupta bir basçı olmasa da, vokal, gitarlar ve davul namına kusursuz performanslar var. Akıllara yer yer PROTEST THE HERO’yu getirebilecek, hiç durmayan gitarlar, çok güzel katmanlar yaratarak müziği çok dolgun, etli, cıvıl cıvıl bir hale sokuyorlar. Staccato rifleri ve breakdown’ları cılkını çıkarmadan, dozunda ve müziğe gerçekten de bir şey katarcasına kullanan INTERVALS, beklenmedik tempo değişimleri ve alışık olunmayan kimi akorlar sayesinde özgün bir hava yaratıyor. Elemanlar ne çaldıklarını çok iyi biliyorlar ve yer yer caza dahi kayan gamlar ve rengarenk akorlarla son derece pozitif dünyalar yaratıyor, adeta gülümseyen, sımsıcak riflere, melodilere imza atıyorlar.

Az önce dediğim gibi, vokalist clean vokalden ayrılmıyor, böylece de müzik modern metalcore akımlarına hiç bulaşmıyor ve akıllara eski dönem BETWEEN THE BURIED AND ME ve türevi yeni nesil gruplar gelmiyor. Vokalist yüksek oktavlara çıktığında biraz SCAR SYMMETRY vokalisti Lars Palmqvist’i andırıyor ve asıl önemlisi, vokal yorumu namına baya iyi fikirleri olan bir insan. 4 kelimelik bir cümleyi, belli hecelerini vurgulayarak ya da melodilendirerek çok akılda kalıcı hallere sokabiliyor. The Self-Surrendered’ın nakaratında “Free of self or identity, the nameless can live painlessly” derken “…self or…” ve “…can live…” kısımlarını öyle bir vurguluyor ki, nakarat bir anda aklınıza kazınıyor.

Aslında tüm vokal mevzusunu benim için değerli kılan, hatta genel olarak INTERVALS’ın pek çokları gibi olmamasını sağlayan asıl nokta, vokalin kendi tarzına sadık kalması. Tamam brutal, sert vokaller elbet sevdiğimiz şeyler; ancak bir grup da bunu yapmasın, binlerce grup tarafından yapılan ve bu sebeple içinden çıkılmaz bir kanıksama ve önceden tahmin edilebilirlik yaratan o vokal olayları bu albümde olmasın istiyor insan. Bu yüzden de, mesela, normal rif “Fiyır nat dı vijıns of dı blayndıd, priiçing onli penik” dedikten sonra gitar kesik kesik gelmeye başladığında vokal birden brutale bağlayıp “TU TEYK FROM YU YOR PİİS OF MOAAAAAYYYNNNDDD!!!” diye dellenmiyor. Aynı şekilde şu olay da yok bakın:

Nakarat:

Clean: “Let dı körtıns klooooz………………….. ekros dı steyc yuv novn!”
Brutal: ……………………”LET DI KÖRTIAANZZZ!!!
Clean: “End dı spotlayt feyd………………………. for dı çens tu siiiii!”
Brutal: ……………………”END DI SPOTLAAAAAAAYT!!”

Evet, bu “arkadan giren sinirli tamamlayıcı abi” olayı da bu albümde yok. Bu abinin bir sürü grupta girmesi gayet hoş bir şey, seviyoruz kendisini evet, ama INTERVALS’da olmaması iyi olmuş. Grubun aydınlık müziği böylece “temiz” kalmış.

Açılışı yapan rengarenk Ephemeral, ilk klip şarkısı Moment Marauder, “It’s too soon for us to say…” dizesiyle akıllara kazınan Automaton, hayvan nakaratıyla The Self-Surrendered, mükemmel enstrüman kullanımıyla hayran bırakan Siren Sound, hepsi de enfes şarkılar. Kalan şarkılar da aynı şekilde dinlemeye doyamadığım eserler.

Kritiğin sonuna gelirken, INTERVALS’ı son 10 gündür bilen bir kişi olarak bu keşiften dolayı son derece memnunum. INTERVALS çok daha büyüyeceğine emin olduğum, her yerinden yetenek akan, genç ve bir o kadar da ne yaptığını bilen bir grup. “Progresif metalin diğer trend türlere fazla bulaşmadan, sadece 2014 yılında yapılan modern mi modern hali nasıl olur” diye soruyorsanız, INTERVALS sizin için çok iyi bir örnek olacaktır. Yazıdaki şarkılara bakın, hoşunuza giderse albümü sakın es geçmeyin. Uzun zamandır duyduğunuz en iyi gruplardan birini bulmanız an meselesi olabilir.