Crowkiller

Sene 2000 falan, paso pokemon izleyip taso oynuyoruz. Taş, sopa, ne bulursak hayvanların üstüne poke topu diye fırlatıp yaralıyoruz zavallıları. Arkadaşlarımdan bir tanesi çok dindar bir aileye sahip ve sürekli namaza çağırıyor beni. Hiç kuran kursuna falan gitmediğimden hiç bilmiyorum nasıl kılınır namaz (Bu arada yazıyı altta linkini verdiğim Al Shar Wa Aljan’ı dinleyerek okuyunuz). Neyse. Bir cuma namaza götürdü beni. Namazı bilmiyoruz dedik, az arkaya geçsene. Yok ama, gidip ta en öne, imamın arkaya geçtik, kılmaya başladık namazımızı. Arkadaşa bakarak kılıyorum ama öyle sıkışık ki cami, kafam secdeye eğilirken duvarı silme geçiyor. Herkes secdeye kapanıyor, ben iki saniye sonra secdeye kapanıyorum yanlışlıkla herkes ayaktayken ben yerde bulmayayım kendimi diye. Her neyse. Bir eğildik, iki eğildik, üçüncüde “tok” diye bir ses gelmesiyle tepeden kitaplar düşmeye başladı. “Lan noluyor, Allahuakbar!!” dedim. Yukarı baktım, kafamın dolaba çarpması ile iki üç kitabı devirmişim, aşağı doğru kayıyor kitaplar. Kitapların düşmesiyle cemaat-i müsliminde bir kıpırdanma oldu. “Hah” dedim, “zki tuttum”. Birden kıpkırmızı olup panik yaptım ve namazı bozup dışarı koşmaya başladım. Tam kapıdan çıkacağım, imamın yardımcısı gibi olan adam kolumdan tuttu. “Napıyorsun oğlum? Gir içeri, tövbe tövbe” dedi. Kurtulmaya çalışıyorum, kurtulamıyorum. Bırakmıyor da adam. Bıraksa belki kimse görmeden çekip gideceğim ama namaz bitene kadar kolumdan tuttu ve herkes camiden çıkana kadar bırakmadı. Adamdan kurtulunca koşarak eve gittim ve bir iki gün evden çıkmadım. Sene 2002, orta okuldayım. Din dersindeyiz. Hoca durduk yerde beni tahtaya çıkardı ve ‘‘Euzubillahimineşşeytanirracim Bismillahirrahmanirrahim’’ dememi istedi, söyledim. Çok sert bir tokat attı. “Bir daha söyle yüksek sesle” dedi. Bir daha söyledim, şu an yesem bayılacağım sertlikte bi daha tokat attı. Kulağımdan tuttu ve kaldırmaya başladı. Kahkaha atarak ve çekerek “Yan sınıftan duyacakları şekilde bağırarak söyle’’ dedi. “Ağlamaya başladım” “Euzu….. euzu.. eee” yapıyor, devamını getiremiyor, hıçkırarak ağlıyordum. Bütün sınıf bana bakıyordu ve sınıfta ölüm sessizliği hakimdi “Oğlum söylesene delirtme beni” diyerek 10 dakika kadar dövdü. Yerime oturdum ve saatlerce ağladım. Olaydan kimseye bahsetmedim. Eve gidip aileme söylesem kesin yaramazlık yapmışındır da ondan dövmüştür deyip bir de onlar dövecekti çünkü.

Bu olay hafızamda büyük bir travma olarak yer etti ve o zamandan sonra mecbur kalmadıkça cami tuvaletine bile girmedim. Ne zaman arapça bir yazı görsem aklıma bu olay geldi ve içim karardı. Dine ve dincilere hiç bir zaman güvenemedim ve ne kadar istesem de hiç bir zaman inanan bir insan olamadığım gibi doğu kültüründen de hazzetmedim. Ta ki Arapça yazılar ve doğu kültürüyle beni az da olsa barıştıran NARJAHANAM’la tanışana kadar.

Gezegenimizde  her yıl binlerce metal grubu kuruluyor ve etkilendikleri grupların müziklerini icra edip eskinin üstüne yeni hiçbir şey koymayarak vasat gruplar kervanına katılıyorlar. Daha sonra da sosyal medya ortamlarına  ”Ya susayım dedim de, Madonna’nın konserine 300 dolar verecek zalımeyler var. 30 liraya konser veriyorum, 10 kişi gelmiyor. Yazıklar olsun!” yazıyorlar. Bu tür gruplara ülkemizde de rastlamak mümkün. Daha doğrusu ülkemizde icra edilen metalin büyük bir kısmı zaten yapılmış olanı farklı kombinasyonlarla tekrar kaydetme üzerine kurulu.

