Crowkiller

Black metal her ne kadar İskandinavlar ile özleştirilmiş ve onların çok iyi icra ettiği bir tür olsa da, kuzey ve batı Avrupa dışındaki bölgelerde de bu türden çok iyi gruplar çıkabiliyor. Bu kritikte hakkında yazı yazacağım Inquisition da bu gruplardan birisi. Evet metal sahnesine alışılmışın dışında bir bölgeden çıkıp alışılmışın dışında bir müzik yapan bu Kolombiya kökenli Amerikalı grubu anlatırken muhakkak es geçmemem gereken klişe girişi yapmış bulunuyorum. Artık rahatlıkla kritiğe devam edebilirim. 2013′ün sonuna yaklaştığımız şu günlerde, Pasifagresif de dâhil olmak üzere bir çok internet sitesi 2013′ün en iyileri kategorileri yayınlıyor, anketler yapıyor bildiğiniz gibi. Bu kritiği bugün yazmamın sebebi, 2013 bitmeden grubun albümünü duyurup insanların albüm hakkında 2013′te dinlediğim en iyi albümlerden birisi buydu diye yorumlar yapmasını, 2013 best of’larını yaparken “Obscure Verses for the Multiverse”ü de es geçmemelerini sağlamak. Zira bu albüm bu yıl dinlediğim en iyi 3 albümden birisi. Grubu övmeye başlamışken övgüleri biraz daha genişleteyim o zaman. Inquisition bana göre Avrupa dışından çıkmış en iyi black metal grubu. Bu benim görüşüm tabii, yoksa biz de biliriz Leviathan’ı, Judas Iscariot’u, Krallice’yi, Sigh’ı bilmem neyi. Bilek metılı birkaç çapulcudan öğrencecek değiliz.

Inquisition’ın temelleri, yarı Kolombiyalı Dagon’un 1988 yılında Kolombiya’da Guillotine isimli bir thrash metal grubu kurmasıyla atılıyor. Dagon daha sonra grubun ismini Inquisition’a çeviriyor ve grup bir süre daha thrash metal yapıp tarzlarını black metale kaydırıyor. Dagon’un Kolombiya’dan Amerika’ya taşınması ve gruba bir davulcu araması, Incubus’la tanışmasına vesile oluyor ve grubun şu değişmeyen kadrosu oluşmuş oluyor. (Grup kariyeri boyunca başka elemanlarla da çalışmış tabii ama sonra tekrar 2 kişi olmaya karar vermişler.)

Grubun, son albümü de dahil edersek toplam 6 albümü var ve şimdiye kadar hiç kötü bir eser ortaya çıkarmamışlar. Inquisition her albümde kendini, sound’unu, liriklerini, işledikleri konuları, kayıt tekniklerini, şarkı yapılarını yenileyen (çok aşırı yenilikler değil tabii bunlar), ama hem asıl oldukları şeyden çok uzaklaşmayan, hem de sürekli yerinde saymayan, özgün bir grup. Diskografilerini arka arkaya koyup dinlersek her albümün farklı bir yapısı ve sound’u olduğunu, ama grubun hep bildiğimiz Inquisition olduğunu görürüz. Örneğin grup ilk albümden son albüme doğru sürekli old school’dan daha modern bir yapıya gidiyor ve bunu yaparken de müziklerine sadece modern bir sound’dan çok daha fazlasını katıyor. Mesela grup ilk albümlerde daha çok okültizm, satanizm, karanlık çağlar vs, gibi konular hakkında müzik yaparken, özellikle son 2 albümde kozmoloji, astral seyahat, evren, paralel evren, yaratılış gibi konular hakkında müzik yapıyor. Bunun yanında da black metalin “ne kadar ilkel bir kayıt olursa o kadar karanlık, mistik, çiğ ve kvlt olur” düşüncesinden sıyrılıp kayıtları her albümde daha cilalı hale getiriyorlar. Inquisition yeni albümde de metal dinleyicisine iyi bir kayıtla da karanlık, yıkıcı ve ruh dolu bir black metal albümü yapılabileceğini kanıtlamış.

Albümdeki her enstrüman çok iyi duyuluyor ve gürültülü bir müzik olmasına rağmen kafa yormuyor, sürekli tekrar etmiyor. Özellikle davul ritimlerini çok beğendim, bazı parçalarda sürekli tekrar edip düz bir ritimde ilerliyor olabilir ama genel olarak kulağa ölüm tamtamı gibi gelen kaotik bir sound’u var. Gitar rifleri ise tam anlamıyla kusursuz ve bir black metal albümüne göre çok melodik. Buradaki melodiklikten kastım çok melodi, değişken yapı vs değil; daha ziyade, daha önce pek duymadığım türde ve kulağa çok garip ve ilginç gelen rifler. Özellikle Infinite Interstellar Genocide’ın bütün riffleri muhteşem. Grubu bu yönden Deathspell Omega’ya benzettiğimi söyleyebilirim. Deathspell Omega sevenlerin zaten köpeği olacağı bir albüm, ama bu yazdıklarımdan sonra sanırım daha bir ilgi çekmiştir. Grubun müziği tabii ki Deathspell Omega kadar kompleks bir yapıda değil, ya da hiç beklemediğiniz anda garip ataklar, duraksamalar yapmıyor, avangard ile de alâkası yok, ama özellikle rifler klasik black metal ortamında pek duymadığınız cinsten. Gitar-rif-teknik uzmanı olmadığım için bunları teknik olarak tanımlayamıyorum. Şu amfiyi kullanmışlar, bu gitarla çalmışlar, gitara kalın tel takmışlar, şöyle basmışlar, böyle notalar kullanmışlar, aman efendim şöyle düşük tonda çalmışlar vs, gibi uzunca tanımlamalar yapamıyorum ama grubun elektro gitarda değişik teknikler ve rifler kullandığı çok açık.

