UYARI: Filmin konusuna dair detaylı spoiler içermez, gönül rahatlığıyla okunabilir.

Pasifagresif’te “METALLICA’dan 3D film” haberini ilk okuduğumda, kafamda kocaman bir “Ne gerek var ki?” sorusu belirmişti. Birçok hayranı gibi ben de artık grubun yeni albümü üzerine çalışmasını, stüdyoya girmesini falan beklerken böyle bir haberle karşılaşınca hafif hayal kırıklığına uğramıştım. Eminim ki bir çok insan da direkt “Bak işte 3D film furyasından faydalanıp 100 milyon kez çaldıkları şarkılarla yine parayı götürecekler!!!” tarzı şeyler düşünmüştür. Ben olaya bu sığlıkta yaklaşmıyorum tabii, ama yine de çok bir beklentim olmadan gittim filme ve….

…ve ne yalan söyleyeyim, James ve arkadaşları bütün önyargılarımı çatır çatır yedirdiler bana! “Through the Never”, bir konser filmi adı altında, özellikle görsel olarak bugüne kadar izlediğim en güzel, en etkileyici şeylerden biri. Hatta daha da ileri giderek 3D teknolojisinin hakkını  en güzel veren filmlerden biri olduğunu söyleyebilirim. Böylece paragrafın başındaki “Ne gerek var ki?” sorusunun cevabını filmden çıktığımda bulmuş oldum; “Çünkü böylesi daha önce yapılmadı!”

Öncelikle filmin tadımlıkları yayınlandığından beri kafaları karıştıran “Şimdi ne bu? Film mi? Konser mi?” sorununa bir açıklık getireyim. Filmin büyük kısmı METALLICA’nın canlı performansının 3D şekilde gösterilmesinde oluşuyor, fakat bu konserle eş zamanla ilerleyen ve genelde şarkı aralarında (ya da duruma göre şarkının ortasında) devam eden ve nasıl geliştiğine tanık olduğumuz bir mini-film var. Bu kısa hikayenin baş kahramanı grubun getir götür işlerinin yapan Trip adlı genç bir eleman. Konserin en başında mutlu mesut “Creeping Death”le kafa sallarken, birden bu elemanı yolda kalmış bir kamyondan bir eşya alması için şehre yolluyorlar ve ardından başına gelmeyen kalmıyor tabii. Spoiler olmasın diye gerisini çok anlatmıyorum, fakat hikayenin oldukça gerçeküstü ve saykodelik olduğunu söyleyebilirim. Buradaki ana amaç sanıyorum ki şarkıların işlediği temaları ve duyguları görsel ve sembolik bir anlatımla desteklemek olmuş ve bence bayağı da başarılı olmuşlar. Özellikle “Battery” çalarken oynayan kısımda millet eminin ki feci gaza gelecektir.

Fakat asıl olay bu film kısmı değil, konser performansı. 360 derece açık sahnenin avantajını çok iyi kullanıp resmen kameraları dans ettirmiş görüntü yönetmeni. Abartmıyorum, aksiyon filmlerine taş çıkaracak dinamiklikte bir kamera kullanımı var konserde. Bazen sadece tek bir çekimde önce seyircinin üzerinden uçuyorsunuz, ardından Kirk’ün klavyesine yakınlaşıp son olarak Lars’ın davullarının yanından geçerek bitiriyorsunuz. Bu tarz kamera kullanımlarına dev bütçeli Hollywood filmlerinden aşinayız (aklıma hemen “Avengers” ve “Transformers” geliyor mesela) ama bir konser performansında ben böyle bir şey görmedim daha önce. Özellikle daha önce izlediğiniz 180 derecelik sahnelerde, çoğu statik olan kameralarla kaydedilmiş konserlerle karşılaştırılarak düşünürseniz aradaki fark daha belirgin oluyor. METALLICA bu filmle kesinlikle bize daha önce hiç tanık olmadığımız bir konser izleme tecrübesi yaşatıyor.

Filmdeki 3D kullanımını da ben gayet başarılı buldum, ki normalde 3D film çok sevmem. Başlıca sebebi de bana göre gözlüklerin filmin renklerini ve parlaklığını keyif kaçırıcı derecede düşürmesi ve karşılığında aldığınız 3D efektlerin çoğu zaman buna değer olmaması. Ama artık Real3D teknolojisinden mi, yoksa yönetmenin çektiği başka bir ayardan mı bilemiyorum, bu filmde bütün renkler gayet canlıydı ve parlaklık da gayet iyiydi. Yukarıda bahsettiğim dinamik kamera kullanımı 3D efektler ile birleşince ortaya tadına doyum olmayan görüntüler çıkmış gerçekten.

Tabii konserin bu kadar etkileyici olmasının tek sebebi çekimler, değil aynı zamanda METALLICA’nın sahnede kullandığı bin bir çeşit aparat. Bunlardan bazıları zaten grubun canlı performanslarını takip edenlerin yıllardır bildiği şeyler, “Fuel”daki ateşler ya da “One”daki patlamalar gibi.

Benim özellikle hoşuma gidenler “…And Justice For All” çalınırken gerçek zamanlı olarak sahneye dev bir Lady Justice heykeli inşa edilip (büyük haline de mutlaka bakın) şarkının sonunda parçalanması ve “Ride the Lightning” çalarken mekanın tepesinden dev bir elektrikli sandalye indirilmesi ve gitar solosu esnasında sandalyeye elektrik verilmesiydi.

Son olarak elemanların performanslarına da değinelim. Sağlıklı bir karşılaştırma değil, ama ben grubu Türkiye’deki son iki konsere göre çok daha başarılı buldum. Tabii film çekiyor olmanın avantajı ile stüdyoda bazı dokunuşlar yapılmış olabilir, bilemeyeceğim. Özellikle James’in performansı çok etkileyici, sesini bayağı toparlamış adam tekrardan.

Sonuç olarak METALLICA hayranıysanız zaten gideceksiniz ve memnun kalacaksınız. Fakat METALLICA’ya olan heyecanınızı kaybetmiş olsanız bile (sizlerden çok var biliyorum) mutlaka bu filme bir şans verin derim, adamlar hakikaten akıllara kazınacak bir görsel ürün ortaya koymuşlar. Setlist’i de verip bitirelim.

The Ecstasy of Gold
Creeping Death
For Whom The Bell Tolls
Fuel
Ride The Lightning
One
The Memory Remains
Cyanide (Başında çok ufak Wherever I May Roam)
…And Justice For All
Master of Puppets
Battery (sadece ilk iki nakarat)
Nothing Else Matters
Enter Sandman
Hit The Lights (Konserin sonu)
Orion (boş konser salonunda grup sahnede takılıyor, arkada jenerik akıyor)