Ertuğrul Bircan Çopur

Her birimizin çok kişiyle paylaşmak istemediği, çok sevdiği ve başkaları dinlerse sanki değerini yitirecekmiş gibi hissettiği albümler, gruplar vardır sanırım. Çok fazla adının geçtiğine rastlamadığım, itiraf etmeliyim ki kendimin de geçirmekten imtina ettiğim BLINDEAD bunlardan birisi benim için mesela. Ya da “birisiydi” demeliyim tabii, zira yazıyorum artık galiba. “Affliction XXIX II MXMVI” albümü ile tanıdığım ve o albüm haricinde henüz şu an okumakta olduğunuz “Absence”tan başka bir albümünü dinlemediğim bir grup kendileri. Dinlediğim bu iki albümleri ise beni etkilemek için yeterli olmaktan fazlasını yaptı.

Grupla tanışmamı sağlayan “Affliction XXIX II MXMVI” albümünde BLINDEAD progresif bir doom metal icra ediyordu. İçinde saksofonun bile yer bulduğu; hem atmosferiyle, hem kapağıyla hem de şarkı isimleriyle türden beklenmeyen yeniliklere sahip, oldukça farklı bir havaya sahip bir albümdü bu ve henüz ilk dinleyişte gerçekten etkilemeyi başarıyordu dinleyiciyi.

Grubun asıl konumuz olan 2013 albümüne nihayet gelecek olursak ise, epeyce farklı bir müzikle karşılaşıyoruz. Grubun müziğinin doom metal’den doom rock’a, hatta kariyerinin ortalarından itibaren LACRIMAS PROFUNDERE’nin yapmakta olduğu gothic rock’tan esintiler taşıyan bir hale kaymakta olması gibi bir durum var. Verdiğim örneği ya da adı geçen türleri okuyup bir HIM bulmaktan korkmayın tabii karşınızda. Müziğe hakim olan gotik bir atmosfer olsa da, BLINDEAD ne yaptığının gayet farkında ve bu atmosferi dahi progresif bir havayla birleştirerek dinleyiciye sunmuş, saksafondan, kemandan kısmamış.

Çoğunlukla fazla sertleşmeyen, sertleştikleri noktalarda ise zaman zaman adeta saykedelik tınılar veren gitarların sürüklediği albümde, müziği desteklemek için çokça kullanılan synthesizer efektleri de mevcut. Bahsettiğim atmosferin yaratılmasında büyük pay sahibi olan bu efektler, vokalin olmadığı kısımlarda şovu çalmaktan da çekinmiyor ve bazı kısımların açık açık ambient bölümler haline gelmesini sağlıyorlar. Vokaller ise albümün hiçbir yerinde brutale kaymadan gerek temiz, gerekse gitarların sertleştiği saykedelik anlarda gırtlaktan söylenen keskin sesler halinde karşımıza çıkıyor ve bence akılda kalıcı melodiler ile birlikte albümün başarısıyla en çok öne çıkan unsuru. Vokalist Patryk Zwoliński hem insanın ruhunu hafifçe ezen sakin kısımlarda, hem de müziğin bu ezilime dayanamayıp patladığı anlardaki vahşilikte kendinden emin ve özgün bir şekilde vokallerini icra ediyor.

Zaten çok zor bir dinleme sunmayan; ama dinledikçe daha fazla şeyler bulduğum albümün ilk dinleyişte beni en çok çeken yanlarından birisi olan n4 isimli parçaya da ufak bir değinmek istiyorum müsaadenizle. Aldığım ilk orijinal albümlerinden birisi olan ve MOONSPELL’in benim için epeyce özel albümü “Sin/Pecado”nun o çok az yerde bulunabilen havasına dinlediğim en çok yaklaşabilen şeylerden biri n4 ve “Absence”ta zaman zaman rastlanabilen bu havanın en çok yoğunlaştığı, açıkçası beni mest eden bir şarkı. Öne çıkan bir başka şarkı da e2 isimli, progresifliğin biraz yoğunluğunu kaybettiği; fakat muazzam melodieri ve vokalleriyle insanın kafasının arkasında gün boyu dönüp duran ve ince ince oradan melankoliyi bünyesine zerk eden parça.

Değişik şarkı isimleri, IHSAHN’ın “Eremita”sını anımsatan kapağı ve hatta c7’nin sonundaki saksofon solosuyla “Absence” farklı bir albüm. Tıpkı BLINDEAD’in farklı bir grup olduğu gibi. Her türden birbirleriyle aynı müziği yapan binlerce grubun arasında ortaya klişelerin dışına çıkabilen işler koyabilen topluluklara şans vermek gerektiğine inanıyorsanız benim gibi, bir şans vermekten çekinmeyin. Pişman olacağınızı zaten hiç sanmıyorum da, bakarsınız döndürüp durduğunuz bir albüm olur çıkar “Absence”.