Yeni KATAKLYSM albümü. Bu albümden o kadar beklentisizdim ki, Pasifagresif’i uzun zamandır takip eden, dolayısıyla da KATAKLYSM’e dair görüşlerimi bilen, tahmin eden okuyucuların kritiği sitede gördüklerinde kafalarında “albümü nasıl eleştirdi acaba?” veya “5-6 civarında bir not vermiştir” türünde şeyler düşünebileceklerini, daha albümü dinlemeden kestirebiliyordum.

Zira ben de çalma tuşuna basma öncesinde “Öf yine nasıl bayık bir şeyler yaptılar acaba” noktasında duruyordum ve albümün 7′yi asla aşamayacak bir iş olacağını tasavvur ediyordum.

Peki ne oldu?

Metali çok seviyorum lan, ahah. Harbi bak. Yani şu albümün son 1 haftadır bana yaşattığı şaşırmaları, keyfi nasıl anlatsam, albümün çok büyük kısmında “Vay anasını be, KATAKLYSM’e bak sen” demekten kendimi alamadığımı nasıl tarif etsem bilemiyorum. Başka kritiklerde de bu konudan bahsetmişliğim var; beklentisiz, hatta umutsuz, hatta ve hatta “kesin sıradan olacak” diye düşündüğünüz bir albümün iyi çıkması o kadar tatlı bir şey ki…

KATAKLYSM’i “Shadows & Dust” öncesi ve sonrası olarak iki farklı grup gibi düşünürsek, bence “Waiting For the End to Come”, grubun o zamandan beri yaptığı en iyi albüm. Evet, bence “In the Arms of Devastation”dan da daha iyi.

Albüm DISSECTION tarafından yazılan bir rifle başlayan Fire’la açılıyor. Şarkının girişi o kadar DISSECTION ki, cidden “Oha” demekten kendinizi alamıyorsunuz. Sonra üstüne tuhaf bir efektle süslenmiş -bence gereksiz- bir gitar daha giriyor ve bu şekilde şaşırtarak başlayan “Waiting for the End to Come”, gayet güzel riflere dolu ve baya başarılı bir şarkı olarak gördüğüm Fire ile sizi karşılamış oluyor. İkinci sıradaki If I Was God… I’d Burn It All ile de kalitesini sürdüren “Waiting for the End to Come”, bu noktadan sonra şahsımı şaşırtmaya başladı. Zira alışık olunan bir KATAKLYSM albümünün aksine, şarkılar sıkıcı olmaktan uzak şekilde devam ediyordu (oha nası ezdim grubu).

Evet, “Waiting for the End to Come” gayet güzel şarkılarla devam ediyordu. Bunlar arasından özellikle Under Lawless Skies ve Dead & Buried ciddi anlamda dikkat çekici fikirler barındırıyor ve KATAKLYSM’in gelecegine dair de umut verici profiller çiziyorlar. İkisine de hasta olduğumu belirtmeden edemeyeceğim. Onlar haricinde Elevate, Kill the Elite ve Like Animals da, adını son andığım parçanın ismiyle müsemma şekilde, hayvanlar gibi death metal içeriyorlar.

Burada üstünde durulması gereken konu, “Waiting for the End to Come”ı tarif ederken “yapabildiklerinin en iyisini yapmışlar” türü bir “olduğu kadarlık”tan bahsetmiyor oluşum. Baya sağlam, ciddi ciddi çok güzel, yaratıcı, akılda kalıcı şarkılardan söz ediyorum. Konu KATAKLYSM olunca bu benim açımdan şaşılası bir durum, zira grup epeydir böyle heyecan verici, baymayan, hatta akıl almaya kadar giden şarkılar yapmamış, yaptıysa da bunu albümün geneline yayamamıştı. Albümü 30′dan fazla kez dinledim ve her şey gayet net: Gel vatandaş gel, KATAKLYSM baya güzel album yapmış!

Albümün güzel olmasında etkili olan tek unsur şarkılar değil elbet. İki adet çok önemli konu daha var ki, “Waiting for the End to Come” bu sayede standart bir KATAKLYSM albümünden farklı bir yerde duruyor. İlki, grubun bu albümde NEURAXIS davulcusu Olivier Beaudoin ile çalışmış olması. İngilizce’deki tüm sesli harfleri barındırdığı soyadı haricinde, Beaudoin cidden köpek gibi çalan bir davulcu. Albüm bu sayede Max Duhamel’li önceki albümlere göre çok daha dinamik ve varyasyonlu olmuş.

Onun haricinde, albümü grubun önceki işlerinden farklı bir yere getiren asıl önemli konu ise, albümün miks ve master’ının, neyse ki gitarist Jean-François Dagenais tarafından değil, SUFFOCATION’dan WHITECHAPEL’a, CHIMAIRA’dan ALL THAT REMAINS’e, SIX FEET UNDER’dan SOULFLY’a pek çok kalburüstü grupla çalışmış olan Zeuss tarafından yapılmış oluşu (Site yazarlarından Kemal’in grubu YOUR PAIN IS ENDEARING’in son EP’sini de o yapmış).

Albüme dair söyleyebileceğim en büyük olumsuzluk ise, KATAKLYSM’in nazarımdaki en uyuz tarafı olan “güzel olanı bozma hastalığı”. Fazlasıyla kişisel bir yaklaşım tabii, ama grup bazı konularda bana fazlasıyla zevksiz geliyor. Şöyle ki, çok güzel giden bir melodi, bir anda acayip nota seçimleriyle vurucu olmaktan çıkıp tuhaf hale gelebiliyor ve bu iyi bir tuhaflık da değil. Yazının başlığını da bu yüzden böyle koydum; albümün kimi yerlerinde, “şöyle devamederse süper olacak” diye düşünerek dinlediğiniz bir melodi bir yerden sonra –bana göre- yanlış nota seçimleriyle tadını kaybedebiliyor. Ancak bu durum da önceki albümlere göre gayet asgari düzeyde ve bu yüzden de can sıkıcı boyutlara ulaşmıyor.

Son kelamlara geldiğimizde “Waiting for the End to Come”a dair söyleyebileceğim en iyi şey, albümün bütünlüklü olduğu. Şarkılar arasında karakter namına belirgin farklılıklar olsa da, bir araya geldiklerinde sırıtmayan bir bütünü oluşturuyorlar. Grubun eski cadılı büyücülü okültlü günleri zaten çoktan geride kaldığından, KATAKLYSM’in dününü bugününü yarınını deşmeye çok gerek yok. 2000’lerde daha melodik ve ticari bir yol benimseyen, ancak “taviz” de vermeyen grup, umarım bundan sonra bu kalitesini aşağı indirmeden yoluna devam eder. Çünkü “Waiting for the End to Come” ileriye yönelik atılmış bir adım; hem de gayet sağlam, bilinçli ve bastığı yeri titreten bir adım.