Black metal acayip şey. Zamanla farklı yönlere kayan, açılan black metal ise daha da acayip. Bugün de o acayip açılımlardan birini gerçekleştiren gruplardan birinin albümünden bahsedeceğim. Buz gibi bir ülkeden gelen ORANSSI PAZUZU temelde black metal olarak anılabilse de müziğine atmosferik ve daha da alışılmamış olarak saykodelik öğeler katan bir grup. 2009’da “Muukalainen puhuu” isimli albümleriyle sağlam bir başlangıç yaptılar ve bu sene çıkan üçüncü albümleri “Valonielu” da dahil olmak üzere gayet emin adımlarla ilerliyorlar diyebiliriz. Daha ilk albümlerinde zaten oturmuş saykodelik -belki biraz avangard- müziklerini “Valonielu” ile daha değişik yerlere çektikleri, belki biraz daha olgunlaştırdıkları söylenebilir. Fakat bu yol biraz daha zorlayıcı olacak gibi görünüyor.

Black metal denince akla gelen yırtıcılığın ORANSSI PAZUZU müziğinde pek de yeri olduğunu söyleyemem. Hatta grubun black metal olarak anılmasının en büyük nedeni büyük ihtimalle vokallerdir. Black metal üzerine bir şeyler eklemek yerine, “Valonielu”nun temelini, hatta grubun temelini iyi çözümlenmiş bir saykodelik rock, krautrock bilgisi oluşturuyor. Bunların üzerine yedirilmiş kirli rifler sayesinde, olayın apayrı bir noktada olduğundan emin olsanız bile black metal dinlediğinizi hissedebiliyorsunuz. “Valonielu”, grubun önceki iki albümüne göre bu hissi daha da azaltmış gibi görünüyor. Zira albümde bulunan parçalardan sadece “Olen Aukaissut Uuden Silman” için “black metal gibi” diyebiliyorum. Geri kalanını muhtemelen “saykodelik ekstrem metal” falan diye tanımlardım. Hatta olay, 2. şarkı olan “Uraanisula”da, gitar tonu ve ağır temposu sayesinde saykodelikleşmiş doom boyutuna bile gelebiliyor.

Bu noktada, grubun, her ne kadar yola “ilginç black metal” etiketiyle başlasa da “Valonileu” ile bunu da büyük ölçüde aştığını söyleyebilirim. “Vino Verso” ile başlangıcını iddialı bir rifle, iddialı bir şekilde yapan albüm, yine ilk şarkı da dahil olmak üzere yer yer tekrara dayalı şarkı yapılarını iyi oturtmuş. “Reika Maisemassa”da da ilginç, deneysel, ambient-vari kafalara yöneliyorlar. 10 dakikanın üzerinde şarkılar gibi daha önce denemedikleri şeyler de var. Hatta “Ympyrä on viiva tomussa” isimli son parçanın, enstrümanların tonlarındaki bir takım oynamalarla saykodelik CULT OF LUNA olabileceğine inancım tam. Tüm bu ufak dokunuşlar, ORANSSI PAZUZU’nun bundan sonra gitmek istediği yolun ufak habercileri gibiler. Albümü yorumlarken de tüm bunların göz önünde bulundurulması gerektiği kanısındayım. Bu açılardan bakıldığında “Valonielu” gayet başarılı şekilde denenmiş bir albüm. “Uraanisula”nın temiz girişinden sonraki doom-vari kısım dışında -bir türlü alışamadım oraya- iddialı rifler ve arkalara döşenmiş tatlı/karanlık melodilere ev sahipliği yapıyor baştan sonra. Hatta paragrafın başında bahsettiğim “Vino Verso” bu konuda en önlerde.

Her ne kadar başarılı noktalar dolu olsa da “Valonielu”nun “olmamış” bir yanını da ister istemez hissediyorum. Şarkıların birbirlerinden kopukluğu bunun başlıca nedenlerinden biri olabilir. Zaten konsept etrafında dönen bağlantılı şarkılar tarzı bir şey vaad etmemiş olsalar bile “keşke” dedirmedi değil. Yine de grubun özgün bir müzik yaptığı ortada. Kendi sound’larını oluşturabiliyorlar ve bunu da istedikleri yöne çekebilecek durumdalar. Albümün yorumlarına baktığımda genel kanı, ilk albümde “Muukalainen Puhuu” heyecanın artık ortadan kalktığı yönündeydi. Hatta bir kesim, grubun bu ilk albümünü çok sevip “Kosmonument” ve “Valonielu”yu “eh işte” gibi yorumlarla karşılamış durumda. “Muukalainen Puhuu”nun iddialı bir başlangıç yaptığı doğru. Bu yolda “Kosmonument”in inanılmaz ilerletici adımlar attığını düşünmüyorum. Ama “Valonielu”nun yapmaya çalıştığı şey biraz daha farklı.

“Valonielu”, bana bir geçiş albümü gibi geliyor. Defalarca dinledikten sonra hissettiğim şey bu. “Henüz tamamen tamamlanmamış” gibi garip tanımlara gidebileceğim yerler olsa da başarılı bir albüm. Gerek şarkıları teker teker ele aldığımda, gerekse bir albüm olarak baktığımda bir şeylerin eksik geldiği hissi pek hoş olmadı. Ama yine de bu hissiyat fazlasıyla kişisel bir çıkarım. ORANSSI PAZUZU iyi bir şey.