Çağatay BALIKÇI

Hayat bazen kafan güzelken halıya sıçmak gibidir. Neden yaptığını bilmezsin ama o an için en büyük eğlencedir senin için. Sonrasında ise normal keş hayatına devam edersin, gene uçarsın, sonra yeniden hep aynı şekilde devam edersin. Bu senin açından bir sorun teşkil etmez elbette ama bir grup içindeysen ve grubun tek söz sahibi sen değilsen bazen beklemediğin şeyler gerçekleşir ve kapı dışarı edilirsin. Dave Mustaine ve Ozzy Osbourne bunun en büyük örnekleri. Bağımlılıkları çocukluklarında geçirdikleri kötü günlere ilaç gibi gelmiştir, ama gene de onlar olayın bokunu çıkartmışlardır; her ne kadar bunu istemeseler de. Kısa kesmekte yarar var. “Never Say Die!”, Ozzy’nin “13″ albümünde vokalleri geri dönmeden önceki son albümü olarak bilinir. Albüm 1978 senesinin Eylül ayında Amerika içinde Vertigo etiketi altında raflardaki yerini alırken, Kanada’da ise Warner Bros. etiketi altında yayınlandı. Albümdeki kadroda, vokalde Ozzy, gitarda Iommi (Riff Master), gasta Geezer Butler (söz kralı) ve davullarda ise Bill Ward şeklinde. Albüm dokuz şarkıdan oluşuyor ve içinde bir tane de enstrümantal şarkı var. Sözlerin tamamı Geezer Butler’a ait.

Albüm genel bakımdan belki de Sabbath diskografisinin en hakkı yenen, belki de en sıkıcı albümü olabilir. Duyduğuma göre Ozzy bu albüm için “en utanç duyduğu albümleri” olduğunu söylemiş. Belki de öyle olabilir ama bana göre gerçekten bir şaheserdir. Albümde bir umut olduğu hissine kapıldığım gerçeğini yadırgayamam. Albümün genelinde farklı temalarda şarkılar olmasına karşın, daha albümün başında beni umut ışığı ile dolduran Never Say Die ve Ozzy vokalleri bu albümü benim için gerçekten en üstlere taşımaktadır. Albümün bas ve gitar bölümlerine hiç bulaşmaya gerek yok. Her ne kadar diğer Sabbath albümlerine göre zayıf olsa da her hangi bir grup yapsa efsane olurdu geyiğine girmeye gerek de yok.

Albümün genelinde org kullanımı (Organ da diyebiliriz) aşırı derece fazla ve biraz da abartı olmuş. Bazı yerleri dengelemiş diyebilirim ama kesinlikle aşırıya kaçılmışlık fark edilebilir. Albümün dikkat çeken şarkıları Junior’s Eyes (Zakk cover’i daha güzeldir), Never Say Die (Megadeth versiyonu da iyidir), Shockwave ve Over To You denilebilir. Breakout albümün tek entrümantal şarkısıdır.

Albümün en sıkıcı şarkısı ise kesinlikle Swinging The Chain. Sebebi belki de Ozzy’nin vokalleri davulcuya bırakması olabilir. Belki de son şarkı olduğu için olabilir. Seveni de olabilir bir şey diyemem, ama gerçekten gereksiz bir şarkı bence.

“Never Say Die!” genel olarak Sabbath albümleri içinde org kullanımı ile insanı sıkabilecek derece yoğun ögeler içeren ve içine girilmesi zor bir albüm. Başlarda söylediğim gibi Ozzy bu albümü utanç kaynağı olarak görse bile benim için tüm bu eksilere karşın vasatın üstünde bir albümdür. Kritiği ikinci kez yazıyor olmama karşın ilk verdiğim puanın diğer Sabbath albümlerine haksızlık olacağını düşünüyorum.

Başta Dave Mustaine’den bahsetmişken bitirişi de onunla yapmam doğru olur mu bilmiyorum. Bu adamın burda ne işi var, onu da pek bilmiyorum. Herhalde Never Say Die cover’ından dolayı bir kredi aldı ama benim bu albümü sevmemde büyük katkısı olan birisi olduğu için onun bir sözüyle bitirmek doğrudur diye düşünüyorum ve hemen çenemi kapatıp son sözlerimi söyleyip gidiyorum.

“Kaleminin ne kadar büyük olduğu önemli değil, ismini nasıl yazdığın önemli.” – Dave Mustaine