Bildiğimiz gibi metal camiasında her coğrafyanın kendine has bir metal üslubu/sound’u/tarzı var. Kuzey Avrupalılar’dan Norveçliler çiğ ve karanlık “true” bir müzik yaparken, İsveçliler daha çok melodik ve temiz kayıtlı, vikingli, bol sololu ve rifli çalışmalar içerisindeler. Almanya deyince aklımıza black metalimsi thrash metal, Fransa deyince 20 dakkalık şarkılar yapan avant-garde black metal grupları, Yunanistan/Akdeniz deyince operalı, mitolojili gruplar geliyor. Amerika’da Bay Area deli rifli, palm mute’lu gitarlarla biliniyor. Masaçüset deyince ablalı metalcore grupları, Florida deyince kusmuk vokalli, leş gitarlara sahip death metal grupları canlanıyor aklımızda. Ama bize özgün müziği direkt farkettiren sadece kullandıkları farklı enstrümanlar, kayıt tarzları, kültürel ve folklorel etkilenimleri, liriksel temaları değil; yarattıkları atmosfer, oluşturdukları kendine has  tarz ve sound’tur. Metal müzikte geri kalmış ülkelerin gruplarının da parlayamamasının sebebi kendi yörelerine ya da kendi yaratıcılıklarına ait ürünler vermek yerine gidip popüler olanı yapmaya çalışmalarıdır. Örneğin ülkemizde bir black metal grubu kurulur, çiğ sound’ludur, karanlıktır, evet, ama bildiğin İskandinavya kokmaktadır. Dağlar gibi DARKTHRONE, BURZUM, MAYHEM varken neden gelip dünkü bebeleri dinleyelim ki? NARJAHANAM da istese verirdi distorşını, verirdi mağara yankılı vokali, yazardı altına da raw black metal diye. Ama öyle yapmamış, çok iyi olmuş, çok da güzel olmuş. Bugün bu yazıda inceleyeceğim grup insanların içki içti diye halk önünde başlarının kılıçla kesildiği, boynu gözüktü diye kadınların öldüresiye kırbaçlandığı, insanların sokakta keleşle dolaşıp her patlama gördüklerinde “Allahuekber” diye bağırdıkları bir coğrafyadan, Arap yarım adasından çıkma. Grubun ismi, logosu, şarkı sözleri, herşeyi Arapça (hem de Arap alfabesi) ve grubun ismi cehennem ateşi anlamına geliyor.

İlk şarkı olan Taht Alamat Al Nujoom’un girişi, devamında hayvan gibi bir şeyin geleceğinin habercisi ve cidden çok sağlam bir şey. Grup, bateri olarak drum machine kullanıyor ne yazık ki ama sanırım diğer vurmalı çalgıları kendileri çalıyorlar. Bilindik metal enstrümanları haricinde kanun, ney, darbuka, ramazan davulu (hehe) gibi doğuya ait enstrümanları da bolca duymak mümkün ve bunlar “Madem oryantal müzik yapıyoruz, iki saz, ney, zurna falan çalalım da farkımız olsun” diye değil de gerçekten grubun müziğine, tarzına ve beste yapılarına çok iyi uyum sağlayan bir düzenle kullanılmış ve yukarda belirttiğim kendi tarzını oluşturmak olayını çok iyi icra etmiş NARJAHANAM. Grubun doğulu olduğunu sözlere ya da farklı enstrümanlara bakmadan rifleri dinleyerek de anlayabiliyorsunuz. Sound resmen insanı sadece ölümün kol gezdiği uçsuz bucaksız çöllerde yalnız bırakıyor. İskandinav black metali dinlerken kendinizi nasıl soğuk karanlık bir ormanda görüyor, kafanızda uluyan kurtlar, şimşekler çakan bir şato, dolunay gibi imgeler geliyorsa, NARJAHANAM dinlerken de kendinizi zorla piramit yapımında çalıştırılan bir köle, susuzlukta ölmekte olan bir bedevi, firavuna kurban edilmeyi bekleyen bir tutsak, cehennem ateşlerine atılan bir kafir olarak buluyorsunuz. Kızgın kumlar gibi yakıcı, sonsuz gözüken çöller gibi ürpertici bir müzik yapıyor NARJAHANAM.

Doğu/Mezapotamya esintileri içermesi açısından NILE’a benzemiyor mu, benziyor tabii ama sound ve tarz  olarak çok bir benzerlik yok (bi kere NILE elemanları insan değil). Grubu belki de kültürümüzün benzemesi sebebiyle yerli grubumuz RAVEN WOODS’a benzettim bazı yerlerde. Grubun müziğini adlandırmak gerekirse black metal ya da blackened death metal diyebiliriz ama adlandırmak bana kalsa “true oriental black metal” diye bir tür uydurup bu türle adlandırırdım zira grup hem yeni bir sound oluşturmuş hem de yaşadıkları bölgede türü icra eden nadir, belki de tek grup. NARJAHANAM’ın ileride çok başarılı olacağını şimdiden söyleyebilirim çünkü daha bu ilk albümlerinden çok üretken, yenilikçi ve yaratıcı bir grup oldukları ve olacaklarını gösterdiler. Black/death metal yapmaya başladıklarında 20 dakika blast beat vurup, 100 liralık amfiyle bodrumda albümü kaydedip “Raw bir şeyler olsun istedik, black metal çirkin bir müziktir zaten, o yüzden cazırtılı bir şeyler yaptık eheh” diyebilirlerdi ama onun yerine muhteşem bir şey kaydetmişler. Unutmadan bahsetmek istediğim bir şey de vokaller.Vokalleri ciddi anlamda çok çok iyi. Bu kadar ruh dolu, enerjik ve vahşi bir vokal cidden zor bulunur.

NARJAHANAM Türkiye’de black/death metal yapmak isteyen gruplara örnek olması gerken müthiş bir grup ve kesinlikle dinlediğim en özgün black metal gruplarından birisi. Kritiği “Bakın böyle de bir grup var, bir göz atın” demek için değil, cidden herkesin dinlemesi gerektiğini düşündüğüm için yazdım. Umarım yeterince merak uyandırabilmişimdir.