Özgür DURAKOĞULLARI

Norveçli power metal grubu KELDIAN, uzun yıllardır merakla, sabırsızlıkla beklenen 3. albümünü nihayet birkaç ay önce çıkardı. Müzikal olarak bildiğimiz KELDIAN kayıtlarından biri olmuş “Outbound”, lakin genel sound ve tonlar çok çok daha iyi, dinlenebilirliği çok daha rahat ve çok daha olgun bir albüm olmuş bu. Müzikle ilgili uzun uzadıya anlatabileceğim bir şey bulamamamdan ötürü, şarkı sözü odaklı bir yazı yazmanın daha uyugun olacağını düşündüm. Haydi seyahat başlasın!

Yine bir gerçek uzay yolculuğundan ziyade, astral seyahat hissi yaratan bir albüm bekliyordum ki, bu seferki konsept, epey ayakları yere basan, gerçekçi bir bilimkurgu havasında olmuş. ABD’nin “Kontrol altında tutma” temelli, ve her şeye hakim olup yönetme  temelli (bence distopik) idealine atılmış sağlam bir tokat görüntüsündeki giriş şarkısı, ardından gelen şarkının ise aslında hiç de öyle evrene hakim olmadığımız, epey mütevazi bir teknoloji ve bilimimiz olduğunu ima etmesi, hatta parçadaki Gandhi’den yapılan güzel bir alıntı, ve yine bir Amerikan hezeyanı olan süper kahramanlık olgusunu, ve öyle görülen kişilerin bir zaman sonra kendilerini bırakın kahraman olmayı, anti kahraman olarak görmeye başlaması, hatta ölmeyi yeğlemesi de güzel bir ilüzyon kırıcı mesaj içeriyor. Bu iki parçayı dinler dinlemez, albümün konsept bir yapıda olduğunu hemen anlamıştım zaten.

4. parça Morning Light Mountain’da ise, kişileştirilen bir dağın sözcükleri anlatılmış, diğer bir yandan da yine kendini “en süper” olarak görme kompleksinin insancıl bir dışa vurumu şeklinde de anlaşılabilir sözler bunlar. Kepler and the 100.000 Stars parçasında ise, uzayda başka zeki ırklar arama idealinden bahsediliyor ve yaşadığımız dünyadan biraz uzaklaşabiliyoruz. The Silfen Paths’de ise, geçen haberlerde gördüğüm yakın zamanda planlanan bir yolculuğa benzer bir konsept, yani bir daha kesinlikle geri dönüşü olmayan bir uzay yolculuğuna başlayan birinin, gönüllü olarak bu yolculuğa çıktıktan sonraki pişmanlığı resmediliyor. İnsanın başına ya merakta ya da başka bişeyden gelir denir ya, öyle bir hikaye.

Run For Your Life’da ise, diğer tüm dış sesler “Yapma Hayrettin!” dese de, bu kişinin dönüşü olmayan uzay macerasına çıkacağı ve sonucunda öleceğinden bahsediliyor. A Place Above the Air’de ise, giriş şarkısındaki distopik ideali nötralize etmeye çalışan diğer kuvvetlerin mücadelesine yer verilmiş, anladığım kadarıyla.

Son parça F.T.L’de ise, Oyuncak Hikayesi’ndeki Buzzy Lightyear’ın “To Infinity and Beyond” (Sonsuzluğa ve Ötesine) diyerek “uçamaması”na benzeyen bir ütopya (bence bu da distopya, ayrı mesele) resmediliyor. Artık tüm galaksileri ve evreni keşfedebiliriz inancına ulaşılmış bu evrede. Bunun yanında, dünyaya rahatça da geri dönebilineceği düşünülüyor elbette. Bence albümün en temel mesajı, bunlara devasa bir telaş ve aceleyle kalkışılıyor olması. Elbette bu bilimkurgusal bir konsept olduğu için, belki gelecekte herkese çok mantıklı ve doğru gelecek bu ideal, bilemiyorum. Lakin, uzaya gidip dönen astronotların 50 yaşından çok daha fazla yaşayamaması, her zaman bir tereddüt unsuru olacaktır benim gibi insanlar için, tüm vücut sistemimiz yer çekimine uyumlu biçimde faaliyet gösteriyor, ve gidip döndüğünüzde sağlıklı olmaya devam etseniz bile, 20 yıl sonra ne etkisi olabileceği kesin değil.

Ek olarak F.T.L.’nin sonlarındaki Kennedy’den yapılan alıntı ise, evrensel barış mesajları içermesiyle albümün ütopik ve idealist yanını vurgular nitelikte. Neticede acele etmeye gerek yok, 13.7 milyar yaşındaki evreni insanlığın taze uzay teknojisi anlamaya nail olmaktan çok uzak. (Bu arada KELDIAN – “Journey of Souls”  albümünde evrene 6.5 milyar yaşında demiştim, çünkü bu albüme kadar aradan iki katı zaman geçti… Şaka şaka, evrenin big bang ile patlaması, genişlemesi ve sonrasında eşit bir zamanda yeniden daralmaya başlaması ve ardından yine bir öz kütleye dönüşmesi teorisi ekseninde öyle bir bilgi okumuştum, yanlışmış demek ki.)