Bütün bunların yanında grup albümü iyi bir prodüksüyonla kaydedince albüm tadından yenmiyor (albümü yemeye bile çalıştım o derece iyi bir yapıt). Benim gibi her şeyin old-school’unu, eskisini, mağarada kaydedilmişini, kalitesiz sound’lu ama samimi olanını seven birini bile çok etkiledi bu albüm. Daha doğrusu son 2 albümdür etkiliyor, çünkü bir önceki albüm “Ominous Doctrines Of The Perpetual Mystical Macrocosm” da tam anlamıyla kıç tekmeleyen bir albümdü ve kaydı yine çok temizdi. (bknz: aşağıdaki videodaki parça). Bu açıdan yeni albüm bir önceki albüme çok benziyor olabilir ama bence bu durum sorun teşkil etmiyor, çünkü grup bu albümde bir önceki albümün kopyasını yapmıyor; sadece iyi kayıtlı black metal duruşunu devam ettiriyor.

Tabii ki kaydın cillop gibi olması, albümü black metal kulvarına göre değerlendirdiğimizde söz konusu. Yoksa metalcore sound’lu bir albüm yok karşımızda. Hem gümbür gümbür bir albüm, hem de bası, tizi, güpürtüyü, takırtıyı, Incubus’un bageti davulun kasnağına vurduğu kısımları, gitarın bazen çamaşır teli gibi tıngırdamasını duyabiliyoruz. Grubun müziği bir çok black metal grubu gibi uğultudan patırtıdan ibaret değil yani. Bu arada grup ilk albümden sonra basçı bulamayınca yola bassçısız devam etmiş ve Dagon bu konuda yaptığı açıklamada “Çalma stilim basçı eksikliğini hissettirmiyor” demiş.

Inquisition deyince bahsetmeden geçilemeyecek bir şey de Dagon’un vokalleri. Klasik scream vokal ya da derinden gelen böğürtü yerine kurbağamsı böceğimsi garip ve ilginç bir vokal yapıyor. Bir röportajda böyle bir vokal tarzını benimseme sebebinin yaptıkları müziğin insan ötesi, dünyadan olmayan bir müzik oluşu ve vokalin de bu yüzden insandan ziyade farklı bir canlı gibi algılanmasını sağlamak olduğunu söylüyor Dagon.
Yine bir röportajda vokali hakkında söyledikleri :

“Yüksek perdeli ya da çığlık şeklindeki vokaller yerine müziğin ötesinde vokaller yapmak istedim. Biraz ölü ve duygusuz olmasının yanı sıra kulağa ayinsel ve ilahi gibi gelen bir vokal arıyordum. Her albümde aynı vokal tarzı var ama albümden albüme bu vokali biraz çeşitlendirmeye de çalıştım.”

Albümün ismi ve konsepti hakkında da bir kaç şey söylemek istiyorum. Obscure Verses, kuvantum fiziğini de kapsayan, evrenimizin ve diğer evrenlerin işlevini yerine getirmesini sağlayan bir mekanizmadır ve yalnız yaratıcı tarafından tam olarak bilinmektedir, bu yüzden “obscure”, yani belirsizdir. Evrenin işleyişi, hayatın amacı, evrenin ne kadar büyük olduğu ve daha ne farklı boyutlara sahip olduğu, evrende yalnız olup olmadığımız gibi şeyler yalnızca yaratıcı tarafından bilinmektedir. İnsanlar ise bu bilinmeyeni din gibi düşünce sistemleri aracılığıyla ortadan kaldırmak, kendilerine göre anlamlar ve cevaplar bulmaktadırlar. Albüm genel olarak bu bilinmeyenlere, insanın bilmediği farklı boyutlardaki farklı ırklar ve yaratıcılara, ölümden sonra ruhun yolculuk ettiği paralel evrenlere odaklanmakta. Biraz Lovecraft etkilenimi olduğu ortada, ama artık “let cizıs fak yu” diye bağıran tiplerden gına gelmedi mi? Açıkçası black metalde yeni konsepler daha cazip geliyor bana.

Inquisition, tıpkı arasında benzerlikler gördüğüm Deathspell Omega gibi derin ve anlaşılması güç bir grup. Klasik black metal grupları gibi yahudilik ve Hz. İsa nefreti, Nietzsche etkilenimli antichrist söylemler, şeytan, şiddet, kötülük, pislik, cenabetlik gibi durumlardan çok daha fazlasını vadediyor. Kendine has bu tavrıyla ve sound’uyla bence bu yılın en iyi black metal albümü olabilir “Obscure Verses for the Multiverse”. Ayrıca temiz sound’u ile black metal sevmeyenleri bile kendine çekebilecek bir potansiyele sahip bir albüm.