Geçtiğimiz hafta Helsinki’de düzenlenen VI. Uluslararası Kritik Yazarları ve Çok Fazla Eğlenme Konferansı’nda onuruma verilen yemekte yaptığım açılış konuşmasında da dediğim gibi, “Rakkaat ystävät. Metal kuuntelijat helposti anteeksi niille, jotka tekevät asioita menneisyydessä nähdään virhe.” Yani metal dinleyicisi, geçmişte hata olarak gördüğü şeyler yapan insanları kolay affetmiyor.

1993-2002 arasında COAL CHAMBER ile tükaka şeyler yapan, ardından DEVILDRIVER’ı kuran ve 11 yıldır da metal yapan Dez Fafara’nın hâlâ küçümseniyor olmasını başka türlü açıklayamıyorum. Adam zamanında “Loco” diye zıpladı, gözüne sürme çekti diye tüm hayatını birtakım metalciler tarafından hor görülerek mi geçirecek gerçekten? İşte bu konu kafamı yoğun şekilde kurcalıyor ve yakında başlatacağım DEZTINY adlı grubumla bu emektar vokaliste bir saygı duruşunda bulunacağımı ilk kez burada açıklamak isterim.

Zırvalamayı kesersek, açık olan bir şey var ki o da DEVILDRIVER’ın başlardaki mallcore etiketinden yavaş yavaş sıyrılıp, metalcore, melodik death metal esintileriyle kavrulmuş, modern bir yeni nesil Amerikan metal grubuna dönüşmesi. Zamanında OPETH’in Kuzey Amerika turnesinde alt grup olması düşünülen KATAKLYSM’in kadrodan çıkarılıp yerine DEVILDRIVER’ın konması olayını hatırlıyorum da, anam ne tartışmalar dönmüştü. KATAKLYSM’in ateş kusması mı dersin, OPETH’in “piyasa” bir grubu alt grup yapması dolayısıyla eleştirilmesi mi, Dez Fafara’nın kapalı kapılar ardında işler çevirip KATAKLYSM’e yamuk yapması yüzünden nefret oklarının hedefi olması mı…

Bugün DEVILDRIVER 6 albüm çıkarmış ve adını metal piyasasına yazdırmış bir grup. “Winter Kills”, dümdüz Photoshop kapağıyla bende fazla bir heyecan uyandırmayan, hele ki “Beast“i hiç sevememiş biri olarak, en ufak bir merak duymadığım bir albümdü. Üstüne bir de yayınlanan ilk şarkı Ruthless’a bayılmamam da eklenince, “Winter Kills” benim için hiçbir beklentim olmayan, herhangi bir albüm haline geldi. Biliyor musunuz, insanın hiçbir şey beklemediği bir şeyden etkilenmesinden güzel pek az şey var şu dünyada.

“Winter Kills”, yarattığı sound ve bu sound sayesinde oluşan kitlesi sebebiyle sınırları belli olan DEVILDRIVER’ın en sevdiğim albümü olmayı başarmış bir yapıt diyerek en baştan tavrımı koyayım. “The Last Kind Words” ve “Pray For Villains“ı da seven bir kişi olarak, “Winter Kills”deki deneyimi, yaratıcı denemeleri gerçekten çok tuttuğumu söylemem gerekiyor. Şu an bu satırları yazarken Carings Overkill’i bilmem kaçıncı kez dinliyorum ve grup kesinlikle bildiğimiz halinden farklılıklar içeren ve müzikal perspektiflerinin genişliği adına “DEVILDRIVER şöyle şöyledir” diye ifade edebileceğimiz kalıbın dışında da şeyler yapabileceğini gösteren bir iş ortaya koymuş. Yaparlar mı bilemem tabii, ama yapabileceklerini görmek gayet mümkün. Bu yüzden de bu paragrafa sadece “sınırları belli olan” diye başladım, “yapabilecekleri belli olan” demedim. Zira albümü dinlerken hissettiğim düşünce tam olarak: “Sınırları belli evet, peki ya yapabilecekleri de belli mi?” şeklindeydi.

Biraz derinine inersek, DEVILDRIVER, 30-33 yaşlarındaki adamların, yanlarına bir tane de 47 yaşında vokalist alarak, ergen metalcilere müzik yapması olarak nitelendirilebilir. Evet, böyle bakınca garip duruyor. 47 yaşında bir adamın “Sikerim seni, ben acımasızım, ben kahrolası bir acımasızım” diye bağırması, DEVILDRIVER’ın saygınlığı konusunda soru işaretleri uyandırmıyor değil. Tıpkı ARCH ENEMY’nin bir süredir anarşi sembolü ve “Kaos Orduları” gibi kolpalıklarla genç dinleyici gazından, ergen sinirinden beslenmesi gibi, DEVILDRIVER’ın da başta kendisinden 10-20 yaş küçük dinleyicilere hitap eden bir müzik yapıyor olması ticari bir durum olarak algılanabilir. Ancak algılanması gereken bir şey daha var ki, o da grubun uzun zamandır sürdürdüğü müzikal gelişimini, her albümde olmasa da, albüm albüm geliştirerek sunmaya devam ediyor oluşu.

“Winter Kills”de, DEVILDRIVER’dan beklenmeyecek epiklikte pek çok şey var. Adını andığım Carings Overkill bunun için iyi bir örnek. Onun dışında, her şeyiyle hit potansiyeli taşıyan klip şarkısı The Appetite’ın nakaratı ve özellikle de “I’m begging, I’m begging, I’m begging, I’m begging, I’m begging” kısmı da, bariz şekilde Fafara tecrübesiyle meydana gelmiş ve akla kazınma adına çok başarılı bir yapıt olarak öne çıkıyor. Desperate Times tatlı nakarat melodisiyle, Curses and Epitaphs de yarattığı atmosferle albümde benim için öne çıkan şarkılar. Ayrıca, dinlemeden geçtiğim, beğenmediğim pek şarkı olmadığını da ekleyeyim.

Sona geldiğimizde, bence “Winter Kills” pek çok açıdan tecrübe kokan, bilen adamlarca yapıldığını belli eden, beste ve müzisyenlik konusunda başarılı, ancak en önemli artısını da sound’u oturmuş bir grubun sınırlarını zorlayabilmesiyle kazanan bir albüm. Elbet müzik her şeyiyle DEVILDRIVER, ancak grubu başından beri bilenler için, fark edilmeden geçilemeyecek ve detaylara inilirse birçok taze fikrin sunulduğu bir işle karşı karşıya olunduğu görülebilecek bir çalışma var ortada. “Winter Kills”den beklentim yoktu, öylesine dinler geçerim diye tahmin ediyordum, ama hiç de öyle olmadı. İyi ki de olmadı. Yazıdaki The Appetite’ı ve Carings Overkill’i dinleyin, ona göre kararınızı verin.